2012 kom maar op met je twijfels!

Als je na twee dagen kerstdiner een week nodig hebt om uit te buiken, begint het nadenken over het nieuwe jaar. Ik denk nooit in termen van goede voornemens, omdat ik weet dat ik me er niet aan zal houden. Niet vanwege het gebrek aan discipline, maar eerder omdat het iets opgelegds is. Ik wil niet afvallen omdat het 1 januari is, ik ben niet te vinden in de sportschool omdat ik moet sporten. Nee zeg, er lopen al genoeg anderen met het voornemen om te sporten, dus aan mij al helemaal niet besteed.

Ik doe liever iets als ik denk dat het ‘de tijd’ is. Alleen weet je op voorhand nooit wanneer het ‘de tijd’ is. Zo wilde ik al jaren schrijven, maar durfde nog niet. Je ziel en zaligheid blootstellen aan een ieder die het leest is eng! Na de zomervakantie en een moeilijke periode op het werk, besefte ik me opeens dat dit hét moment was. Het is nu of nooit! Ik startte een blog en onder vrienden en bekenden werd het gretig gelezen. Nu een kwartaal later en met 2012 in zicht heb ik nog altijd genoeg inspiratie om te schrijven en ik merk dat het elke keer minder eng is om gelezen te worden. Ik ga door en terwijl ik dit schrijf betrap ik me toch op een klein goed voornemen: lezers… ik ga op zoek naar een groter publiek. Aan de weg timmeren zoals dat heet.

Nu neem ik al een voorsprong op wat na de kerst gaat komen, terugkijken op het jaar. Niet zo vreemd, want ik ben nog steeds die eeuwige twijfelaar. Wikken en wegen op allerlei gebied. En waar ik besloot over twijfels te schrijven, twijfel ik nooit aan mijn blog.

Waar twijfelde ik dan wel aan dit jaar? Poeh waaraan niet? Zo twijfelde ik vrijdag toen ik kleine M. wegbracht naar het Kinderdagverblijf. Dit was voor M. niet de normale gang van zaken, dus hij was in de war. Niet weggebracht door papa met de auto maar door mama op de fiets in de stromende regen. Hij wilde niet en begon vreselijk te huilen. Kroop in volle vaart achter me aan en stortte zich tegen het raam…mama niet weggaan! Mijn hart brak, was dit zoals het altijd ging? Nee, zie je wel bij mij was het erger. Had ik er goed aan gedaan? Op de fiets naar het werk twijfelde ik continu, maar besloot uiteindelijk dat dit geen zin had, het zou wel goed komen.

Ook twijfel ik elke vrijdag aan mijn huidige levenstijl. Ik ben dol op het kleine ventje en woon in een fijne buurt, maar het is ver van de stad en heel ver van het leven dat ik twee jaar geleden nog had. Toen begon het vrijdag rond de lunch te kriebelen, want het was bijna tijd voor het weekend en dé gezellige vrijdagavond met vrienden. Deze vrijdagavonden zijn zeldzaam geworden, maar de kriebel rond lunchtijd is er nog steeds. Ik kan niet wachten tot het half 6 is en vlieg op mijn fiets….naar het kinderdagverblijf. Want hoe graag ik ook een avond in de kroeg zit, hoe dichter ik in de buurt van kleine M. kom hoe sneller ik ga fietsen. De avonden dat we dan met onze lieve vriend J. afspreken zijn hierdoor wel veel specialer. Want wat eerst vanzelfsprekend was, is nu bijzonder waardoor je beseft wat je hebt.

Goed, een twijfelend jaar verder kan ik terugkijken op een vruchtbaar jaar. 2012 kom maar op met je twijfels!