Tag Archives: school

Vrienden

18 september 2021

Deze Sjors Twijfelt is een ode aan de vrienden van onze M. Stuk voor stuk fantastische kinderen met een heel groot hart.

Al een paar weken waren we thuis in de ban van het schoolkamp. Als verse achtstegroeper doorgaans een van de hoogtepunten van het jaar. Onze eigen achtstegroeper zag dat echter anders. Er lagen overal obstakels op de loer en dat daarachter mogelijk een leuk kamp verscholen ging, was voor hem nauwelijks denkbaar.

We probeerden het avontuur luchtig te houden en hem niet te overladen met oplossingen, maar concentreerden ons op één zin: maak het jezelf zo makkelijk mogelijk. Dus vraag jezelf af: vind ik dit fijn? Nee? Bedenk dan ook nog hoe je je voelt als je het niet zou doen en kies dan het makkelijkste.

Woensdagochtend was het zover. Het moment van de waarheid. M. was wat stil maar goed gemutst, tot de bus de hoek om kwam. Toen veranderde het schoolkamp van slechts een angstige gedachte tot de bittere realiteit. De meeste kinderen stonden te trappelen van ongeduld en konden zich eindelijk op het schoolkamp storten. M. niet, zijn wereld stortte in en hij begon hartverscheurend te huilen. Ik had zo met hem te doen, maar wat er vanaf dat moment gebeurde heeft me diep geraakt.

Een voor een kwamen zijn vrienden naar hem toe en begonnen hem bemoedigende woorden in te fluisteren. Een lieve aai van een ander in het voorbij gaan. En tot slot een kwartet dat hem beloofde dat het een super leuk kamp zou worden en ze hem zouden helpen. Een enorme groepsknuffel volgde en ik voelde dat ik het kon loslaten. Het zou allemaal goed komen.

Terwijl ik dit schrijf raak ik weer ontroerd. Wat een geweldige vrienden! Dat hij kan zijn wie hij is zonder zich af te vragen of het wel stoer genoeg is. Dat hij niet bang hoeft te zijn dat zijn introverte, voorzichtige houding hem minder leuk maakt. Deze vrienden zijn goud waard! Als je elf bent en al zo kunt vertrouwen op je vrienden, dan ben je een rijk mens.

En ik ben dankbaar voor hen en voor hun ouders die met deze lieve kinderen de wereld weer een beetje mooier maken.

Schooladvies stress

3 juli 2021

Als de dag van gisteren herinnerde ik me weer het gevoel van zo lang geleden. De tijd van de Cito’s en het schooladvies. De spanning en zenuwen die de toetsen met zich meebrachten, maar ook dat constante gevoel te hebben gefaald. Het was een soort publiekelijke confrontatie met mijn eigen onvermogen. Althans zo voelde ik het, destijds.

Ik kreeg een lager advies dan ik had verwacht en man wat deed dat pijn. Als volwassene ben je geneigd om in zo’n situatie zalvende woorden te spreken of het om te buigen tot een kans, ik doe het zelf ook. Maar als kind koop je er niks voor, want dat advies of die slechte Cito staat voor je gevoel in beton gegoten. Onuitwisbaar bewijs van jouw matige kunnen. Oke, misschien overdrijf ik een beetje maar dat ellendige gevoel is me altijd bij gebleven. Eenmaal op de middelbare school vielen de kwartjes, stegen de cijfers en uiteindelijk kregen de volwassenen gelijk: het kwam allemaal goed.

Voor M. brak dit schooljaar deze spannende tijd aan: een voorlopig advies en het onontkoombare gesprek over de middelbare school. Alleen dat laatste voelde vaak al als een onneembare horde. Aan het begin van dit schooljaar, groep zeven, kon hij al in paniek raken bij de gedachte dat de middelbare al voor de deur stond. De sussende woorden die wij volwassenen dan spraken: “och jongen je hebt nog zoveel tijd, twee hele jaren!” waren woorden tegen dovemansoren. Gelukkig waren het periodes die ook weer wegebden en groeide hij dit jaar op zoveel vlakken, dat zelfs een rustig gesprek over de middelbare school inmiddels tot de mogelijkheden behoort.

