Tag Archives: gezin

Zeven sloten

Geen snoepjes aannemen van vreemden en niet met vreemde mannen meegaan. Heel veel spannender werden de waarschuwingen vroeger niet. Neemt niet weg dat onze ouders ons nog steeds in zeven sloten tegelijk zagen lopen en dat zij zich (soms terecht) zorgen konden maken.

Die zeven sloten waren toen een stuk overzichtelijker dan de sloten van tegenwoordig. Toen ik kind was spraken we met angst en beven over kinderlokkers en potloodventers, maar de kans dat je in die sloot zou lopen was goddank bijzonder klein. De termen namen mythische vormen aan en in je engste fantasieën zag je ‘dat soort mannen’ achter elke boom of struik verstopt staan.

De zeven sloten van onze nieuwe, jonge generaties lijken aanzienlijk dieper en onheilspellender dan toen ik zo oud was. We leren onze kinderen nog steeds rechts-links-rechts te kijken bij het oversteken en vertellen nog altijd niks van vreemden aan te nemen, maar dat is lang niet meer voldoende. Als ouders moet je bij blijven om je kinderen ook de zeven sloten van deze tijd te leren ontwijken.

Verleidingen op social media, ruzies in appgroepen of explicite foto’s en video’s die het daglicht niet kunnen verdragen. Dat zijn de nieuwe zeven sloten waar kinderen dagelijks mee geconfronteerd worden. Je kunt doen alsof het voor kinderen van basisschoolleeftijd niet bestaat, maar helaas is dat een naïeve gedachte. Trek je dan de stekker uit het internet? Geef je ze geen mobiel? Mogen ze niet gamen? Natuurlijk moet iedereen doen wat goed voelt en wat bij zijn of haar opvoeding past, maar ik ben van mening dat door verbieden je een belangrijke deur dichtgooit.

Door iets te verbieden gooi je namelijk de communicatiedeur dicht. Mag iets bij jou niet, dan gebeurt het wel bij een vriendje en kun je vervolgens alleen maar hopen dat er thuis over wordt gesproken. Natuurlijk hoef je niet alles in huis te halen, maar je kunt wel altijd interesse tonen. Zelf heb ik gemerkt dat door te vragen of je eens mee mag kijken, je een heel ontspannen gesprek kunt voeren. En door samen door appgroepen heen te scrollen, je heel goed met elkaar kunt praten over hoe je je gedraagt in zo’n groep.

Want voor ons volwassenen is het al ingewikkeld, laat staan voor een kind. Als iemand boos wordt, omdat jij nogal kort reageert via Whatsapp dan heeft dat begeleiding nodig. Als je afspraken maakt om in een game elkaar niet af te maken en het vervolgens toch gebeurt, dan is het goed om te praten over hoe je daar mee omgaat. En wat als je opeens met jouw idool in een livestream zit en je krijgt een oneerbaar voorstel… die zeven sloten hadden we vroeger niet. Dat ze er nu wel zijn, betekent dat wij ze niet mogen negeren.

Praat er over en probeer er open in te staan. Als we onze kinderen laten merken dat ook deze sloten bespreekbaar zijn, dan kunnen we (dreigende) misstappen samen oplossen en is gedeelde smart halve smart. Bijkomend voordeel? Naast delen in halve smart mag je ook meedelen in successen en maak je je onsterfelijk bij vriendjes. “Wat?!?! Weet jij hoe die game werkt? Speel jij het soms ook?”

De dood als piekerthema


“Hoe zou het zijn als ik dood ben, mama?” Huilend kwam M. uit bed omdat hij dacht aan de dood en hoe dat zou zijn. Eerder die avond lazen we in een boek een prachtige (kinder)ode aan een overleden moeder. Ik had M. gevraagd dat stukje voor te lezen, omdat ik de tranen in mijn ogen voelde prikken. Een weinig succesvolle poging om niet te laten merken dat ik moest huilen, want de zoon weet inmiddels beter dan ikzelf wanneer er tranen zullen vloeien. En dus lazen we het samen, knuffelden we elkaar stevig en leek hij goed gemutst te gaan slapen. Verder lezen…

Het jaar van het hart

Hoe was jouw jaar? Was 2018 een beetje aardig voor je of heeft het je ook alle hoeken van je hart laten zien?

2018 was voor mij het jaar van het hart. Mijn hart werd gebroken, ik heb het verpand, het is vermorzeld, geëxplodeerd door liefde, sneller gaan kloppen en verschrompeld door hartzeer. Kortom, alle hoeken van mijn hart heb ik gezien, gevoeld en doorleefd.
Lees verder!

Een gelukkige composthoop


Terwijl ik al dansend de afwas doe, kijk ik naar buiten en zie mijn twee mannen druk in de weer met de oude bladeren die de herfst en winter hebben laten vallen. Ik doe swingend de afwas en mijn lievelingen maken een composthoop. Ik ben gelukkig, zielsgelukkig. Zo’n gevoel dat je niet vaak hebt, dat gevoel dat zo tijdelijk is dat het in een oogwenk is verdwenen als je even niet oplet.
Lees verder!

En wat nu?


Sjors was even uit de lucht, net als al eerder in 2016. Dit jaar loopt het leven even niet op rolletjes. En zonder rolletjes blijkt er weinig Sjors te zijn terwijl er juist twijfel genoeg is.

Het leven was fijn, het kabbelde rustig in het gezelschap van lieve familie en fijne vrienden. Totdat we er aan gingen morrelen. Want iedereen vraagt zich weleens af: is dit het nou? Kunnen we niet meer, beter, anders? Tenslotte zijn kabbelende beekjes net zoiets als achter de geraniums zitten, dat kan altijd nog!
Lees verder!

De juiste verhouding tussen werk, privé én solliciteren

Oké het nu volgende komt misschien over als een kleine klaagzang….

Zoals je eerder hebt gelezen ben ik naarstig op zoek naar een baan. Het voelt alsof er geen tijd te verliezen is en geen vrij uur onbenut mag blijven, want het is zo 1 oktober en dan heb ik geen werk meer. Maar hoe doe je dat met een man in de horeca, een lopende baan die topdrukte kent, een kind van 3 en een huishouden?

jugglerDe combinatie van een baan in de horeca en een baan tijdens kantooruren is voor ons als ouders doorgaans perfect. We besparen op de kinderopvang en kleine M. heeft in de ochtenduren alle aandacht van papa en ’s avonds de volle aandacht van mama. Ideaal… tot nu. Want die volle aandacht van mama gaat ten koste van mijn kostbare uren om te solliciteren! Als het mopje in bed ligt, de afwas gedaan (ja vaatwasser stuk) en het huis ‘aan kant’ dan is het 21.30 uur. En wil ik niet als een stuiterbal mijn bed in rollen dan kan ik na 23:00 uur beter niets meer doen. Da’s anderhalf uur… en te weinig om een leuke, opvallende en een ‘anders-dan-die-500-andere-briefschrijvers’ brief te schrijven.

Het feit dat we zelden allemaal tegelijk thuis zijn, is nooit leuk maar komt nu helemaal niet goed uit. Als we dan eens in het weekend samen thuis zijn, dan kan ik me toch moeilijk terugtrekken om vacatures te zoeken, mijn CV af te stoffen en aan mijn toekomst te werken? Ik wil niet mijn liefsten de deur uit sturen zodat zij samen iets leuks kunnen gaan doen, zonder mij!
En solliciteren onder werktijd? Nee, dat zit er voorlopig niet in want ik noemde het al: topdrukte… Hoogtijdagen. Eigenlijk altijd de leukste periode van het jaar. Maar nu even niet!

Misschien ben ik een ongelofelijke zeur maar mijn eigen gehaast legt me bijna lam. Een typisch geval van Sjors Twijfelt… waaraan besteed ik wanneer mijn aandacht, hoe houd ik de weegschaal in evenwicht en waarom slaapt die driejarige nou nét niet op mijn vrije maandag? Die tijd zou ik anders goed kunnen gebruiken! Het is ook zo… het is gezeur… maar toch.

Overigens balanceert de weegschaal deze week niet onaardig. In de afgelopen 7 dagen heb ik meerdere sollicitaties verstuurd, dagelijks met een houten treinbaan gespeeld (en mijn gehaastheid aardig kunnen negeren) en ook nog aandacht aan mijn lief kunnen schenken. Wat er bij in schiet? Vriendschappen, familie en het huishouden. Lieve mensen aan tijd wordt hard gewerkt! Stofzuiger en strijkplank, sorry maar jullie zullen echt nog even moeten wachten.