Als je blogt over twijfels moet je met de billen bloot. Dus ontkom ik er niet aan om ook mijn tenenkrommende kledingtwijfels te delen. Een typische vrouwenkwaal…
Hoe graag je ook zou willen, je kunt ze niet negeren: de opmerkingen van je naasten. Zelfs ‘leuk’ heeft vaak een negatieve ondertoon. Maandag nog, ik haastte me uit werk naar huis om direct door te gaan naar Rotterdam. Ahoy wel te verstaan voor een concert.
24 uur daarvoor waren de twijfels al ontstaan over welke tas ik mee moest. Een schoudertas was niet handig, géén tas is geen optie…dan maar die oude afgetrapte tas. Lelijk maar wel de meest praktisch en van het soort ‘handig’ heb ik geen andere. Wel weer een goede reden om te shoppen, maar dat terzijde.
Oke, tas gekozen, nu de kleding. Nooit een probleem, want ik ben een doorgewinterde concertganger en een spijkerbroek is altijd goed. Ik kwam thuis en vond dat de werkoutfit volstond: een blauwe broek met een vest en stoere zwarte laarzen. Even een snelle blik in de spiegel en heerlijk nog even tijd om met de kleine M. te spelen. Perfect! Snel en zonder twijfel besloten…
Ja, dat had je gedacht. Toch nog even afstemmen met manlief. Er volgde een positieve reactie met zo’n ondertoon. En voor ik het zelf in de gaten had, ontpopte ik me als een stereotype vrouw: “Zeg hoor eens, vind je dat dit niet kan?!” “Jawel, maar ik had verwacht dat je je zou omkleden.” “Dus je vindt het niks?” Natuurlijk was het prima, maar de twijfel sloeg genadeloos toe. Ik had me niet verkleed…niks voor mij.
Het eerste deel van de reis naar Rotterdam ging per trein. Ik was onderweg naar het Gooi om mijn zus op te halen. De trein tijdens spitsuur zat vol met keurige mensen die na een dag hard werken vooral geïnteresseerd waren in hun krant of telefoon. Het was echter ook herfstvakantie dus het stikte van de minzaam kijkende pubermeisjes die openlijk roddelden over iedereen en elkaar. Ik voelde me erg bekeken vanwege die vreselijke tas. Over de kledingkeuze twijfelde ik ondertussen niet meer, maar nu voelde ik me armoedig vanwege dé tas. Houdt het dan nooit op?
Eenmaal (per auto) aangekomen bij Ahoy besloot ik de tas in de auto achter te laten en alleen essentiële benodigdheden in mijn jas te stoppen. Dit had ik toch thuis ook kunnen bedenken? Misschien is het slim als ik bij een volgend concertbezoek dit blog nog eens nalees…Wie weet leer ik dan die eeuwige kledingtwijfel los te laten. Het is tenslotte nergens voor nodig!
Sjors Twijfelt 