De kapper is niet mijn beste vriend. Nou heb ik geen spannend of ingewikkeld kapsel, maar een kappersbezoek kan wat mij betreft zo kort mogelijk zijn. De vrolijke nikspraatjes kunnen me gestolen worden evenals die verfoeide spiegels. Hier krijgt zelfs een size zero model met de perfecte huid een complex van. Kappers kijken ook meer naar zichzelf in de spiegel dan naar hun klanten.

Het enige dat mijn haar overigens iets anders maakt dan rechttoe rechtaan, is een pony. Ik heb dit al jaren en ben er blij mee…voor een periode van een week of zes. Dan is het haar van de een op de andere dag te lang. Er is niets meer mee te beginnen en zo dus ook vandaag. Deze week komt het alleen heel slecht uit want het is druk op het werk. We werken toe naar het hoogtepunt van het jaar: een gala waarbij voorname gasten aanwezig zijn, belangrijke sectorprijzen worden uitgereikt en ik representatief voor de dag moet komen. Dé jurk was al een flinke twijfel, maar nu de zekerheid van de pony ook is weggevallen zijn de rapen gaar.

Helaas is er deze week geen moment in de agenda voor een uitgebreide was- en knipbeurt, maar vanmorgen wel een gaatje om even binnen te wippen voor de pony. Het is tenslotte een gratis service die ze bieden en waar ze bovendien op hameren iedere keer als ik weer met een te lange pony binnenkom. Ik mag ‘m niet meer laten bijpunten door mijn moeder. Vaak heb ik geen tijd voor de servicebeurt, maar nu is het hoognodig.

Ik toog vanmorgen naar de kapper. Laat me even de situatie schetsen zoals ik deze aantrof: 10 uur, kapsalon net open, twee kapsters roken buiten een laatste sigaret (prima, geen probleem mee) en binnen twee dames die de planning van de dag doornemen. En het belangrijkste misschien wel: ik ben de enige klant. Een klant bovendien met een probleem dat binnen twee minuten zonder veel extra inspanning verholpen kan worden. Een klant die je in minder dan geen tijd de gelukkigste mens op de aarde kunt maken (voor de komende zes weken dan). Je voelt de bui al hangen: ze hadden nu geen tijd en of ik over drie kwartier even terug kon komen. Ja kijk, een pony is namelijk een dingetje (niet mijn woorden). Dus gaan ze eerst klanten knippen en dan konden ze mij helpen. Pardon? Ik zie geen klanten? Nee, het kon echt niet nu, wel aan het einde van de dag. Mijn klomp was inmiddels verbrijzeld… Dit was de zoveelste keer dat ik mijn pony niet kon laten knippen. De ene keer kom je rond half zes: nee dan moet je vroeg op de dag komen. En nu word ik weggestuurd omdat ik te vroeg ben. Dat hadden ze net weer veranderd… Ik zei dat ik het niet snapte en alleen nú kon, maar ik kreeg een “ja, sorry”. Hiermee dreef ze me recht in de armen van iedere willekeurige kapper in de wijde omtrek. Al loop ik de rest van mijn leven met stekels of de lange vlechten van Rapunzel, nooit meer ga ik naar deze onbehulpzame troela’s. Giftig stapte ik op mijn fiets, misschien nog wel bozer op mezelf dan op die meiden: ik had me weg laten sturen en nu zat ik nog steeds met die vormeloze pony. Toch mijn moeder maar weer lief aankijken. Kijk eens wat vaker in de spiegel van de kapper? Mij niet gezien!