Maar dan dat voorlopig advies vorige week… die angst die ik me herinner was dezelfde angst die ik in zijn ogen zag. Zo officieel, zo confronterend om nog maar te zwijgen over de aanwezigheid van de directeur. Een ontzettend aardige en opgewekte man die vooral het beste met de leerlingen voorheeft, maar zo voelde M. het niet in aanloop naar het gesprek. Gelukkig viel het gesprek mee en kregen ook hier de volwassenen weer eens gelijk, maar is dat iets waar we trots op moeten zijn?

Nee, volgens mij is er veel voor te zeggen om dit soort oordelen uit te stellen. Er gebeurt al zoveel in hun lichaam, in hun hoofd en om hen heen dat zo’n definitief oordeel ook wel schade kan toebrengen. Schade in broos zelfvertrouwen, in vriendschappen en in sociaal emotionele groei. Als we het oordeel een paar jaar kunnen uitstellen, dan weet een kind of het een boekenwurm is of liever met zijn handen werkt. Daarmee laten wij volwassenen zien dat niet iedereen chirurg, piloot of advocaat hoeft te worden, maar dat we iedereen nodig hebben. Dan zijn sommige ouders misschien minder dwingend en neemt de druk op kinderen af. Laat ze kind zijn, laat ze zelf ontdekken wie ze zijn en waar ze warm voor lopen. Want ja, wij volwassenen hebben gelijk als we zeggen dat het zijn weg wel vindt en dat je op de plek komt die bij je past, maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen.

Door iedereen dezelfde kansen te geven in de eerste jaren van de middelbare, heeft écht iedereen een kans en niet alleen de beter bedeelden in de samenleving. Door iedereen op te nemen, worden de tegenstellingen kleiner en groeien onze kinderen op tot volwassenen met oog voor iedereen. En inderdaad: dán komt iedereen uiteindelijk op de plek terecht die bij hem past.

Strik erom!

6 februari 2021

Nu de scholen weer opengaan, is het tijd om de balans op te maken. Strik erom en door! Als ouder haal je misschien opgelucht adem omdat je de eindstreep hebt gehaald, al dan niet met je tong op je schoenen. En dat klopt natuurlijk ook; we hebben de eindstreep gehaald en in de meeste gevallen is iedereen er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

Misschien hebben we op werkgebied een achterstand opgelopen, hebben we niet altijd de mooiste kant van onszelf laten zien en is de schermtijd van de kinderen wat uit de hand gelopen. Maar als je leest hoeveel kinderen er in deze lockdown niet in de veiligheid van een warm thuis verkeerden, dan zijn die paar weken die wij moesten schipperen peanuts. Die verhalen doen pijn, veel meer pijn dan die vervelende weken die wij ervaarden met z’n allen op elkaars lip. In een veilige thuissituatie weet je dat er een einde komt aan die lockdown en dat iedereen daarna weer het normale ritme oppakt. De wetenschap dat het tijdelijk is, geeft je de energie om er elke dag toch weer iets van te maken. Tenzij jouw thuis volledig uit balans is en elke slechte dag olie op het vuur gooit, dan is elke dag dat de school gesloten is er een teveel.

En omdat wij in veiligheid verkeren, heb ik besloten niet te klagen en vooral te kijken naar wat deze lockdown ons thuis heeft gebracht. Deze periode van thuisscholing was niet te vergelijken met de vorige. Toen was niemand voorbereid op een dergelijke situatie en was elk beetje afstandsonderwijs dat werd gegeven een verademing. Dit keer ging het heel anders; M. meldde zich elke ochtend in het online klaslokaal waar ze met elkaar de dag startten. Er werd veelvuldig online samengewerkt en het was duidelijk wat van ieder kind werd verwacht. Wat leerden ze hiervan? Samenwerken en vooral ook serieus zelfstandig werken ondanks dat je de vrijheid hebt om lekker aan te klooien. Tot slot bood deze lockdown ook een spoedcursus online etiquetten. Natuurlijk was het anders geweest als M. jonger was en nog niet zo zelfstandig kon werken, dan hadden we er onze handen veel voller aan gehad.

