Er werd me thuis al maanden ingefluisterd dat er nog wat kledingzakken op me lagen te wachten. Lange tijd wist ik de souffleur vakkundig te negeren, maar na de zoveelste regenachtige weekenddag was er geen ontkomen meer aan.

Ik ben niet goed in dingen weggooien, omdat er zo vaak zoveel herinneringen aan kleven. Ik houd ook niet van Marie Kondo want herinneringen sparken niet persé dagelijks joy, maar zijn wel een joy voor later. Ontvangen kaarten met lieve boodschappen, eerste kindertekeningen met koppoters (“ach dat is toch lief en zo leuk voor later!”) en bij spullen denk ik vaak dat het nog wel een keer van pas komt. Kleding daarentegen is toch wel echt een ander verhaal. Daar heb ik misschien nog wel meer moeite mee.

Een geweldige maar uit-de-mode-broek met draken bijvoorbeeld. Of een prachtig wollen truitje dat inmiddels een naveltruitje zou zijn. En een heuse Jean Paul Gaultier jurk, die ik nu nooit meer aan zou trekken. Maar weggooien? Nee, dat kan ik echt niet. Die drakenbroek was mijn zelfstandige avonturiersbroek toen ik voor stage in Londen ging wonen. Het wollen truitje is van mijn moeder geweest, dat zij droeg toen zij op zichzelf ging wonen. De designer jurk…ach ja, zoiets doe je toch niet weg?!

Ook vond ik nog mijn eerste sollicitatiepak, het jurkje dat ik droeg tijdens mijn diploma-uitreiking, mijn trouwoutfit, het hemd dat ik droeg toen M. werd geboren en nog meer van die herinneringen van stof. Ik kan dat niet weggooien. Het is net als met geuren, ruik ik een bepaalde geur dan duik ik direct in een herinnering. De geur van olie en fietsbanden brengt me bij mijn vader’s winkel. De geur van diesel zet me als meisje op het schip van mijn vriendinnetje. En de geur van cassis brengt me bij oma thuis. Mooie herinneringen die niet zonder geur lijken te kunnen.

De opruimwoede in mijn kledingkast stopte abrupt toen ik voor de zoveelste keer die drakenbroek tegenkwam. Het opruimen van de fast fashion shirtjes en broeken ging razend snel, maar bij die unieke stukken beleefde ik een trip down memory lane. Mooi hoe dat werkt en dus waardevol om te behouden, maar laat ik ze dan in de kast liggen? Zodat ik bij elke opruimbeurt weer mezelf diezelfde vragen stel?

Nee, ik besloot het anders te doen. Ik heb nu een heus kledingkoffertje met herinneringen. Als ik wil, duik ik daarmee weer terug in de mijlpalen van mijn leven. En het koffertje heeft nog ruimte over, dus genoeg plek om nieuwe waardevolle herinneringen te herbergen.

Ben ik dan niets opgeschoten die dag? Jawel! Ik heb vier vuilniszakken kleding weggedaan, een paar stukken herontdekt en dus eindelijk een keuze gemaakt over mijn stoffen herinneringen. Stiekem ben ik die souffleur toch dankbaar!

Marie Kondo á la Sjors…