Terwijl ik geniet van het weinige fietsverkeer zo vroeg in de ochtend, realiseer ik me dat dit mijn laatste zomervakantie is waarin ik de volle zes weken profiteer van de rust op straat. Na deze vakantie wordt ‘huize Sjors Twijfelt’ ook onderworpen aan het schoolregime. En na deze vakantie zijn ook wij gebonden aan schoolvakantie.

Eén iemand in huis is wel klaar voor school. Kleine M. is namelijk nét vier geworden, gestopt bij het kinderdagverblijf en lijkt vooral veel zin te hebben in een nieuw avontuur. Ik snap het ook wel, want als je hoort dat je elke dag mag spelen, knutselen, gymen en vriendjes gaat maken, dan wil iedereen toch weer naar school?! Wij achterblijvers zien er wel iets meer tegenop. Vijf dagen in de week drukte in de badkamer, boterhammen smeren tegen de klippen op en tijdsdruk, veel tijdsdruk. Ik hoor de schoolbel in mijn herinnering al weer rinkelen…
Natuurlijk is het ochtendritueel niet het probleem. Maar de begrenzing van de veilige haven waarin we ons vier jaar lang begaven, wordt opgeheven. Kleine M. zet straks zijn eerste schreden buiten ons pad en wij volgen in zijn kielzog als luizenmoeder, voorleesvader en avondvierdaagsebegeleiders. Dit is het begin van zijn nieuwe leven en hopelijk gaat hij er veel onbezorgd plezier aan beleven. Als moeder van een kleine, verlegen uk maak ik me soms wel zorgen. Want, zal hij vriendjes maken? Zal hij niet worden gepest? Kan hij een beetje meekomen in de les en met gym? M. draagt een bril en zullen die kinderen dat straks tegen hem gebruiken of zullen ze het, net als op de crèche, niet zien?  Kortom ik zie beren op de weg en hoop maar dat het schuchtere eendje uitgroeit tot een mondige zwaan.

En is het erg als ik eigenlijk nog niet zo’n zin heb in de schoolpleinprietpraat? Van die praatjes die nergens over lijken te gaan, maar waarvan ondertussen elk woord op een weegschaal wordt gelegd? We worden beoordeeld, gewogen en te licht, te zwaar of precies goed bevonden. Het lijkt alsof ik zelf weer naar school moet. Met lood in mijn schoenen en knikkende knieën over die metershoge drempel.
Met mijn vriendinnetje L. grappen we vaak over ‘wij sherrymoeders’. Niks geen prietpraat op school, geen taken als luizenmoeder maar ontaarde moeders die hun kind ongewassen de auto uit bonjouren en vervolgens thuis sherry-drinkend de laatste roddels doornemen. Het klinkt als een heerlijke methode om mijn kop in het zand te steken en net te doen alsof het schoolregime niet bestaat. Leuk voor een dag maar zo ontaard zijn we toch ook niet.
Over drie weken moeten we er aan geloven, school begint. Maar eerst nog even genieten van de stilte op straat, het ontbreken van de fietsfiles en genieten van M. nu we hem nog Kleine M. kunnen noemen. Want ook kleine M’etjes worden groot…