Wat ik vooral heel erg heb gewaardeerd aan deze weken was de kans om van dichtbij te zien hoe M. werkt en denkt. Hoe werkt zijn hoofd en hoe reageert hij bij tegenslag? Dankzij deze tijd hebben we geleerd dat er af en toe kortsluiting in zijn hoofd ontstaat als de concentratie de benen neemt of als er onverwacht een hoge horde wordt opgeworpen. En alhoewel ik ook meer dan genoeg werk te doen had, wilde ik graag tijdens die kortsluitingsmomenten de tijd nemen om te praten. M. bewust maken van hoe zo’n moment ontstaat en welke oplossing hij zou kunnen verzinnen om dit leed te verzachten of beter nog, te voorkomen. Dat kostte soms meer dan een gezonde portie energie, maar als dit hem zou helpen om meer vertrouwen in zijn kunnen te krijgen, dan was het mijn beproefde geduld meer dan waard.

Klinkt alsof we die weken op een roze wolk hebben doorgebracht, maar ik kan je verzekeren dat het regelmatig stormde en dat de donderwolken nooit ver weg waren. We kozen er echter voor om het onweer te omarmen en met rust, liefde en eenheid te bestrijden. Mijn spaarzame vrije uren komen wel weer, net als de ochtenden dat mijn lief eindelijk weer eens alleen thuis kan zijn. M. mag maandag weer naar school en ook in deze tweede lockdown hebben we hem kunnen laten groeien. Hij heeft misschien niet geleerd wat het schoolcurriculum voorschrijft, maar hij heeft zoveel over zichzelf geleerd. Ons gevoelige kind staat steviger in zijn schoenen dan ooit en kan donderwolken omzeilen of beter nog….hij pakt ze met twee handen beet en verandert ze in roze wolken. Iets waarvan je hoopt dat elk kind dat mag ervaren. Ik zeg: strik erom en door naar de volgende horde!

ps. Van 29 januari t/m 4 februari was het de week van het vergeten kind. Gun jij, net als ik, alle kinderen een veilig(er) thuis en een roze wolk tussen al die donderwolken? Teken dan de hartenpetitie (dat kan nog steeds)! Met deze petitie wordt een krachtig signaal afgegeven aan gemeenten, scholen en jeugdzorg. Geen kind mag zich vergeten voelen!

Nieuw jaar nieuwe lessen

9 januari 2021

Er zijn mensen die zweren bij een frisse nieuwjaarsduik. Er zijn ook mensen die goede voornemens maken en ook voornemens zijn zich daar aan te houden. Ik hoor bij geen van deze groepen. Voor goede voornemens ben ik te laks en die nieuwjaarsduik staat me op alle fronten tegen. Liever kies ik mijn eigen pad. Een pad dat me niet altijd even efficiënt brengt waar ik naartoe wil, maar dat is niet erg. Het is de route die bij me past en het zegt niets over mijn doelen of ambitie om in een nieuw jaar iets te bereiken. Ik volg alleen de route die mijn hart me ingeeft en die laat zich dus niet leiden door tijdsdruk of een logisch moment.

Toch bespeurde ik in deze eerste week opeens een bepaalde druk die ik niet eerder had gevoeld. Een fris begin na zo’n vreemd jaar, een nieuw jaar waar iedereen naar snakt. Terugkijkend op vorig jaar was ik trots: ik was terug na een burn-out, we hadden de lange lockdown als gezin met vlag en wimpel doorstaan en ik had de weg gevonden die ik zolang zocht. Kortom hoe zou ik vorig jaar ooit nog kunnen toppen?

