Monthly Archives: december 2011

Deze week eet ik niet!

29 december 2011

Kleine M. heeft het op zijn heupen. Op het meest onhandige moment van het jaar wanneer de agenda’s van uur tot uur gevuld zijn, wordt hij ziek. Het arme kind kan er ook niets aan doen, maar het gezellige kerstdiner op kerstavond verliep iets anders dan gepland en ook tijdens de twee kerstdagen werd er verwacht dat wij ons flexibel opstelden. Geen 7-gangen diner bereid door oom en manlief, maar in joggingbroek op de bank bij mijn ouders. Het mannetje had de griep van zijn vader overgenomen en lag met een lelijk hoestje en koorts in bed.

Kerstmis is inmiddels al lang en breed voorbij, zo ook de koorts. Wat rest is de hoest en de verdwenen eetlust. Vorige week at hij als een voorbeeldig kind, maar deze week… niets. Doordat hij niets eet, twijfel ik af en toe aan mijn opvoedkundige kwaliteiten.

Wat ik ook probeer, hoe leuk ik het ook probeer te brengen, hij wil er niets van weten. Het is niet dat hij het niet lust, of te ziek is om te eten maar het lijkt een spel. Wat je ook op tafel zet, hij begint gretig met een hap en soms zelfs twee, maar daarna is het gedaan. Hij draait theatraal zijn hoofd om en kneedt alles in zijn handjes fijn om het vervolgens aan mij terug te geven. Yoghurt dan? Misschien met een banaan erdoor? Geen denken aan! Hij trekt zijn neus op en begint hevig te protesteren. Nog iets anders proberen, een boterham? Ook dit is een slecht idee. Zou het helpen als hij het zelf mag eten? Het wordt een gegarandeerde bende, maar wellicht wil hij net zoals zijn ouders zelf eten? Het resultaat mag er zijn…de inhoud van het bord ligt voor de helft op de grond en de andere helft zit uitgesmeerd op zijn gezicht.

Je hebt door dit anti-eetgedrag binnen een paar dagen een vuilnisbak vol met bananen (geprakte banaan is na een uur echt niet meer lekker), met liefde gekookte maaltijden die al te vaak zijn opgewarmd en kleine boterhammetjes met jam, kaas en pindakaas. Een volle vuilniszak, maar een lege maag. De omgekeerde wereld en zeker niet maatschappelijk verantwoord, groen of duurzaam. Onverantwoord of niet, mij interesseert alleen zijn verdwenen eetlust. Wat te doen? Je vergaat toch van de honger, zou je denken…

Vandaag paste lieve D. op. Een geweldige tante én iemand met een ton aan ervaring door haar werk op een kinderdagverblijf. Stiekem had ik mijn hoop op haar gevestigd. Zij zou ongetwijfeld trucjes of spelletjes toepassen waardoor hij opeens wél die boterham at. Alle pogingen ten spijt, ook bij haar wilde meneer niet eten.

Een laatste poging: de fles met poedermelk. Eigenlijk iets voor baby’s maar wel iets om nu nog even op terug te vallen. En…? Hij wil er in eerste instantie niets van weten, maar het is me al snel duidelijk: “jij geeft mij iets voor baby’s? Dan gedraag ik me ook als een baby!” Hij kon opeens de fles niet zelf vasthouden en wilde op schoot zitten en gevoerd worden. Nou vraag ik je…

2012 kom maar op met je twijfels!

18 december 2011

Als je na twee dagen kerstdiner een week nodig hebt om uit te buiken, begint het nadenken over het nieuwe jaar. Ik denk nooit in termen van goede voornemens, omdat ik weet dat ik me er niet aan zal houden. Niet vanwege het gebrek aan discipline, maar eerder omdat het iets opgelegds is. Ik wil niet afvallen omdat het 1 januari is, ik ben niet te vinden in de sportschool omdat ik moet sporten. Nee zeg, er lopen al genoeg anderen met het voornemen om te sporten, dus aan mij al helemaal niet besteed.

Ik doe liever iets als ik denk dat het ‘de tijd’ is. Alleen weet je op voorhand nooit wanneer het ‘de tijd’ is. Zo wilde ik al jaren schrijven, maar durfde nog niet. Je ziel en zaligheid blootstellen aan een ieder die het leest is eng! Na de zomervakantie en een moeilijke periode op het werk, besefte ik me opeens dat dit hét moment was. Het is nu of nooit! Ik startte een blog en onder vrienden en bekenden werd het gretig gelezen. Nu een kwartaal later en met 2012 in zicht heb ik nog altijd genoeg inspiratie om te schrijven en ik merk dat het elke keer minder eng is om gelezen te worden. Ik ga door en terwijl ik dit schrijf betrap ik me toch op een klein goed voornemen: lezers… ik ga op zoek naar een groter publiek. Aan de weg timmeren zoals dat heet.

