Enige tijd geleden las ik dat een van mijn Facebook-vrienden last heeft van procrastinatie. Nou bezit ik een aardige woordenschat, maar deze ‘medische term’ was mij niet bekend. Even opzoeken en wat bleek? Ik lijd ook aan deze aandoening! Ziekelijk chronisch kan het zijn en helaas moet je ook (te) vaak op de blaren zitten. Je hebt jezelf ermee en in het ergste geval ook anderen, maar bij dit laatste loopt het echt uit de hand.

Heb je het ondertussen al gegoogled? Ik zal je uit je lijden verlossen: het is pathologisch uitstelgedrag. En als je de Wikipedia pagina wat verder leest, dan zie je dat het ook wel het studentensyndroom wordt genoemd. Herkenbaar in je studententijd, maar helaas heb ik het járen na dato nog steeds. Die wilde haren ben ik blijkbaar nog altijd niet kwijtgeraakt. Het gaat vaak over zaken waaraan ik twijfel.

Neem nu de jaarlijkse belastingaangifte. “Leuker kunnen we het niet maken…” Nee inderdaad, het wordt pas leuk als je de aangifte afrondt en ziet wat je hopelijk terugkrijgt. Ik vind het een drama, elk jaar opnieuw. Helaas kan ik alleen mijzelf de schuld geven, want ik ben hardleers als het aankomt op archiveren in keurige ordners en niet in stapels in de kast. Als een berg zie ik er ieder jaar weer tegenop en die berg is, zoals je kunt lezen, ook nog eens letterlijk te nemen. En juist op die momenten komt het uitstelgedrag om de hoek kijken. De datum van 1 april hangt als het zwaard van Damocles boven mijn hoofd, maar ik weiger om hoog te kijken. Zo ook vanavond. Ik zou hardlopen en daarna de paparassen verzamelen, maar er kwam….hoe kan het ook anders…een geweldig excuus voorbij. Mijn zus komt pas morgen hardlopen, maar dat is mijn blogdag. Een lang verhaal iets korter? Ik zie mijn kans schoon en blog vanavond. Met een piepklein beetje geluk houd ik nog tijd over voor de papierwinkel. Hoera, weer een reden om het niet te hoeven doen.

Hoe dichter de datum van 1 april nadert (over 4 dagen), hoe vaker het door mijn hoofd spookt. Ik zet het in mijn agenda en krijg ’s avonds een herinnering via mijn telefoon. Meerdere keren per dag spookt het woord belasting door mijn hoofd, maar daad bij woord voegen doe ik tot dit moment nog niet. Eigenlijk is het raar dat ik er zo tegenop zie, want als ik het eenmaal doe dan valt het alles mee. En is dat niet met alles zo? Veel van wat je voor je uitschuift is achteraf bezien lang niet zo erg als je vooraf bedacht.

Oke, genoeg! Ik heb bovenstaande nog een keer nagelezen en concludeer dat ik inderdaad lijd aan pathologisch uitstelgedrag. Mezelf kennende zal dit niet snel veranderen, maar voor vanavond ben ik vastbesloten. Ik duik NU in mijn papierberg om alle stukken voor de belastingaangifte te verzamelen. Zo zie je maar: jezelf een spiegel voorhouden werkt en als je dat dan ook nog via een blog wereldkundig maakt, dan kun je niet meer terug…

Ik ga aan de slag.