Category Archives: Sportieve twijfel

In zijn dromen is hij de tenniskoning

3 juli 2019


“Engels op school vind ik niet leuk, maar het is wel belangrijk voor als ik later de beste tennisser van de wereld wil worden.”

Onze M. heeft zijn sport gevonden, dat mag duidelijk zijn. Het liefst staat hij elke dag op de tennisbaan en een keer niet trainen of een wedstrijd overslaan is ondenkbaar. In huis gaan de stoelen aan de kant zodat hij een balletje tegen de muur kan slaan en ook spant hij iedereen voor zijn karretje om ergens op een oefenbaantje in de buurt te gaan tennissen. Het is tennis wat de klok slaat en inmiddels heeft hij dus ook een schoolvak omgetoverd tot een bruikbaar hulpmiddel om de beste tennisser van de wereld te worden.
Verder lezen…

Als een brullende straatvechter

3 april 2019

Ze zijn weer begonnen, de zondagochtenden langs de tennisbaan. En ook nu heb ik me voorgenomen om me nergens mee te bemoeien, niet langs de kant te staan roepen en vooral rustig koffie te drinken samen met de andere ouders. Een nobel streven maar in een competitie waar de kinderen zelf de stand bijhouden en beoordelen of een bal in of juist uit is, ontwaakt al snel de straatvechter in mij.
Lees verder!

Sjors Twijfelt is een beetje jarig!

30 januari 2019

7,5 jaar, 67.739 woorden en 146 blogs later heb ik mijn twijfels, hartekreten en zoektochten inmiddels met zo’n 30.000 mensen gedeeld. Elk jaar is het aantal lezers en reacties gegroeid. En eerlijk is eerlijk, het is geen miljoenenpubliek maar ik prijs me gelukkig met elke lezer, like en reactie. Dank jullie wel daarvoor!
Lees verder!

Als een baksteen

14 juni 2017


Als ouder herken je je ongetwijfeld in het leed dat zwemles heet. Week in week uit breng je het kroost naar het zwembad en zelf krijg je wekelijks bijna een appelflauwte van de zinderende hitte. Maar als het geliefde kind dan eindelijk A heeft gehaald dan roep je dat het al die moeite waard was (hoop ik althans).
Dat hoopten wij ook…. maar nu tweeënhalf jaar later is de moed ons voor de zoveelste keer in de schoenen gezonken. Het zwembadpersoneel vraagt je nog net niet op de man af om een zeikende ouder te worden. Maar, voor ons als leek, lijkt het alsof je hen slechts betaalt voor de opvang van je kind terwijl jij die beruchte appelflauwte krijgt in plaats van het behalen van een diploma.
Lees verder!

Een strak regime…maar nu niet meer!

12 april 2017


Zo… het zit er op. Vijf dagen bewust worden van mijn lichaam (lees nog even mijn vorige blog als je meer wilt weten). Dat gekke lichaam dat gewend is aan zoveel patronen heb ik even lekker opgeschud. En dat heb ik geweten!
Lees verder!

Een strak regime

2 april 2017


Sjors staat op het punt om een werkweek een strak regime te volgen. Vijf dagen het lichaam een herstart geven (Recharge5). En als je mijn twijfels vaker hebt gelezen dan kun je al vermoeden dat dit niet echt bij me past. Geen bruine boterhammen met kaas, geen koffie, geen suiker en andere ongezonde lekkernijen. Elke ochtend een half uur eerder op voor yoga en ’s avonds na half 9 een heus mediadieet.

Een mediadieet? Yep, geen schermen meer. Geen televisie, geen telefoon en geen tablet… maar wat dan? Een boek lezen, sporten, eindelijk dat goede gesprek en op tijd slapen. Tjonge, dat wordt afzien en zal ik me daadwerkelijk als herboren voelen na die vijf dagen?
Lees verder!

