Geef een storm een naam en hij mag er zijn. Een beetje zoals het label waar ik zo naar op zoek was. Heeft iets een naam dan is het van formaat, heeft iets een naam dan verdient het serieuze aandacht. Net als Ciara, de storm die Nederland in haar greep houdt. Zoals het stormt in het land, zo stormt het soms ook in mijn hoofd. Allerlei gedachten die over elkaar heen buitelen en strijden om de prijs voor de hardste windstoot, de meest onverwachte windvlaag die je van je fietst afblaast.
Mijn storm heet burn-out, dat wist je waarschijnlijk al. En het is gelukkig geen orkaan, geen tornado maar een soort Ciara. Het ontregelt, het zorgt voor veel oponthoud en op sommige momenten houdt het huis, maar in mijn geval is het gelukkig geen allesverwoestende tornado.
Vanmorgen realiseerde ik me hoeveel invloed het weer op je gemoed kan hebben. Schijnt de zon dan voel je je opgeruimd en opgewekt. Is het echter een druilerige, grijze dag dan kan een enkele gedachte al je dag bepalen. Zoals een huis-aan-huis-verkoper die aanbelt en zegt: “hoi, heb je even voor mij? Ik kom je vandaag eens lekker van je stuk brengen.” Vervolgens laat hij de voordeur wagenwijd openstaan voor al zijn collega’s die trouw in zijn kielzog volgen. En voor je het weet lopen ze in polonaise door je hoofd. Zo ongeveer voelt een druilerige, grijze dag wanneer zelfs de laagste horde een onneembare vesting blijkt te zijn.
Druilerige dagen zijn er in veelvoud deze winter, maar Ciara gelukkig niet. Grijze “heb je even voor mij” dagen kan ik inmiddels een stuk beter aan. De grond zakt niet meer bij elke horde onder mijn voeten vandaan. