Monthly Archives: augustus 2013

De juiste verhouding tussen werk, privé én solliciteren

Oké het nu volgende komt misschien over als een kleine klaagzang….

Zoals je eerder hebt gelezen ben ik naarstig op zoek naar een baan. Het voelt alsof er geen tijd te verliezen is en geen vrij uur onbenut mag blijven, want het is zo 1 oktober en dan heb ik geen werk meer. Maar hoe doe je dat met een man in de horeca, een lopende baan die topdrukte kent, een kind van 3 en een huishouden?

jugglerDe combinatie van een baan in de horeca en een baan tijdens kantooruren is voor ons als ouders doorgaans perfect. We besparen op de kinderopvang en kleine M. heeft in de ochtenduren alle aandacht van papa en ’s avonds de volle aandacht van mama. Ideaal… tot nu. Want die volle aandacht van mama gaat ten koste van mijn kostbare uren om te solliciteren! Als het mopje in bed ligt, de afwas gedaan (ja vaatwasser stuk) en het huis ‘aan kant’ dan is het 21.30 uur. En wil ik niet als een stuiterbal mijn bed in rollen dan kan ik na 23:00 uur beter niets meer doen. Da’s anderhalf uur… en te weinig om een leuke, opvallende en een ‘anders-dan-die-500-andere-briefschrijvers’ brief te schrijven.

Het feit dat we zelden allemaal tegelijk thuis zijn, is nooit leuk maar komt nu helemaal niet goed uit. Als we dan eens in het weekend samen thuis zijn, dan kan ik me toch moeilijk terugtrekken om vacatures te zoeken, mijn CV af te stoffen en aan mijn toekomst te werken? Ik wil niet mijn liefsten de deur uit sturen zodat zij samen iets leuks kunnen gaan doen, zonder mij!
En solliciteren onder werktijd? Nee, dat zit er voorlopig niet in want ik noemde het al: topdrukte… Hoogtijdagen. Eigenlijk altijd de leukste periode van het jaar. Maar nu even niet!

Misschien ben ik een ongelofelijke zeur maar mijn eigen gehaast legt me bijna lam. Een typisch geval van Sjors Twijfelt… waaraan besteed ik wanneer mijn aandacht, hoe houd ik de weegschaal in evenwicht en waarom slaapt die driejarige nou nét niet op mijn vrije maandag? Die tijd zou ik anders goed kunnen gebruiken! Het is ook zo… het is gezeur… maar toch.

Overigens balanceert de weegschaal deze week niet onaardig. In de afgelopen 7 dagen heb ik meerdere sollicitaties verstuurd, dagelijks met een houten treinbaan gespeeld (en mijn gehaastheid aardig kunnen negeren) en ook nog aandacht aan mijn lief kunnen schenken. Wat er bij in schiet? Vriendschappen, familie en het huishouden. Lieve mensen aan tijd wordt hard gewerkt! Stofzuiger en strijkplank, sorry maar jullie zullen echt nog even moeten wachten.

De balansvakantie

17 juli 2013 – De zomervakantie is begonnen en ik ben een week vrij. Geen vakantie met koffers, vertrekstress en inpakchecklists. Nee, een week in en om het huis of zoals nu op het zonnige balkon. Deze ongecompliceerde week probeer ik te benutten om de gecompliceerde balans op te maken. Twee jaar geleden tijdens een vakantie hoefde ik geen balans op te maken. Het was toen overduidelijk dat het roer om moest: te lang vastgehouden aan het oude vertrouwde. Hoe anders is het nu. Door verschillende gebeurtenissen word ik gedwongen om te herbezinnen. Ik ben nog niet klaar om mijn toekomst een andere wending te geven, maar toch zal het moeten. De vorige keer wist ik diep van binnen wel wat ik wilde. Er was alleen wat moed voor nodig. Dit keer zal het roer waarschijnlijk om moeten en is er geen tijd om het goede moment af te wachten.

Die week bleek ik verre van klaar te zijn om de balans om te maken. Het werd een week zonder blik op de toekomst. Achteraf gezien heerlijk!

rollercoaster7 augustus 2013 – We zijn drie weken verder. De vakantie is voorbij en het onheilspellende nieuws is gebracht. Die fijne baan waar ik anderhalf jaar geleden aan mocht beginnen, houdt samen met alle andere functies binnen de organisatie op. Het bedrijf houdt op te bestaan en we staan straks allemaal op straat. Mijn blog heet niet voor niets Sjors Twijfelt; ik ben niet iemand die dit zonder twijfel naast zich neerlegt en vrolijk op zoek gaat naar een andere uitdaging. Ik heb tenslotte nog bergen werk te verrichten, heb (soms te veel) hart voor de zaak en ben nog helemaal niet klaar om dit werk naast me neer te leggen. Dit is míjn baan en vooral mijn werkplek…dé plek waar ik me thuis voel, met geweldige collega’s en een omgeving die prikkelt en uitdaagt. Hier had ik lang naar gezocht en nu ik hem heb gevonden wil ik nog lang niet loslaten!

De afgelopen weken zijn een ware achtbaan van emoties geweest. Elke dag meerdere nieuwe wendingen, dagen van onzekerheid maar vooral het niet mogen praten bleek een ware beproeving. Ik dacht dat zwanger zijn, een huis verbouwen of verliefd zijn achtbanen waren maar ik kan je zeggen, dat het in razend tempo opdoeken van een organisatie een Goliath, Python en El Condor* in een is.

De balansvakantie werd er een van ‘blik-op-oneindig’ maar inmiddels is het moment aangebroken om te kijken wat er zich aan het einde van oneindig bevindt. Ik ben er klaar voor, de balans is opgemaakt.

MENSEN, IK ZOEK EEN BAAN!

*(achtbanen in Nederland volgens Wikipedia)