Allemaal smoesjes…

3 februari 2014

De laatste maanden zat mijn hoofd vol door mijn nieuwe baan. Vol met af en toe net een paar druppels over de rand. De zinsnede ‘affiniteit met…’in de vacature tekst bleek zacht uitgedrukt, ‘gespecialiseerd in’ had wellicht meer de lading gedekt.
Ik heb momenten gehad dat het voelde alsof mijn sprong in het diepe van de hoogste duikplank was genomen. Dit wordt overigens geen meelijwekkend verhaal hoor!

exhaustedMeestal als ik dan na zo’n dag ploeteren thuis kom, ben ik uitgeblust. De energie, gezelligheid of creativiteit is ver te zoeken. Dus vind ik dan dat ik het volste recht heb om, na alle avondrituelen (koken, afwas, kind in bad en naar bed), op de bank neer te ploffen met een kopje thee en een koekje. Televisie aan of lekker met de iPad op schoot de, al eens eerder genoemde, digitale winkelwagentjes te vullen. Met andere woorden….er komt niets meer uit. En naar mezelf toe hanteer ik de fluwelen handschoen. Ik zie mezelf in soft focus als ik in de spiegel kijk, nog geen zin om realistisch te zijn. Begrijpelijk maar ook verdovend en zeker niet zaligmakend. Echter heb ik soms helemaal niet in de gaten dat ik in zo’n modus zit. Het moge duidelijk zijn, ’s avonds verkies ik de weg van de minste weerstand omdat het overdag vaak met vallen en opstaan gaat.
Als je jong(er) bent, merk je lichamelijk niet veel van zo’n ‘bank-hang-periode’ maar helaas behoor ik niet langer tot die groep. Mijn lichaam vertoont tekenen van stilstand. Mijn zitspieren zijn zeer goed getraind maar daar heb je helaas zo weinig aan. Toch was het kwartje nog niet gevallen. Mijn gedachten waren nog zo bij het werk en de kilometers die ik dagelijks fiets om daar te komen, vallen toch ook onder de noemer ‘beweging’?

Kortom….smoesjes…heel veel smoesjes. Ik had me al twee weken voorgenomen om de stoute hardloopschoenen weer eens aan te trekken, maar je raadt het al…. Het regende, ik kreeg griep en het kwam met het werkrooster van manlief heel slecht uit. Nog meer uitwijkmanoeuvres dus.

Tot gisteren. Ik probeerde nog wat smoezen maar het was zo’n prachtige zonnige winterdag dat zelfs met mijn rubberen ruggengraat redeneringen elke smoes ongegrond bleek. En na een halfuur fysieke inspanning voelde ik me als nieuw… Althans moe maar voldaan en fris in het hoofd. Vandaag piept en kraakt alles van de stevige spierpijn want ik wilde met iets te veel volle kracht vooruit, maar de kop is er af en over twee dagen ga ik weer. Griep zal ik niet een tweede keer krijgen, manlief is die avond vrij en andere smoezen zijn ongegrond, alhoewel…. misschien sneeuwt het wel.

Uit die luie stoel!

26 augustus 2012

Twee keer knipperen met je ogen en de zomer is voorbij. Beter nog… twee keer slikken en het jaar is voorbij! Bijna een jaar geleden besloot ik tijdens een heerlijke, maar met regengevulde, vakantie dat het anders moest. Het had al veel eerder anders gemoeten maar er was zoveel tussengekomen. Andere ingrijpende veranderingen die mijn leven rijker hadden gemaakt, maar de glans was er bij mij een beetje af. Volop genoot ik van het nieuwe rustige leven met zijn drieën, het was alleen te rustig, misschien zelfs wel iets te gemakzuchtig.

Als je mij een beetje kent of vervent lezer van mijn blog bent dan weet je dat er meer dan genoeg is veranderd: ik ben gaan schrijven, gaan sporten, heb een hele fijne nieuwe baan gekregen en heb vooral mijn ziel blootgegeven in al mijn op waarheidberuste verhalen. Verandering genoeg dus en regelmatig met de billen bloot. Nu we het einde van de zomer naderen ben ik me opeens bewust van het jaar dat voorbij is gevlogen. Zoveel veranderingen heb ik doorgevoerd en toch voelt het niet zo. Er kriebelt toch nog een soort onrust in mij. Langzaam glijd ik weer onderuit in die luie stoel. Een aangename maar gevaarlijke houding, het betekent namelijk dat het leven gaat kabbelen. Niets heerlijker dan slapen op een boot op een kabbelende zee, maar er is geen tijd om te dutten! Althans ik mag mezelf geen tijd gunnen om te dutten. Dat doe ik wel later als ik te oud ben om achter de geraniums vandaan te komen.