Nu neem ik al een voorsprong op wat na de kerst gaat komen, terugkijken op het jaar. Niet zo vreemd, want ik ben nog steeds die eeuwige twijfelaar. Wikken en wegen op allerlei gebied. En waar ik besloot over twijfels te schrijven, twijfel ik nooit aan mijn blog.

Waar twijfelde ik dan wel aan dit jaar? Poeh waaraan niet? Zo twijfelde ik vrijdag toen ik kleine M. wegbracht naar het Kinderdagverblijf. Dit was voor M. niet de normale gang van zaken, dus hij was in de war. Niet weggebracht door papa met de auto maar door mama op de fiets in de stromende regen. Hij wilde niet en begon vreselijk te huilen. Kroop in volle vaart achter me aan en stortte zich tegen het raam…mama niet weggaan! Mijn hart brak, was dit zoals het altijd ging? Nee, zie je wel bij mij was het erger. Had ik er goed aan gedaan? Op de fiets naar het werk twijfelde ik continu, maar besloot uiteindelijk dat dit geen zin had, het zou wel goed komen.

Ook twijfel ik elke vrijdag aan mijn huidige levenstijl. Ik ben dol op het kleine ventje en woon in een fijne buurt, maar het is ver van de stad en heel ver van het leven dat ik twee jaar geleden nog had. Toen begon het vrijdag rond de lunch te kriebelen, want het was bijna tijd voor het weekend en dé gezellige vrijdagavond met vrienden. Deze vrijdagavonden zijn zeldzaam geworden, maar de kriebel rond lunchtijd is er nog steeds. Ik kan niet wachten tot het half 6 is en vlieg op mijn fiets….naar het kinderdagverblijf. Want hoe graag ik ook een avond in de kroeg zit, hoe dichter ik in de buurt van kleine M. kom hoe sneller ik ga fietsen. De avonden dat we dan met onze lieve vriend J. afspreken zijn hierdoor wel veel specialer. Want wat eerst vanzelfsprekend was, is nu bijzonder waardoor je beseft wat je hebt.

Goed, een twijfelend jaar verder kan ik terugkijken op een vruchtbaar jaar. 2012 kom maar op met je twijfels!

Word ik dan toch een keukenprinses?

11 december 2011

Sinterklaas is vorige week ook bij ons langs geweest en heeft me verblijd met een kookboek. Een boek vol recepten voor cake, taart en andere zoete lekkernijen. Sint had ingefluisterd gekregen dat ik wel eens een taart wilde bakken. Het klinkt misschien gek, maar ik heb nog nooit een cake, laat staan een taart gebakken. Als je echter weet dat ik met een professionele kok in huis woon, snap je het misschien beter.

Het is niet zo dat ik niet kan koken, in tegendeel, ik ben best tevreden over mijn eigen kookkunsten. De aanwezigheid van iemand die voor zijn werk de sterren van de hemel kookt, doet mij echter niet geloven in mijn eigen kwaliteiten. Hij zelf gelooft er niet in dat door hem de druk om te presteren als in een snelkookpan wordt opgevoerd. Alleen het idee dat hij ieder moment de keuken in kan lopen en over mijn schouder in de pannen gluurt, kan ik niet aan. Nooit brandt iets aan, dan wel. Zelden vind ik iets smaakloos, dan wel. Ik geef toe, hij speelt het aardig en heeft weinig commentaar maar die opmerkingen vertrouw ik niet. Natuurlijk vindt hij er iets van…dat kan niet anders.

Dit alles heeft er in geresulteerd dat hij kookt en ik niet, althans niet als hij thuis is. Eigenlijk ook wel een heerlijke positie: ik kom thuis van werk en hij staat in geurende, dampende pannen te roeren. Een luxe!

Er moet echter verandering in komen, nu er sinds anderhalf jaar een klein mannetje rondloopt. Voor hem kook ik met grote regelmaat en we eten gezellig samen om half zes (!). Over het vroege tijdstip kan ik nog een heel ander blog wijden, want jemig wat is dat vroeg! 3 uur later heb ik alweer behoefte aan iets…en neig dan toch snel naar dat koekje. Goed genoeg… terug naar het koken. Naast het avondeten hoort een moeder ook te bakken. De appeltaart van je moeder is altijd het lekkerst en sommige oma’s hebben prachtige geheime recepten. Zo had mijn oma een geheim recept voor een krentenbrood. Haar 12 kinderen kregen dit alleen op hun verjaardag en tot op de dag van vandaag heb ik nooit meer zulk lekker krentenbrood gegeten. Kortom…ik moet letterlijk aan de bak en oefenen op een eigen geheim recept dat nog jaren meegaat en hopelijk als legendarische herinnering achterblijft.

