7,5 jaar, 67.739 woorden en 146 blogs later heb ik mijn twijfels, hartekreten en zoektochten inmiddels met zo’n 30.000 mensen gedeeld. Elk jaar is het aantal lezers en reacties gegroeid. En eerlijk is eerlijk, het is geen miljoenenpubliek maar ik prijs me gelukkig met elke lezer, like en reactie. Dank jullie wel daarvoor!
Lees verder!
Category Archives: Keuken twijfel
Een strak regime…maar nu niet meer!
Zo… het zit er op. Vijf dagen bewust worden van mijn lichaam (lees nog even mijn vorige blog als je meer wilt weten). Dat gekke lichaam dat gewend is aan zoveel patronen heb ik even lekker opgeschud. En dat heb ik geweten!
Lees verder!
Etenst(r)ijd
Welk kinderhandboek je ook openslaat, ‘men’ zegt dat je aan tafel geen strijd moet leveren als het om eten gaat. En ik ben het met de deskundigen eens, alhoewel het verdraaide lastig is om de strijdbijl onder tafel te laten liggen. Je wilt tenslotte dat je kind een voedzame en gezonde maaltijd binnenkrijgt en daar mag soms best om gestreden worden.
Zelf ben ik niet van het principe ‘zonder eten naar bed’ omdat ik het sneu vind als het kind midden in de nacht wakker wordt door een knorrende maag. Al moet ik toegeven dat ik zelf ’s nachts ook niet wil worden gewekt door het hongergevoel van een ander.
Voet bij stuk
En daar zit je dan voor de zoveelste avond op rij aan tafel met een preek over hoe belangrijk het is om goed te eten. Hij is heerlijk koppig en houdt voet bij stuk: zijn nee is nee. Of hij nou een grote jongen zal worden of zo klein blijft als nu, interesseert hem ogenschijnlijk niets. De afspraken die we voor het eten hebben gemaakt, lijkt hij ook spontaan vergeten. Waar hij vorige week alleen maar sperzieboontjes (lees haricots verts want aan gewone sperziebonen zitten halen) wilde eten, moet hij er vandaag niets van weten.
Ik heb al eens eerder geschreven over het niet willen eten, maar het is nog altijd lastig. Naar aanleiding van de vorige dramatische maaltijdloze week hebben we wat regels opgesteld. Zo hanteren we de regel dat eten geen strijd mag worden, dus als er na lang aandringen nog niets wordt gegeten dan stappen we over op een banaan. Dat lukt aardig maar vandaag natuurlijk niet. Opa en oma eten mee en dan loopt het eten altijd net iets anders. “Eet je de banaan niet op?” Vol overgave schudt hij zijn hoofd. Dat is een duidelijke NEE. “Maar je hebt beloofd goed te eten en je hebt met oma afgesproken dat je goed je best zou doen.” Nog altijd NEE. Van een gesprek is geen sprake. Ik houd een monoloog tegen een kind dat op tactische momenten zijn tong verloren is.
Ik besluit niet vreselijk boos te worden maar in alle rust te vertellen dat dit niet de afspraak is. Ik dat niet lief vind en hij is een stoute jongen, daarom moet hij even in de hoek op de gang staan. Die ene keer dat ik vroeger met mijn bord op schoot in een hoek moest zitten, heeft diepe indruk op me gemaakt. Daarnaast zie je bij opvoedprogramma’s ook altijd ‘the naughty corner’. Het lijkt me dus een prima opvoedkundige actie, maar ook nu is hij standvastig. De straf lijkt hem niet te deren. Na vijf minuten lijkt het me tijd om weer eens te gaan kijken. Ik vraag hem of hij inmiddels weer gaat eten, maar nog altijd NEE. Begrijpt hij mijn vraag misschien niet goed? Moet ik het anders formuleren? Ik stel nog een paar soortgelijke vragen, maar hij blijft consequent. In zijn volwassen leven zullen we hem daar om complimenteren, alleen in deze levensfase is het handig als hij iets gehoorzamer is en gewoon luistert. Hij blijft dus nog maar eens vijf extra minuten in de hoek en krijgt er bovendien nog een milde straf bij: geen spelletjes voor het slapengaan. Er is niets dat indruk maakt dus is het tijd om zijn pyjama aan te trekken en hem klaar te maken om zogenaamd naar bed te gaan. Maar dan gebeurt het: hij breekt! Eindelijk lijkt hij zich bewust van zijn daden! Huilend zegt hij dat hij niet wil slapen. Zou mijn ingehouden boosheid dan toch hebben gewerkt? Tot slot vind ik wel dat hij eerst zijn excuses moet maken aan mij en aan opa en oma. Schoorvoetend en met zijn kin op zijn borst zegt hij: soddy (die R wil nog niet vlotten). En om een punt aan het geheel te breien vraagt opa hem nog of hij voortaan zal luisteren naar mama. Zijn antwoord? NEE. Ach, wel lekker consequent.
Uit die luie stoel!
Twee keer knipperen met je ogen en de zomer is voorbij. Beter nog… twee keer slikken en het jaar is voorbij! Bijna een jaar geleden besloot ik tijdens een heerlijke, maar met regengevulde, vakantie dat het anders moest. Het had al veel eerder anders gemoeten maar er was zoveel tussengekomen. Andere ingrijpende veranderingen die mijn leven rijker hadden gemaakt, maar de glans was er bij mij een beetje af. Volop genoot ik van het nieuwe rustige leven met zijn drieën, het was alleen te rustig, misschien zelfs wel iets te gemakzuchtig.