Het is dus TIJD! De hoogste tijd voor een tandje erbij, een versnelling hoger en vooral: tijd voor nieuwe plannen. Een jaar geleden had ik twee speerpunten en nu bijna 365 dagen later heb ik ruimschoots aan mijn belofte voldaan. Ik ga een nieuw partijprogramma schrijven voor mijn eenmansfractie. En net als bij sportieve prestaties: de lat gaat leg ik weer een stukje hoger. Een tipje van de sluier kan ik wel alvast oplichten: een strakker regime. Minder luie stoel en meer ruimte voor mijn zielige hardloopschoenen. (Helaas zijn ze de afgelopen maanden weer weeskindjes geworden.) Minder bijrijder en meer mijn eigen voet op het gaspedaal. Tijd dus voor een aantal rijlessen. Maar naast meer discipline zal ik vooral meer op zoek gaan naar het randje. Meer uit de comfortzone en meer sprongen in het diepe. Soms hilarische mislukkingen en soms succesvolle mijlpalen. Best een aardige partij die ‘Sjors Twijfelt’, al zeg ik het zelf. In ieder geval eerlijk en betrouwbaar, kom daar tegenwoordig nog maar eens om. Ik ga aan de slag met mijn nieuwe speerpunten, maar houd je natuurlijk op de hoogte tijdens het proces… Spannend!

Het televisieverbod geldt ook voor mij

31 juli 2012

Geef mij een willekeurige sport op televisie en ik zit aan de buis gekluisterd. Deze zomer is, ondanks de teleurstellende Nederlandse prestaties, een genot voor iedere sportliefhebber. Handenwrijvend zat ik dan ook op deze zomer te wachten. Het weer is perfect voor televisie. Geen tropische temperaturen die je naar buiten drijven, maar lekker regenachtig dus prima voor een lange bergetappe in de Tour.

Ondanks dat mijn eigen sportbeoefening tot een nulpunt is gedaald, vind ik het een feest om te kijken. Ik heb altijd een voorliefde voor de underdog, haal mijn neus op voor een veel te zelfverzekerde Amerikaan en zit met mijn een brok in mijn keel naar een 15 jarige zwemkampioen te kijken. Nogmaals, ik vind het een feest!

Helaas staat de televisie dit jaar niet de hele zomer aan want ik heb Kleine M. een televisie-uurtje per dag gegeven en voor die tijd mag het kastje niet aan. Een strikt beleid en dit geldt tot mijn grote verdriet dus ook voor zijn ouders. Het verbaast me niet dat M. soms met een ontzettende nepglimlach naar me toe komt en zegt: “kijk, kijk”. Hij trekt me vervolgens aan mijn arm mee naar de woonkamer en wijst naar het zwarte beeld. Daarop hoort natuurlijk iets te bewegen en geluid te maken, bij voorkeur op kinderniveau. Nou buig ik niet voor zijn aandoenlijke geslijm, maar dat betekent dat wij dus zelf ook niet voor de verleidingen van dagtelevisie mogen buigen.

Geen lieve kleine turnsters uit China, geen prachtige Afrikanen die pas drie maanden roeien en ook geen kennismaking met onbekende sporten zoals ‘10 meter luchtgeweer’. Op mijn geweldige smartphone zitten vele nieuws- en sportapps, maar naast dat ze lang niet altijd actueel zijn, is het natuurlijk ook geen voorbeeld om als ouder de hele dag naar je telefoon te staren. Ga dan later maar aan je kind uitleggen dat hij op zijn 5e nog echt geen telefoon nodig heeft of op zijn 10e echt geen telefoon met internet. Nee, overdag geen televisie en zo min mogelijk telefoon, ’s avonds haal ik de schade wel in met uitgebreide samenvattingen en live wedstrijden. Hoezo een slechte zomer? Ik geniet volop!

Een zwaktebod…

11 januari 2012

Dit blog ben ik ooit gestart met een verhaal over mijn sportieve tegenzin. Het heeft me destijds geholpen want ik heb toch zeker 3 maanden hardgelopen. Ik voelde me beter dan ooit, het gaf een goed gevoel en ergens bracht het ook rust. Toen kwam de klad erin. Het werd herfst in de winter met striemende regenbuien en noordoosten wind. Ook klopte het ritme in huis niet meer. Eerst rende ik mijn rondje om half 6 als kleine M. zijn bordje avondeten kreeg. Inmiddels eten we allemaal gezellig om half 6 en bij sporten na het eten krijg ik last van mijn maag. Vervolgens brak de kerstvakantie aan en was het sportpark waar ik mijn rondjes loop uitgestorven. Dat loopt niet prettig in het donker. Kleine M. werd rond kerst ook nog ziek en daarna volgde ik zelf met een fikse verkoudheid. Tja, veel … heel veel geldige redenen om niet te sporten. Mijn omgeving vroeg een paar keer of ik nog ‘ging’ maar ze kennen me langer dan vandaag en zijn inmiddels gestopt met vragen.

