In het holst van de nacht werd vorige week onze 93-jarige onderbuurvrouw per ambulance afgevoerd. We hebben niet een heel hechte band en we lopen de deur niet bij elkaar plat maar er is wel sprake van een gezonde burenrelatie. En zeker een hoogbejaarde dame die nog zelfstandig woont, houd je extra in de gaten.

Toen de ambulance wegreed en ik weer in bed ging liggen, kwam er een levendige jeugdherinnering in me naar boven. Mijn beste vriendinnetje en ik woonden vroeger op 100 meter afstand van elkaar en precies op de helft daarvan stond een huisje. In dit kleine hoekhuis zat altijd een oma in een stoel voor het raam. In mijn beleving zat ze daar van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat uit het raam te staren. Zolang als ik me kan herinneren zwaaide ik naar haar; een keer bij het eerste raam om me vervolgens om te draaien en bij het hoekraam nog een keer te zwaaien. Een dagelijks ritueel en het leek alsof ze er speciaal voor mij zat. Een vrouw met wie ik nog nooit een woord had gewisseld maar ik kende haar alsof het mijn eigen oma was. Mijn vriendinnetje en ik noemden haar onze zwaaioma. Tot op een dag haar stoel leeg was en deze de dagen daarna ook leeg zou blijven. Ik weet niet meer hoe lang die stoel daar nog zonder zwaaioma bleef staan maar op een dag was het huis leeggehaald. Ik was oprecht verdrietig want zij was toch ook mijn oma!

Een leven later weet ik nog precies hoe ze er bij zat, hoe lief ze lachte en vooral hoe ze zwaaide. En nu de onderbuurvrouw in het ziekenhuis ligt en het onzeker is of ze ooit nog thuiskomt, voel ik me treurig. Ik gun kleine M. namelijk ook zo’n mooie herinnering. Al vraag ik me af of dat ooit zal gebeuren, ongeacht of ze nog een paar jaar onder ons woont. M. vindt haar namelijk eng, hij duikt altijd weg en slaakt een angstig gilletje als hij haar ziet. Ik kan me er wel iets bij voorstellen want het is niet de liefste vrouw die op de wereld rondloopt. Ze is helaas wat verbitterd en moppert over alles, maar wie zegt dat mijn zwaaioma wél de liefste was? Misschien was zij wel onuitstaanbaar, een prinses op de erwt of zat zij hele dagen in haar stoel uit pure luiheid? Eerlijk gezegd zal het me worst zijn wie ze echt was. In mijn herinnering is ze een heldin die het, na jaren zwoegen, verdiende om in die heerlijke zachte stoel achter de geraniums te zitten.

Ik houd dan ook stug vol en hoop dat kleine M. op een dag ziet dat 93 een heel bijzondere leeftijd is. En misschien heeft hij later net zo’n mooie herinnering als ik.