Van Manke Nelis naar een dartelend veulen

En daar stond ik dan, met mijn mond vol tanden en een brein dat continu ratelde. “Wat vraagt ze nou precies? Snap ik het niet of legt hij het gewoon slecht uit? Zie je wel, ik ben hier niet geschikt voor! Oh dit hád ik toch moeten weten!” Vanwege mijn expertise werd ik gevraagd om aan te sluiten bij een overleg en er werd verwacht dat ik zinnige dingen zou zeggen. Alleen in tegenstelling tot slimme opmerkingen ontaarde mijn antwoord in een onsamenhangend verhaal, waarvan ik me achteraf niet meer kon herinneren wat ik allemaal had gezegd.

Het is me al zo vaak overkomen en achteraf blijkt natuurlijk altijd dat ik mezelf weer gek had gemaakt. Maar het is alsof ik ten overstaande van iedereen door de mand val.
In het verleden heb ik zelfs wel eens een terugkerende nachtmerrie gehad over mijn diploma. Dat ik deze nooit gehaald zou hebben en de hele wereld een leugen voorspiegelde. Waar die idioterie vandaan komt, ik zou het niet weten.

Ergens dit voorjaar had ik een gesprek met mijn leidinggevende over de doelstellingen voor de komende jaren. Waar ik wilde zijn over een jaar en over drie jaar, vroeg hij me. “Volgend jaar wil ik een minder strenge versie van mezelf zijn” was mijn antwoord. Hij keek verrast, want blijkbaar had hij een ander antwoord verwacht. Ik kon het hem goed uitleggen, want aan zelfbewustzijn ontbreekt het niet.
Ik vergeleek mijn gevoel met het hebben van een slepend been. Terwijl collega’s in moordend tempo door jakkeren, strompel ik achter hen aan met dát been. Hijgend bereik ik als een ware Manke Nelis de finish terwijl iedereen alweer klaar staat voor de volgende sprint. Oké misschien ietwat overdreven, maar het is een treffende vergelijking. Je snapt meteen tot welke vreemde gedachtekronkels mijn hoofd in staat is.

Dus is het tijd om een minder strenge versie van mezelf te worden, vanaf morgen.
Vanaf dan wil ik accepteren dat 80% (soms) ook genoeg kan zijn, wil ik leren dat ik net zo goed ben als een ander maar vooral hoop ik dat iets van dit alles beklijft.
Bij de gedachte alleen al krijg ik het benauwd, want het is lastig als iets niet snel goed genoeg is, maar het is wel dé manier die ik gewend ben. En dan gaan we daar nu verandering in brengen? Ja ja, een goeie trainer die deze gewoonte permanent weet te doorbreken! Ik zal mijn best doen om hem/haar een eerlijke kans te geven, al blijf ik licht sceptisch.

Van Manke Nelis naar een dartelend veulen. Misschien kan ik over een paar maanden mijn blog dan wel omdopen tot Sjors Weet Het Zeker. Al klinkt dat lang niet zo leuk en valt er dan stukken minder te schrijven.