Resultaat van dit alles? Mijn sportschoenen liggen moederziel alleen in de keuken onder de verwarming. De prut zit er nog aan, maar ze hebben al weken geen vriendelijke gezicht gezien.
Toch neem ik me zeker 2 keer in de week opnieuw voor om het weer op te pakken, maar er is altijd wat. Regen, geen oppas, te moe, te koud en te donker. Te donker? Ik loop juist graag in het donker zodat ik niet zo opval. Waarschijnlijk heeft het geen zin om je nog langer om de tuin te leiden, je weet het allang. Ik heb geen ZIN maar probeer mezelf voor te liegen met meer dan genoeg smoesjes.

Vorige week zei mijn ultiem sportieve collega J. dat hij wel weer wilde gaan fietsen in het weekend. Hij voelde dat zijn lichaam te lang niets had gedaan. Ik maakte een afspraak met hem. Als hij zou gaan fietsen, ging ik deze week weer hardlopen. Een goede stok achter de deur, want als je met hem iets afspreekt herinnert hij je hier met veel plezier aan. Het eerste dat hij maandagochtend dan ook triomfantelijk tegen me zei: “Dat wordt sporten vanavond!” Die avond kon ik niet want manlief was niet thuis. Dinsdagavond zou het worden en of ik hem even wilde sms’en als ik mijn rondje had gedaan. Het is inmiddels woensdagavond en ik heb nog niet ge’smst. Ik probeer naar mijn lichaam te luisteren, maar ik hoor niets. Het geeft gewoon niet aan dat het te lang niets heeft gedaan. En zolang ik geen signaal krijg, heeft mijn hoofd genoeg smoezen paraat om thuis te blijven. Een zwaktebod….ik weet het.

Sporten: een niet motiverende kwelling?

12 oktober 2011

Hoe vaak heb ik al besloten om te gaan sporten? Niet dat ik wil, maar vanwege die paar overtollige kilo’s vind ik dat het moet. Ik begin niet in januari met goede voornemens en heb al helemaal geen streefgewicht, weinig echt motiverende stokken achter de deur dus.

Vaak begint het met de aanschaf van sportkleding. Als je sport moet het er tenslotte wel een beetje leuk uitzien. In mijn kast liggen inmiddels al zeker vijf gesneuvelde pogingen. Aan die vijf exemplaren heeft het niet gelegen. Zij waren stuk voor stuk beeldig en klaar voor de strijd tegen de kilo’s. Maar er ontbrak een grote dosis motivatie en wilskracht.

Ach, waarom zou ik naar de sportschool? Het kost een vermogen en na drie keer ben ik het zat. Oke, geen sportschool dus. Ballet dan? Tot mijn 18e heb ik actief aan ballet gedaan en behalve de lenigheid zal ik het dansen niet (echt) zijn verleerd. Toch? Mijn vriendin L. is onlangs weer begonnen. Dapper hoor! Of ik mee wilde. Het is in de buurt, niet duur en er zijn ook nog wat bekenden van vroeger. Ha ik dacht het niet! Moet ik me in zo’n strak niets verhullend pak hijsen? Met dit postbaby, maar vooral luie lichaam was ik al blij met deze slechte zomer. Geen strand, dus ook geen bikini!

Geen sportschool, geen ballet maar wat dan wel? Hardlopen misschien? Sinds we zijn verhuisd naar een vreselijk sportieve buurt, struikel ik dagelijks over de joggers. Of zijn het hardlopers tegenwoordig? Het is een regelrechte kwelling, maar je doet het alleen en het kan op ieder gewenst moment. Dus ook ’s avonds in het donker.

Goede vriend J. schudde zijn hoofd toen ik hem over mijn hardloopplan vertelde. ‘Het is een hel dat hardlopen en heb je gezien hoe de meesten erbij lopen? De meeste hardlopers slepen hun logge lijven vooruit en zien er uit alsof hun einde nabij is.’ Hij heeft gelijk. Ik zal nooit zo’n soepele hinde worden, niks geen sierlijke rondjes in het park of halve marathons.

Maar ja, ik moet toch iets. En mijn lieve, beter getrainde zus staat te trappelen om me op weg te helpen en mijn nieuwe schoenen liggen in een doos op me te wachten. Volgende week begin ik…