Als je mij een beetje kent of vervent lezer van mijn blog bent dan weet je dat er meer dan genoeg is veranderd: ik ben gaan schrijven, gaan sporten, heb een hele fijne nieuwe baan gekregen en heb vooral mijn ziel blootgegeven in al mijn op waarheidberuste verhalen. Verandering genoeg dus en regelmatig met de billen bloot. Nu we het einde van de zomer naderen ben ik me opeens bewust van het jaar dat voorbij is gevlogen. Zoveel veranderingen heb ik doorgevoerd en toch voelt het niet zo. Er kriebelt toch nog een soort onrust in mij. Langzaam glijd ik weer onderuit in die luie stoel. Een aangename maar gevaarlijke houding, het betekent namelijk dat het leven gaat kabbelen. Niets heerlijker dan slapen op een boot op een kabbelende zee, maar er is geen tijd om te dutten! Althans ik mag mezelf geen tijd gunnen om te dutten. Dat doe ik wel later als ik te oud ben om achter de geraniums vandaan te komen.
Het is dus TIJD! De hoogste tijd voor een tandje erbij, een versnelling hoger en vooral: tijd voor nieuwe plannen. Een jaar geleden had ik twee speerpunten en nu bijna 365 dagen later heb ik ruimschoots aan mijn belofte voldaan. Ik ga een nieuw partijprogramma schrijven voor mijn eenmansfractie. En net als bij sportieve prestaties: de lat gaat leg ik weer een stukje hoger. Een tipje van de sluier kan ik wel alvast oplichten: een strakker regime. Minder luie stoel en meer ruimte voor mijn zielige hardloopschoenen. (Helaas zijn ze de afgelopen maanden weer weeskindjes geworden.) Minder bijrijder en meer mijn eigen voet op het gaspedaal. Tijd dus voor een aantal rijlessen. Maar naast meer discipline zal ik vooral meer op zoek gaan naar het randje. Meer uit de comfortzone en meer sprongen in het diepe. Soms hilarische mislukkingen en soms succesvolle mijlpalen. Best een aardige partij die ‘Sjors Twijfelt’, al zeg ik het zelf. In ieder geval eerlijk en betrouwbaar, kom daar tegenwoordig nog maar eens om. Ik ga aan de slag met mijn nieuwe speerpunten, maar houd je natuurlijk op de hoogte tijdens het proces… Spannend!
Word ik dan toch een keukenprinses?
Sinterklaas is vorige week ook bij ons langs geweest en heeft me verblijd met een kookboek. Een boek vol recepten voor cake, taart en andere zoete lekkernijen. Sint had ingefluisterd gekregen dat ik wel eens een taart wilde bakken. Het klinkt misschien gek, maar ik heb nog nooit een cake, laat staan een taart gebakken. Als je echter weet dat ik met een professionele kok in huis woon, snap je het misschien beter.
Het is niet zo dat ik niet kan koken, in tegendeel, ik ben best tevreden over mijn eigen kookkunsten. De aanwezigheid van iemand die voor zijn werk de sterren van de hemel kookt, doet mij echter niet geloven in mijn eigen kwaliteiten. Hij zelf gelooft er niet in dat door hem de druk om te presteren als in een snelkookpan wordt opgevoerd. Alleen het idee dat hij ieder moment de keuken in kan lopen en over mijn schouder in de pannen gluurt, kan ik niet aan. Nooit brandt iets aan, dan wel. Zelden vind ik iets smaakloos, dan wel. Ik geef toe, hij speelt het aardig en heeft weinig commentaar maar die opmerkingen vertrouw ik niet. Natuurlijk vindt hij er iets van…dat kan niet anders.
Dit alles heeft er in geresulteerd dat hij kookt en ik niet, althans niet als hij thuis is. Eigenlijk ook wel een heerlijke positie: ik kom thuis van werk en hij staat in geurende, dampende pannen te roeren. Een luxe!
Er moet echter verandering in komen, nu er sinds anderhalf jaar een klein mannetje rondloopt. Voor hem kook ik met grote regelmaat en we eten gezellig samen om half zes (!). Over het vroege tijdstip kan ik nog een heel ander blog wijden, want jemig wat is dat vroeg! 3 uur later heb ik alweer behoefte aan iets…en neig dan toch snel naar dat koekje. Goed genoeg… terug naar het koken. Naast het avondeten hoort een moeder ook te bakken. De appeltaart van je moeder is altijd het lekkerst en sommige oma’s hebben prachtige geheime recepten. Zo had mijn oma een geheim recept voor een krentenbrood. Haar 12 kinderen kregen dit alleen op hun verjaardag en tot op de dag van vandaag heb ik nooit meer zulk lekker krentenbrood gegeten. Kortom…ik moet letterlijk aan de bak en oefenen op een eigen geheim recept dat nog jaren meegaat en hopelijk als legendarische herinnering achterblijft.
Ik zie mezelf niet fröbelen aan van die moderne taarten. Hele televisieseries worden er over gemaakt. Wil jij een motorfiets van taart? Trek je portemonnee en wij maken hem voor je! Nee, ik ga eerst maar eens beginnen met een eenvoudige cake, dan misschien een appeltaart. Als dit alles mislukt, kan ik altijd overstappen op kant-en-klare browniemix of van die heerlijke, vieze kant-en-klare tompoucen…. Niets mis mee, al verover je daar natuurlijk niet de harten van het thuisfront mee. Ik ga beginnen….al vermoed ik dat mijn kwaliteiten toch echt op een ander vlak liggen…
Sjors Twijfelt 