Ik zie mezelf niet fröbelen aan van die moderne taarten. Hele televisieseries worden er over gemaakt. Wil jij een motorfiets van taart? Trek je portemonnee en wij maken hem voor je! Nee, ik ga eerst maar eens beginnen met een eenvoudige cake, dan misschien een appeltaart. Als dit alles mislukt, kan ik altijd overstappen op kant-en-klare browniemix of van die heerlijke, vieze kant-en-klare tompoucen…. Niets mis mee, al verover je daar natuurlijk niet de harten van het thuisfront mee. Ik ga beginnen….al vermoed ik dat mijn kwaliteiten toch echt op een ander vlak liggen…

Korte lontjes

5 december 2011

Sommige mensen zijn voor het geluk geboren, anderen lopen in zeven sloten tegelijk. Van beide heb ik net niet genoeg dus ik bevind me meestal ergens veilig in het midden. Totdat ik samen met mijn zus op pad ben. Zonder dat we ons er zelf bewust van zijn, stralen we waarschijnlijk iets uit. En nee, het gaat hier niet om een positieve uitstraling… We trekken ontevreden mensen aan die uit zijn op een potje bekvechten. En bij dit type mens wordt ons lontje héél kort.

Het overkomt ons meestal bij een concert. We staan op een plek, verre van vooraan, in alle rust te luisteren. We wiegen misschien een beetje mee op de maat, maar verder dan dat komt het niet. Toch staan we dan soms in iemands zone. Zo waren we een paar jaar geleden in de Arena bij het concert van Madonna. Ze stond nog niet eens op het podium en we hadden al ruzie. We stonden op iemands plek…Een blonde kakmadam…sorry voor alle blonde vrouwen die dit lezen: ik bedoel jou zeker niet! Volgens haar was ze even drinken gaan halen en bij terugkomst stonden wij op haar plek. Ik weet niet of je ooit voor een concert een veldkaart hebt gekocht, maar deze kaarten zijn niet geplaceerd en vaak eindig je achterin terwijl je ergens vooraan bent begonnen. Kortom…niemand heeft een vaste plek. De kakmadam had hier echter geen boodschap aan en wilde perse op DIE plek staan. Dat moet je niet tegen ons zeggen! We doen geen vlieg kwaad, oefenen ons 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10, maar als onze familie onrecht wordt aangedaan dan zijn de rapen gaar. Ik verloor mijn geduld en er rolde een stortvloed aan woorden uit. Zij begon te briesen en het stoom kwam uit mijn oren. En uit onverwachte hoek kwam ook zuslief nog even langszij. Alstublieft…u krijgt het zoals u het hebben wilt. U lelijk? Wij lelijk!

Nu klinkt het alsof we altijd een kort lontje hebben, maar dit is verre van de waarheid. Toch twijfel ik achteraf altijd of het niet stiekem toch aan ons heeft gelegen… Er leek een kentering te komen in deze traditie: het laatste concert dat we bezochten zijn we ongeschonden doorgekomen. Oké op een dronken man na… maar goed die tel ik voor het gemak niet mee.

Tot afgelopen vrijdag. We gingen samen naar The Voice of Holland. Niet vanwege de kandidaten maar vanwege Lenny Kravitz. Via de contacten van zuslief hadden we een gereserveerde plek. De beste plek…maar dat was blijkbaar voor íedereen de beste plek. Het had al moeite gekost om tussen al stoelen met naamkaartjes onze plek te vinden. Het bleek niet de plek die ons beloofd was, maar deze stoelen kregen we toegewezen. Prima! Lekker een beetje achterin, zodat je niet bij ieder hoogstandje een staande ovatie hoefde te geven. We waren er klaar voor! Het voelde wel té makkelijk…er moest toch iets….misgaan. Ja hoor, je kon er op wachten: zes meiden die vinden dat ze heel wat voorstellen, kwamen aangelopen. “Dit kan niet hoor, dit klopt niet.” “Ze zitten op onze plekken!” En al knippend met hun vingers, wezen ze de hostess er fijntjes op dat WIJ op hun stoelen zaten. Wij, plebs, zomaar op de gereserveerde plaats van hotemetoot en co. Zuslief had haar kookpunt bijna bereikt en stond op. We bleven even van een afstandje kijken hoe de dames nogmaals de arme hostess op haar nummer zetten. Nog even wachten…. Hotemetoot nummero uno had zich blijkbaar verrekend: er was toch nog plek voor twee. Tja, je kan nou eenmaal niet alles. Rekenen én iets voorstellen gaat blijkbaar niet bij iedereen hand in hand. We hebben de avond op de beste stoelen gezeten en ze zaten héérlijk!