Wind door je haren

Vanmorgen zat ik klaar om een nieuw verhaal te schrijven. Het is tenslotte woensdag en elke twee weken post ik dan een blog. Er kwam alleen niets uit mijn vingers. Geen inspiratie, geen onderwerp. Was het leven de laatste weken zo op de automatische piloot aan me voorbijgetrokken, dat ik niets kon bedenken?

Geen prikkel, geen emotie, he-le-maal niks. En als je jezelf Sjors Twijfelt noemt, dan begin je te twijfelen aan het voortbestaan van deze digitale hersenspinsels. Want wat is het nou helemaal? Niks meer dan een leuke hobby of is het toch wel echt mijn geesteskind? Dat laatste kan het toch haast niet zijn als de inkt lijkt opgedroogd?

Ik begon een time-out bericht te schrijven. “Sjors Twijfelt te veel en neemt de zomermaanden de tijd om te peinzen en te heroverwegen. Ga ik dit nieuw leven in blazen of laten doodbloeden?” Maar wacht eens even….dit kan toch niet zomaar?! Na acht jaar door één twijfel te veel de stekker eruit?

Misschien moet ik eerst het andere klusje voor deze woensdagochtend maar oppakken: twee mogelijke nieuwe fietsen uitproberen. Hopelijk hoef ik tussen deze twee opties niet teveel te twijfelen.

Ik trap stevig door, kies de steilste bruggen van de stad en neem een stuk natuurgebied mee. De wind in mijn haren, de muggen tussen mijn tanden en dreigende zwarte luchten in de verte. Met elke trap tegen de wind in voel ik mijn hoofd lichter worden en alles lijkt weer op de juiste plek te vallen. Het klopt allemaal weer en belangrijker nog, mijn hart klopt weer in het juiste, positieve ritme.

Al fietsend herinner ik me mijn ouders die mij ooit, in een overspannen periode, adviseerden om toch vooral niet binnen te blijven. “Ga lekker naar buiten, kind. Pak de fiets en laat de wind door je haren waaien. Het maakt je hoofd lichter.” Destijds fietste ik me suf, maar torste ik vooral een rugzak vol zwaarmoedige stenen mee waardoor het leven niks lichter leek te worden. Vandaag realiseer ik me dat het misschien wel het beste advies ooit was. Want zie hier, het is woensdag en er rolt toch een verhaal uit mijn digitale pen.

Ga naar buiten, gooi je kop in de wind en trap (of stap) nog even stevig door. De wind neemt je zorgen mee en geeft je er lucht en ruimte in je hoofd voor terug.