Etenst(r)ijd

Welk kinderhandboek je ook openslaat, ‘men’ zegt dat je aan tafel geen strijd moet leveren als het om eten gaat. En ik ben het met de deskundigen eens, alhoewel het verdraaide lastig is om de strijdbijl onder tafel te laten liggen. Je wilt tenslotte dat je kind een voedzame en gezonde maaltijd binnenkrijgt en daar mag soms best om gestreden worden.

Zelf ben ik niet van het principe ‘zonder eten naar bed’ omdat ik het sneu vind als het kind midden in de nacht wakker wordt door een knorrende maag. Al moet ik toegeven dat ik zelf ’s nachts ook niet wil worden gewekt door het hongergevoel van een ander.

Een compromis tussen niets en iets eten, daar zoeken we thuis al vier jaar naar, maar dat is knap lastig als je een kieskeurige eter hebt (en dan breng ik het nog aardig). De groenten die hij lust zijn op een hand te tellen, het fruit zelfs op een vinger. En probeer met zo’n beperkt menu maar eens geen stampij te maken. Het niveau ‘met lange tanden eten’ halen we zelfs niet, want alleen de aanblik van een tomaat of een appel brengt al een zuurpruimen gezicht teweeg.

Op sommige dagen gaat het van een leien dakje en op andere dagen is het een waar familiedrama. Een drama dat soms in de kiem gesmoord kan worden door consequent te blijven. Helaas eindigt het toch vaak in verhitte discussies waarbij M. regelmatig met een groot gevoel voor dramatiek zijn hoofd op tafel legt en begint te sniffen. En nou juist dat laatste maakt het onmogelijk om consequent te blijven. Zijn theatrale gedrag werkt ons op de lachspieren en probeer dan maar eens met een stalen gezicht bij je standpunt te blijven.

Zo droeg M. laatst weer het leed van de wereld op zijn schouders doordat we vóór het eten al continue strijd hadden over alles. Er was weinig waar we het over eens konden worden. Eenmaal aan tafel zette deze trend zich voort en was het zwoegen om door zijn gemopper heen te komen. Uiteindelijk stortte hij zich weer op tafel met “ach en wee en kijk eens welk leed jullie me aan doen”. En toen ging het mis… ik kon met moeite mijn lachen inhouden en snelde van tafel. Op de gang probeerde ik op adem te komen, terwijl aan tafel de strijd onverhard voortduurde. Manlief hield lang stand en weigerde toe te geven. Dat klonk veelbelovend dus ik kon na een paar minuten weer aanschuiven, maar de lach was nog niet verdwenen. We keken elkaar aan en voor ik het in de gaten had, proestte manlief zijn yoghurt over de tafel, tegen de muur en in mijn haar.  Samen konden we de lol er wel van inzien, maar onze kleine dienstweigeraar begon keihard te huilen want we lachten hem tenslotte uit. Tja en probeer dat maar weer eens recht te breien….
Gelukkig bleek het voor hem ook heel vermakelijk dat ik en de muur onder de yoghurt zaten. Het leed was dus snel geleden, maar consequent blijven had het die avond niet gered.

Misschien hebben ze toch wel gelijk, die deskundigen, en beleef je samen inderdaad meer plezier aan tafel als je de strijdbijl begraaft. Laten we die tactiek maar eens consequent proberen toe te toepassen.