De eerste werkdag van 2021 was, zoals voor alle ouders, meteen een vuurdoop: thuiswerken, thuisscholing en opstarten na een vakantie. Maandagochtend om tien uur voelde ik me al als een uitgewrongen washandje. Al mijn kruit verschoten door als een kip zonder kop te gaan rennen. En de dag werd er niet beter op: al die ballen in de lucht houden, zorgen dat een tienjarige rustig landt in de online schoolomgeving en zelf urenlang vergaderen op de eerste dag van het nieuwe jaar. Rennen, non stop rennen, niet pauzeren want die ballen… die moeten in de lucht blijven. Sorry? Heb je nou helemaal niets geleerd dit afgelopen jaar? Stop eens even en kijk wat je aan het doen bent. Hoe zat het ook alweer met reële verwachtingen en de lat op bereikbare hoogte? Het leek alsof de bewijsdrang en het irreële verantwoordelijkheidsgevoel weer terug waren als nooit te voren.

De druk die ik mezelf ongemerkt oplegde, had zijn weerslag op het werk maar ook op het gezin. De HSP’ers (hoogsensitieve personen) in huis waren knock-out en de niet HSP-er bekende de hele dag op zijn tenen te hebben gelopen. Zo zouden we het geen week volhouden met elkaar, dus moest ik weer even terug naar de realiteit. Gelukkig duurde het een dag en verliep daarna de week heel ontspannen en hebben we inmiddels een goed ritme te pakken. Desondanks vraag ik me wel al de hele tijd af waarom ik toch weer als een kip zonder kop ging rennen. En ik denk dat ik het weet.

De start van een nieuw jaar voelt alsof ik opnieuw moet bewijzen dat ik iets kan. Vorig jaar kon ik in de luwte mezelf opnieuw vormgeven en vond ik na lang zoeken de juiste vaargeul. In plaats van er trots op te zijn en door te gaan daar waar ik voor kerstmis was gebleven, heb ik de gewoonte om het mezelf onnodig moeilijk te maken. Dus schoot de lat op één januari weer omhoog. Dit keer met de brandende noodzaak om mezelf opnieuw te bewijzen. En voor wie? Ik vrees voor niemand anders dan voor mezelf, want er is altijd een klein duiveltje in mij dat mij ervan overtuigt dat het nooit goed genoeg is.

Het is jaar is net een week op stoom, maar de eerste oh zo wijze les heb ik alweer op zak. Rustig aan, vergeet jezelf niet mee te nemen als je toch gaat rennen en vertrouw op wie je bent. Als dit een voorbode is voor het hele jaar dan wordt 2021 een jaar vol wijze lessen. Ik kan niet wachten!

Als jij dat ook wilt

28 november 2020

“Hij zit al een halfjaar in de klas en durft nog steeds niks te zeggen, dat is bij alle andere kinderen héél anders.” Deze boodschap kregen we inmiddels alweer zeven jaar geleden. M.’s eerste jaar op school en ons eerste jaar als ouders van een schoolgaande kleuter. Wij waren net zulke groentjes als hij.

We gunden hem een makkelijke overgang van het veilige thuis naar de onbekende schoolomgeving, meteen met leuke vriendjes en een enthousiaste leerkracht. De mededeling dat het volgens de juf maar eens klaar moest zijn met het kat-uit-de-boom-kijk-gedoe, was dan ook echt verdrietig. Het was tenslotte alles wat we niet hoopten voor onze kleuter.

Inmiddels weten we natuurlijk wel beter en zijn we allang gestopt om M. te proppen in een keurslijf dat hem niet past. Toch zal ik het nooit vergeten en ben ik ieder schooljaar weer wat huiverig voor het eerste oudergesprek. Als ouder wil je natuurlijk dat een leerkracht jouw kind ziet zoals hij is. Vindt de meester het een alleen dromer of ziet hij dat daar iets achter zit? Zegt de juf dat hij een grote mond heeft, of vraagt ze zich af of dat wellicht een reden heeft? In een klas met dertig kinderen valt het niet mee om altijd maar naar het kind achter die overheersende karaktertrek te kijken. En begrijp me goed, ik geloof echt dat er legio leerkrachten zijn die dat wél doen.

