En daar zit je dan voor de zoveelste avond op rij aan tafel met een preek over hoe belangrijk het is om goed te eten. Hij is heerlijk koppig en houdt voet bij stuk: zijn nee is nee. Of hij nou een grote jongen zal worden of zo klein blijft als nu, interesseert hem ogenschijnlijk niets. De afspraken die we voor het eten hebben gemaakt, lijkt hij ook spontaan vergeten. Waar hij vorige week alleen maar sperzieboontjes (lees haricots verts want aan gewone sperziebonen zitten halen) wilde eten, moet hij er vandaag niets van weten.

Ik heb al eens eerder geschreven over het niet willen eten, maar het is nog altijd lastig. Naar aanleiding van de vorige dramatische maaltijdloze week hebben we wat regels opgesteld. Zo hanteren we de regel dat eten geen strijd mag worden, dus als er na lang aandringen nog niets wordt gegeten dan stappen we over op een banaan. Dat lukt aardig maar vandaag natuurlijk niet. Opa en oma eten mee en dan loopt het eten altijd net iets anders. “Eet je de banaan niet op?” Vol overgave schudt hij zijn hoofd. Dat is een duidelijke NEE. “Maar je hebt beloofd goed te eten en je hebt met oma afgesproken dat je goed je best zou doen.” Nog altijd NEE. Van een gesprek is geen sprake. Ik houd een monoloog tegen een kind dat op tactische momenten zijn tong verloren is.

Ik besluit niet vreselijk boos te worden maar in alle rust te vertellen dat dit niet de afspraak is. Ik dat niet lief vind en hij is een stoute jongen, daarom moet hij even in de hoek op de gang staan. Die ene keer dat ik vroeger met mijn bord op schoot in een hoek moest zitten, heeft diepe indruk op me gemaakt. Daarnaast zie je bij opvoedprogramma’s ook altijd ‘the naughty corner’. Het lijkt me dus een prima opvoedkundige actie, maar ook nu is hij standvastig. De straf lijkt hem niet te deren. Na vijf minuten lijkt het me tijd om weer eens te gaan kijken. Ik vraag hem of hij inmiddels weer gaat eten, maar nog altijd NEE. Begrijpt hij mijn vraag misschien niet goed? Moet ik het anders formuleren? Ik stel nog een paar soortgelijke vragen, maar hij blijft consequent. In zijn volwassen leven zullen we hem daar om complimenteren, alleen in deze levensfase is het handig als hij iets gehoorzamer is en gewoon luistert. Hij blijft dus nog maar eens vijf extra minuten in de hoek en krijgt er bovendien nog een milde straf bij: geen spelletjes voor het slapengaan. Er is niets dat indruk maakt dus is het tijd om zijn pyjama aan te trekken en hem klaar te maken om zogenaamd naar bed te gaan. Maar dan gebeurt het: hij breekt! Eindelijk lijkt hij zich bewust van zijn daden! Huilend zegt hij dat hij niet wil slapen. Zou mijn ingehouden boosheid dan toch hebben gewerkt? Tot slot vind ik wel dat hij eerst zijn excuses moet maken aan mij en aan opa en oma. Schoorvoetend en met zijn kin op zijn borst zegt hij: soddy (die R wil nog niet vlotten). En om een punt aan het geheel te breien vraagt opa hem nog of hij voortaan zal luisteren naar mama. Zijn antwoord? NEE. Ach, wel lekker consequent.