Kleine M. is een peuter van inmiddels drie en in training om zindelijk te worden. Dat het niet zonder slag of stoot gaat, zal niemand verbazen. Er zijn stoere onderbroeken gekocht om het luierloze bestaan te stimuleren. Er ontstaan ware rituelen en langzaam maar zeker nemen de ongelukjes af. Maar er zijn momenten…
Vorige week liep M. op een dag al enige tijd in zijn onderbroek rond en het ging zo goed dat ik zijn luierloosheid was vergeten, totdat er opeens een luid: “Mama!!” vanaf het balkon klonk. Ik snelde naar hem toe en heel zachtjes zei hij: “ik heb geplast”. Als  ongelukjesmanager zei ik natuurlijk dat het helemaal niet erg was. Ondertussen volgde ik het natte spoor op het balkon. Het liep tot aan de rand of ging het er ook overheen? Ik kon het niet direct goed zien. “Wat is dat nou?” hoor ik tegelijkertijd van beneden in de tuin. De oude buurvrouw stond blijkbaar in de tuin. Met enige schroom stak ik mijn hoofd over de reling en keek wat er was gebeurd. Misschien was ze net aan komen lopen? Helaas bleek het vele malen erger dan dat. Ik constateerde een grote natte plek op haar rug en ze had haar hand in haar nek gelegd. Oh nee, dit was nog veel erger! Het onschuldige ongelukje had opeens een slachtoffer opgeleverd. Direct kwam er een stroom van excuses uit mijn mond, maar ze verstond me niet. De lieve oude buurvrouw is hoogbejaard en erg slechthorend. Ze bleek haar gehoorapparaat niet in te hebben, dus het had geen enkele zin om een heel verhaal af te steken. Al schreeuwend probeerde ik haar mijn excuses aan te bieden, maar met dit zelfde volume durfde ik haar niet te zeggen wat er werkelijk was gebeurd. Met het schaamrood op de kaken schreeuwde ik dat kleine M. per ongeluk met een gietertje had gespeeld en het water over het balkon had gesproeid. Als het maar geen vies water was, zei ze. “Nee hoor, we hebben er gisteren nog de planten mee water gegeven”, loog ik verder. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen haar de waarheid toe te schreeuwen terwijl de halve buurt buiten zat te genieten van de eerste zonnestralen van de zomer.
De heibel was een beetje gesust en ik snelde me met M. naar binnen, deed alle ramen en deuren dicht en barstte in lachen uit. Die luierloze peuter stond me met grote ogen aan te kijken want hij begreep er werkelijk niets van. Hij had een plas gedaan, de buurvrouw had een hele natte rug en mama lachte tranen met tuiten? “Mama, wat is er met je? Gaat het goed?” De lieve schat had geen idee wat hij had veroorzaakt behalve dan dat hij een ongelukje had gehad. Voor ‘straf’ moest hij een tekening maken voor de buurvrouw en ik schreef als onderschrift: Excuses voor het waterincident!
Misschien moet ik ook mijn excuses maken aan kleine M. Ik heb hem tenslotte zijn eerste leugen geleerd… Al is het een leugentje om bestwil?