Het had even geduurd maar vanmiddag was het moment dan eindelijk daar: M. had een weerzien met de kleine groene fles die hij anderhalf jaar geleden in zee gooide. Ken je het bijzondere verhaal van de fles nog niet? Lees het dan hier eerst nog even voordat je verder gaat.

De ansichtkaart van de eerlijke (flessenpost-) vindster had de gemoederen flink bezig gehouden. Nog altijd vond ik het moeilijk te geloven dat het écht waar was. Hoe groot is tenslotte de kans dat zo’n fles wordt gevonden?

Er waren een aantal weken, wat kaarten en tekeningen overheen gegaan voordat de moeders van de ‘flessengooier’ en de ‘flessenvindster’ een dag afspraken. Op 12 november, nog stuiterend van Sint-Maarten, brak het volgende hoogtepunt in korte tijd aan: we zouden de fles terugzien. En dat daar een meisje bij hoorde was voor M. nog even helemaal niet belangrijk. Die fles had hem anderhalf jaar lang toch niet los gelaten.
Bij binnenkomst was M. weer even Kleine M. zoals hij zich achter me verstopte. Alsof ik het zelf niet spannend vond! Want wie zouden het zijn? En hoe leuk zou de kennismaking worden? Ongemakkelijk met veel stiltes of juist heel ontspannen en gezellig? Ik had die ochtend bloemen gekocht voor de vindster, maar toen de bloemist vroeg of ik rozen in het boeket wilde bekroop me opeens het gevoel dat het misschien wel opdringerig was of onbedoelde verwachtingen zou scheppen. Rozen staan voor liefde, dat leek me niet geschikt. Het ging tenslotte om een ontmoeting van twee kleuters. M. was thuis dus niet de enige die enigszins nerveus was.

Eenmaal binnen stond daar het flessenpostmeisje Z. Een lief vrolijk meisje dat stond te popelen om die mooie, groen glazen schat te laten zien. En ook haar kant van het verhaal bleek een speling van het lot. De dag van de vondst was ze met haar vader gaan strandjutten. Hij had haar net verteld over het fenomeen flessenpost. Iets magisch en ongrijpbaars tot ze vijf minuten later een groen flesje zag liggen. Het briefje dat we destijds hadden gemaakt was nog intact en tijdens het lezen vielen ze van de ene in de andere verbazing. Dit kon toch niet waar zijn? Even oud, in dezelfde straat en ook nog op dezelfde school!
Vanmiddag was voor ons allemaal een bijzonder moment en wat blijkt? Ze hebben meer gemeen dan alleen die fles… Ze droegen vandaag allebei twee verschillende sokken. Niet per ongeluk maar heel bewust elke dag twee verschillende sokken. En waar mijn Kleine M. doorgaans zo schuw is dat hij niet van mijn schoot af durft, ging hij nu (nog net niet huppelend) achter het flessenpostmeisje aan om samen te gaan spelen.
Over het lot, a match made in heaven of andere onrealistisch romantische denkbeelden wil ik het niet hebben maar bijzonder is het zeker!