Vorige week hadden we het eerste gesprek met de leerkrachten van groep zeven. Een meester en een juf, die we vanwege corona natuurlijk nog niet eerder hebben ontmoet. M. zei, zoals gewoonlijk, het hele gesprek geen woord, dus het voelde wat stroef. Toch werd het een goed gesprek met oprechte interesse en fijne adviezen. Maar toen kwam het… “Wij vinden dat je wel iets meer van jezelf mag laten zien”, zei de juf. Mijn gedachten namen al de eerste afslag richting doemdenkerij, want opnieuw dreigden we het pad van het proppen-in-een-keurslijf af te moeten lopen.

Haar zin bleek echter een een komma te bevatten in plaats van een punt, want ze vervolgde met: “als jij dat ook wilt natuurlijk”. Mijn hart maakte een sprongetje! De leerkrachten vertelden dat ze het mooi vinden dat M. heel duidelijk aangeeft wanneer hij zich niet (of juist wel) prettig voelt en dat hij niet bang is om zijn emoties te tonen. En zo zeiden ze: “we zouden het je gunnen om jezelf meer te laat zien, omdat jij er ook mag zijn net als alle andere kinderen.”

Eindelijk! Na meerdere jaren van M. niet zien zoals hij is, zijn er dit jaar twee mensen die het wél zien en hem ook op die manier benaderen. En natuurlijk zal hij nog altijd zelf zijn mond open moeten doen om gehoord te worden of om aan te geven dat hij hulp nodig heeft, maar dit is zo’n mooi begin. Een introverte jongen die zijn handen al vol heeft aan het filteren van alle prikkels, is niet per definitie een saaie, verlegen jongen. Je moet hem niet vragen om een monoloog op het toneel te houden, maar een beetje verscholen in de luwte straalt hij iedereen eruit. Als hij dat wil natuurlijk. Dat dan weer wel…

Telefoonmanieren

26 september 2020

“Hallo met Sjors, met wie spreek ik?” Heel veel meer telefoonmanieren hoefde ik vroeger als kind niet te leren. Er was maar één telefoon in huis en op wat kattenkwaad na (telefonisch belletje trekken bij de burgemeester) was een telefoon weinig spannend. Pas later toen ik wat ouder was, kreeg de telefoon een wezenlijke rol in mijn leven. Uren bellen met vriendinnen of schaapachtige telefoongesprekken met een kalverliefde.

Verder lezen…

De juiste sleutel

12 juli 2020

Wat deed jij tijdens de corona thuisquarantaine? Heb jij jezelf ontwikkeld, heb jij eindelijk die boeken gelezen die je wilde lezen of heb je oeverloos genetflixt? Wat je ook hebt gedaan, het is ongetwijfeld ergens goed voor geweest.

Geen ontwikkeling doorgemaakt? Dat geeft toch niks? Kwamen misschien de muren op je af? Ik gun je dan nu vooral meer ruimte en vrijheid. En als deze voorbeelden het allemaal niet waren… dan heb je jezelf misschien wel enorm goed leren kennen, want keihard tegen de lamp lopen of een onaangename ontmoeting met de spiegel is ook ergens goed voor.

Verder lezen…

Van iemand naar niemand

5 april 2020

Lastig is het op dit moment voor ons allemaal. De een heeft een huis vol kinderen en probeert alle werk-, school- en huishoudballen in de lucht te houden, de ander is alleen en heeft niemand om voor te zorgen maar ook niemand om van dichtbij mee te delen. De een mist zijn werk, de ander de vriendschappen maar allemaal leren we hoe het is om achter de geraniums te belanden.

Dan verander je van iemand naar niemand. Op vrijdag was je nog een collega, een ouder, een vriend, een ZZP’er met een volle agenda en een ondernemer met een groeiende business. Op maandag ben je opeens niks van dat alles meer. Op maandag liggen dromen in duigen en worden ambities bijgesteld. Verder lezen…

Met een zuidwester en een windjack

6 maart 2019

Heel langzaam gaat de slaapkamerdeur open. Een slaperig hoofd steekt om de hoek en kijkt niet blij. Het is de laatste avond van de vakantie en de onrust voor de eerste schooldag giert door het kleine lijf.

