In alle vroegte staan wij op zaterdagochtend tegenwoordig in een gymzaal. Gymles speciaal voor peuters (en hun ouders). Een uur apenkooien en ondertussen kijken wat je kunt en leuk vindt. Je zou denken: een uurtje ontspanning. Nou dan heb je het mis! Ten eerste moeten ouders net zo fanatiek meedoen met voetballen en staarttikkertje. Tijdens het zwaaien aan de ringen en maken van koprollen worden we buiten schot gehouden. Tenzij je een kind hebt dat in alle toonaarden weigert aan de ringen te hangen of aan het touw te slingeren.

 Hij stort kermend ter aarde en roept: ik wihil dit niehiehiet! Ik probeer hem op alle mogelijke manieren te bewegen om toch even aan de ringen te hangen, maar zonder veel succes. De meeste andere kinderen zwieren er lustig op los, dus als ouder voel ik toch een lichte groepsdruk om mijn kind gemotiveerd te krijgen. En ook al weet ik dat dit niet het gewenste effect zal hebben, ik ben van mening dat je alles een keer moet proberen. 

Dit is de eerste opvoedkundige uitdaging van de zaterdag: op een positieve manier proberen je kind over de drempel te helpen en zijn grenzen te verleggen.
Naast het motiverende aspect van de ochtend is daar ook nog zoiets als ‘de andere ouders’. Terwijl wij Kleine M. uitleggen dat je netjes op je beurt moet wachten, laten sommige ouders hun opvoedkundige taak bij binnenkomst los en stormen kinderen de rij voorbij om als eerste op de trampoline te springen. ‘Concentreer je alleen op jezelf’ is ons motto en laat je niet van de wijs brengen. Maar hoe lastig is dat als andere kinderen wel mogen doen waar ze zin in hebben? M. houdt zich dapper staande en leert elke les beter op zijn beurt te wachten.

Ben ik dan echt de braafste moeder van de klas? Ben ik de enige die vind dat kinderen, hoe jong ook, moeten leren dat ze niet altijd als eerste aan de beurt zijn en niet altijd hun zin kunnen krijgen? Misschien ben ik té streng?

Elke week verbaas ik me weer over de ouders die hun kroost overal en nergens in de gymzaal laten spelen, terwijl de juf net uitlegt wat de bedoeling is van dat specifieke toestellenparcours. Natuurlijk wil Kleine M. ook veel liever met de bal spelen omdat hij die vreselijke ringen vervloekt. Maar als hij over een paar maanden naar school gaat zal hij toch ook dingen moeten doen die hij niet altijd leuk vindt? Moet ik hem dan zijn gang laten gaan? Dan kunnen we net zo goed naar de speeltuin gaan waar hij zelf mag bepalen waar en waarmee hij speelt. Ik betaal niet om rondjes te rennen in een gymzaal, ik betaal in de hoop dat M. zijn schroom overwint en zich zekerder voelt als hij straks naar school gaat. Deze gymles is er juist een van dingen samen doen. Het kan aan mij liggen, maar ik vind dat ik dan als ouder niet mijn kind in de gymzaal mag dumpen om 3 meter verderop me bezig te houden met belangrijker zaken zoals mijn smartphone.

Hulde aan de juf die wekelijks probeert de ouders in plaats van de kinderen het gareel te houden!