Het is stil in huis. De meivakantie is voorbij en de terrassen zijn weer open, maar mijn werklaptop blijft dicht. Stil is het dus ook op dat vlak. Een bewust gekozen stilte om in die rust te zoeken welke richting ik op wil. Daarover in een later stadium ongetwijfeld meer.
De rust die de stilte mee zou moeten brengen, voel ik nog niet. Eerder gejaagd omdat mijn geweten als een duiveltje in mijn oor fluistert: “je krijgt dit niet cadeau hè! Ga niet zitten niksen, gebruik je tijd nuttig.” Nuttig, waar heb ik datzelfde stemmetje eerder gehoord? Oh ja, toen ik niet uit vrije wil thuiszat, in stilte. Toen ik door dat beruchte stemmetje zo hard was blijven lopen, dat de stekker eruit moest. Nuttig, nuttig, altijd maar nuttig. Nu hoeft dat dus niet. Nu heb ik tijd genomen om stil te staan, maar moet het stof nog even neerdalen.
Toch heb ik inmiddels al meerdere leerzame gesprekken gevoerd, een cursus gevolgd en potentiële afslagen bewandeld. Allemaal nog zonder direct succes, maar indirect heeft elk moment wel een duit in het toekomstzakje gedaan. Langzaam begint een beeld te ontstaan, een beeld van hoe ik mijn toekomst voor me zie. Het tweede deel van mijn werkende leven.
Klinkt misschien alsof ik al lang in die rust verkeer, maar eerlijkheid gebied te zeggen dat het pas anderhalve week is. En als ik terugdenk aan wat ik inmiddels al gedaan heb, dan realiseer ik me dat het tempo best een tandje lager mag. Gehaaste rust is tenslotte geen rust en een stilte kan soms ook oorverdovend zijn.
Ik heb alleen nog zoveel plannen en gevoelsmatig maar zo kort de tijd. Het HSP platform dat ik wil opzetten en het boek dat ik wil schrijven, allemaal afslagen waar ik een paar voorzichtige stappen in heb genomen, maar toch weer terugging naar de hoofdweg. Ik gunde mezelf simpelweg geen tijd, want was het wel nuttig genoeg?
Oke, een ding weet ik inmiddels wel: wat is het nuttig om hierover te schrijven. Even al die gedachtenkronkels verzamelen en achter elkaar zetten, zodat het overzichtelijk wordt in mijn hoofd. En de conclusie? Wat een haast weer, Sjors. Stop and smell the roses! Rennen kan altijd nog.
Lastig is het op dit moment voor ons allemaal. De een heeft een huis vol kinderen en probeert alle werk-, school- en huishoudballen in de lucht te houden, de ander is alleen en heeft niemand om voor te zorgen maar ook niemand om van dichtbij mee te delen. De een mist zijn werk, de ander de vriendschappen maar allemaal leren we hoe het is om achter de geraniums te belanden.
Drie weken geleden stond ik schouder aan schouder in een bomvolle ijshal ‘s werelds topschaatsers toe te juichen. We grapten nog dat als hier toch eens iemand tussen zou zitten met corona, het aantal besmettingen vanuit Friesland drastisch zou toenemen. Toen lachten we nog, toen maakten we er nog grapjes over, toen was een doemscenario nog ondenkbaar. Althans dat wilden we graag, we wilden graag dat het ondenkbaar was. We wilden graag blijven geloven in onze onaantastbaarheid. Dat virus zou ons niet bereiken, welnee en als wel? Dan zou het toch nooit zo’n vaart nemen als in China of Italië. Alsof een virus zich iets aantrekt van landsgrenzen, van rangen of standen. Toen waren we nog (bewust) naïef want stiekem wisten we het natuurlijk al wel. 
Halverwege de herfst gooide ik de werkhanddoek in de ring en nu zijn we alweer halverwege de winter. De tijd raast voorbij, al lijken herfst en winter wel erg op elkaar dit jaar. Mijn gemoed lijkt echter in niets op het vorige jaargetijde. Mijn burn-out seizoen groeit langzaam naar het voorjaar toe. In mijn hoofd is het langer licht, mijn energieniveau stijgt naar zonniger temperaturen en tijdens de fietstochten naar mijn werk voel ik vaker een zachte lentebries in de rug. Dus de betere seizoenen komen eraan!
Geef een storm een naam en hij mag er zijn. Een beetje zoals het label waar ik zo naar op zoek was. Heeft iets een naam dan is het van formaat, heeft iets een naam dan verdient het serieuze aandacht. Net als Ciara, de storm die Nederland in haar greep houdt. Zoals het stormt in het land, zo stormt het soms ook in mijn hoofd. Allerlei gedachten die over elkaar heen buitelen en strijden om de prijs voor de hardste windstoot, de meest onverwachte windvlaag die je van je fietst afblaast.
“Hij ligt daar in dat veld tussen al die duizenden lampionnen, ik weet het zeker!” Hij is in dit geval mijn fietssleutel en deze blinde paniekreactie is een typisch gevalletje burn-out.
Sjors Twijfelt 