Gaandeweg de zondag werd M. al stiller en veranderde zijn humeur in, op zijn zachtst gezegd, mopperig. “Ik wil niet, ik moet morgen uitslapen (nog nooit gedaan!), ik heb geen zin en ik vind school echt het stomste om te doen.” Ha, de eerste-schooldag-drempel heeft zich weer eens als horde opgeworpen.
Lees verder!

Twee foutjes

7 november 2018


“Hoi M., je hebt twee foutjes in je werkschrift.” Met net een voet in het klaslokaal werd M. door zijn beste schoolmaatje liefdevol geconfronteerd met twee fouten in het rekenwerk dat hij gisteren had gemaakt. Liefdevol, ik benoem het expliciet want er zat geen enkel kwaad achter deze opmerking.

In mijn hoofd rezen echter direct allerlei vragen, want wat zou M. hier van vinden, doet het hem iets of laat het hem koud? Ik gunde hem het laatste maar het bleek het eerste. Zijn lichaamstaal verraadde hem, terwijl hij met man en macht probeerde te doen alsof er niets aan de hand was. Na wat aandringen gaf hij uiteindelijk toe dat hij toch wel ergens verdrietig over was. En ja, het ging natuurlijk over het werkschrift. En dan niet over de fouten, maar dat iemand in zijn schrift had gekeken, nota bene zijn beste vriend!
Lees verder!

Kijk eens goed

10 oktober 2018


“Mama, je hoeft niet te blijven lezen hoor.” M’s opmerking brengt me even van mijn stuk. We lopen de trap op naar het klaslokaal en onderweg naar school heeft hij blijkbaar bedacht dat hij het verder wel alleen af kan. Deze nieuwe stap richting zelfstandigheid brengt me van mijn stuk op een positieve manier, want hoe anders was dit een jaar geleden. En wat is hij ontzettend ver gekomen! Verbazing maakt plaats voor trots, maar toch vraag ik voor de zekerheid of het echt niet nodig is.
“Nee mama, ga nou maar” en hij wendt zich tot zijn vriendjes.
Lees verder!

Onze dappere dodo

4 juli 2018

Och mensen, het einde van het schooljaar is alweer in zicht. Wat kan er veel gebeuren in zo’n jaar! Al vaker heb ik er iets over geschreven maar toch moet het nu nog een keer…

Vandaag kreeg M. zijn rapport uitgereikt en hij glom van trots! De juffen schreven louter lovende woorden over zijn doorzettingsvermogen, hoe dapper hij is (ook al denkt hij zelf van niet) en over de sprongen die hij heeft gemaakt. En daarmee raakten ze precies de kern. Want wat heeft hij hard gewerkt aan zijn zelfvertrouwen!
Lees verder!

Geluksshirt

4 oktober 2017

beer_foto
Beren op de weg en onmogelijkheden in plaats van kansen, onze M. ziet ze meestal allemaal. Om hem toch die onbezorgde, vrolijke jeugd te bezorgen probeer ik hem meer in oplossingen te laten denken: “Tompoes, verzin een list!”

Met het nieuwe schooljaar als vanouds weer spannend begonnen, ontstonden er nieuwe beren. Niet alleen nieuwe juffen maar ook een hele nieuwe klas. Gelukkig wel met een paar vertrouwde gezichten, maar het gevoel overheerste dat hij helemaal opnieuw moest beginnen.
Lees verder!

Durf te falen

29 juni 2016


“Ik weet dat het er in zit, maar hij laat het niet zien” zei de juf eerder dit jaar tegen ons. Ik heb het altijd al lastig gevonden om een ander over mijn kind te horen praten. De ene keer schiet ik vol door de lovende woorden en de andere keer voel ik mijn leeuwinnenhart bonken omdat iemand een kritische noot durft te kraken. Maar tijdens het bewuste tien-minuten-gesprek wist ik meteen dat de juf gelijk had. Onze M. heeft last van faalangst.
Lees verder!