Sommige mensen zijn voor het geluk geboren, anderen lopen in zeven sloten tegelijk. Van beide heb ik net niet genoeg dus ik bevind me meestal ergens veilig in het midden. Totdat ik samen met mijn zus op pad ben. Zonder dat we ons er zelf bewust van zijn, stralen we waarschijnlijk iets uit. En nee, het gaat hier niet om een positieve uitstraling… We trekken ontevreden mensen aan die uit zijn op een potje bekvechten. En bij dit type mens wordt ons lontje héél kort.
Het overkomt ons meestal bij een concert. We staan op een plek, verre van vooraan, in alle rust te luisteren. We wiegen misschien een beetje mee op de maat, maar verder dan dat komt het niet. Toch staan we dan soms in iemands zone. Zo waren we een paar jaar geleden in de Arena bij het concert van Madonna. Ze stond nog niet eens op het podium en we hadden al ruzie. We stonden op iemands plek…Een blonde kakmadam…sorry voor alle blonde vrouwen die dit lezen: ik bedoel jou zeker niet! Volgens haar was ze even drinken gaan halen en bij terugkomst stonden wij op haar plek. Ik weet niet of je ooit voor een concert een veldkaart hebt gekocht, maar deze kaarten zijn niet geplaceerd en vaak eindig je achterin terwijl je ergens vooraan bent begonnen. Kortom…niemand heeft een vaste plek. De kakmadam had hier echter geen boodschap aan en wilde perse op DIE plek staan. Dat moet je niet tegen ons zeggen! We doen geen vlieg kwaad, oefenen ons 1-2-3-4-5-6-7-8-9-10, maar als onze familie onrecht wordt aangedaan dan zijn de rapen gaar. Ik verloor mijn geduld en er rolde een stortvloed aan woorden uit. Zij begon te briesen en het stoom kwam uit mijn oren. En uit onverwachte hoek kwam ook zuslief nog even langszij. Alstublieft…u krijgt het zoals u het hebben wilt. U lelijk? Wij lelijk!
Nu klinkt het alsof we altijd een kort lontje hebben, maar dit is verre van de waarheid. Toch twijfel ik achteraf altijd of het niet stiekem toch aan ons heeft gelegen… Er leek een kentering te komen in deze traditie: het laatste concert dat we bezochten zijn we ongeschonden doorgekomen. Oké op een dronken man na… maar goed die tel ik voor het gemak niet mee.
Tot afgelopen vrijdag. We gingen samen naar The Voice of Holland. Niet vanwege de kandidaten maar vanwege Lenny Kravitz. Via de contacten van zuslief hadden we een gereserveerde plek. De beste plek…maar dat was blijkbaar voor íedereen de beste plek. Het had al moeite gekost om tussen al stoelen met naamkaartjes onze plek te vinden. Het bleek niet de plek die ons beloofd was, maar deze stoelen kregen we toegewezen. Prima! Lekker een beetje achterin, zodat je niet bij ieder hoogstandje een staande ovatie hoefde te geven. We waren er klaar voor! Het voelde wel té makkelijk…er moest toch iets….misgaan. Ja hoor, je kon er op wachten: zes meiden die vinden dat ze heel wat voorstellen, kwamen aangelopen. “Dit kan niet hoor, dit klopt niet.” “Ze zitten op onze plekken!” En al knippend met hun vingers, wezen ze de hostess er fijntjes op dat WIJ op hun stoelen zaten. Wij, plebs, zomaar op de gereserveerde plaats van hotemetoot en co. Zuslief had haar kookpunt bijna bereikt en stond op. We bleven even van een afstandje kijken hoe de dames nogmaals de arme hostess op haar nummer zetten. Nog even wachten…. Hotemetoot nummero uno had zich blijkbaar verrekend: er was toch nog plek voor twee. Tja, je kan nou eenmaal niet alles. Rekenen én iets voorstellen gaat blijkbaar niet bij iedereen hand in hand. We hebben de avond op de beste stoelen gezeten en ze zaten héérlijk!
Sjors Twijfelt 