Het is stil in huis. De meivakantie is voorbij en de terrassen zijn weer open, maar mijn werklaptop blijft dicht. Stil is het dus ook op dat vlak. Een bewust gekozen stilte om in die rust te zoeken welke richting ik op wil. Daarover in een later stadium ongetwijfeld meer.
De rust die de stilte mee zou moeten brengen, voel ik nog niet. Eerder gejaagd omdat mijn geweten als een duiveltje in mijn oor fluistert: “je krijgt dit niet cadeau hè! Ga niet zitten niksen, gebruik je tijd nuttig.” Nuttig, waar heb ik datzelfde stemmetje eerder gehoord? Oh ja, toen ik niet uit vrije wil thuiszat, in stilte. Toen ik door dat beruchte stemmetje zo hard was blijven lopen, dat de stekker eruit moest. Nuttig, nuttig, altijd maar nuttig. Nu hoeft dat dus niet. Nu heb ik tijd genomen om stil te staan, maar moet het stof nog even neerdalen.
Toch heb ik inmiddels al meerdere leerzame gesprekken gevoerd, een cursus gevolgd en potentiële afslagen bewandeld. Allemaal nog zonder direct succes, maar indirect heeft elk moment wel een duit in het toekomstzakje gedaan. Langzaam begint een beeld te ontstaan, een beeld van hoe ik mijn toekomst voor me zie. Het tweede deel van mijn werkende leven.
Klinkt misschien alsof ik al lang in die rust verkeer, maar eerlijkheid gebied te zeggen dat het pas anderhalve week is. En als ik terugdenk aan wat ik inmiddels al gedaan heb, dan realiseer ik me dat het tempo best een tandje lager mag. Gehaaste rust is tenslotte geen rust en een stilte kan soms ook oorverdovend zijn.
Ik heb alleen nog zoveel plannen en gevoelsmatig maar zo kort de tijd. Het HSP platform dat ik wil opzetten en het boek dat ik wil schrijven, allemaal afslagen waar ik een paar voorzichtige stappen in heb genomen, maar toch weer terugging naar de hoofdweg. Ik gunde mezelf simpelweg geen tijd, want was het wel nuttig genoeg?
Oke, een ding weet ik inmiddels wel: wat is het nuttig om hierover te schrijven. Even al die gedachtenkronkels verzamelen en achter elkaar zetten, zodat het overzichtelijk wordt in mijn hoofd. En de conclusie? Wat een haast weer, Sjors. Stop and smell the roses! Rennen kan altijd nog.
(Deze muur is onderdeel van werk van Barbara Kruger in het Stedelijk Museum)
Sjors Twijfelt 