Het kon niet uitblijven: het eerste schoolfeest en mijn debuut als ‘de moeder van’. Op de woensdagen dat ik M. van school haal en de verdwaalde introductieavond na, had ik nog weinig interactie gehad met andere ouders. De kinderen ken ik inmiddels allemaal bij naam maar welke ouders daar bij horen, geen idee.
Het kinderboekenfeest werd dus ons ‘debutantenbal’. Niet dat ik nu al op zoek ben naar een geschikte huwbare partner voor mijn kind, maar de druk van zo’n bal is ongetwijfeld net zo hoog. M.’s eerste schoolfeest en mijn eerste presentatie als zijn moeder. Het is gênant om te zeggen, maar ik was nerveus alsof ik op ging voor een auditie. Auditie als ‘die leuke moeder van…’. En op het gebied van eerste indrukken ben ik nooit zo zeker van mijn zaak. Ik ben bijvoorbeeld geen speeltuinmoeder die met ogenschijnlijk gemak koetjes en kalfjes uitwisselt met onbekenden. Soms vind ik dat jammer want het maakt het leven zoveel makkelijker, maar plekken waar ouders samenscholen vind ik niet erg om te mijden. Vier jaar lang ging dat zonder probleem en bleek een maandagochtend perfect voor speeltuinbezoek. De speeltuin voor ons alleen en vooral geen gedoe, prikkende ogen in je rug of (af)keurende blikken. Nu M. aan zijn schoolloopbaan is begonnen, kan ik me echter niet langer verschuilen.
De dag van ons debuut brak aan en eenmaal op het schoolplein aangekomen krioelde het van de kinderen en ouders. Ik zag M. naar buiten lopen aan de hand van juf, hij was zichtbaar zenuwachtig. Hier had hij dagen naar uitgekeken. Ter voorbereiding hadden we dagenlang het lied van Kinderen voor Kinderen gedraaid dat bij het feest hoorde.
En nu was het moment daar… Ik stond samen met mijn lieve Kleine M. op het schoolplein tussen al die kinderen. “Dit wordt zijn tweede thuis” schoot er door me heen. De muziek knalde uit de boxen, hét lied deed het schoolplein ontploffen en alle kinderen dansten om het hardst. Het overdonderde M., maar stilletjes genoot hij ook. En ik? Ik werd overmand door emoties en slikte mijn tranen weg. Wat was dit mooi! Ik ben een watje als het om emoties gaat. Opeens overviel me dat spannende gevoel van vroeger als er iets gebeurde op school. De kriebel die je als kind voelde als je bijna op schoolreisje ging, maar ook het lege gevoel dat je overhoudt na zo’n fantastische dag.
Na het lied ging het feest in volle vaart door, er was van alles te doen: van schmink en voorleeskinderen naar een danszaal waar M.’s juf als YouTube DJ fungeerde.
De spanning was verdwenen en het werd tijd dat ik M. het goede voorbeeld gaf. Ik maakte van de gelegenheid gebruik om kennis te maken met een paar moeders. Het moest er toch een keer van komen. En wat bleek? Er zijn eerder meer ouders die net als ik dit soort gelegenheden schuwen dan dat er ouders zijn die op de zeepkist staan. Natuurlijk wist ik dat stiekem wel, maar het is niet eenvoudig voor een debutant als ik.
Na het feest keerden we moe maar voldaan huiswaarts. We staan (een beetje) op de kaart, maar oh wat is dat hard werken!
Sjors Twijfelt 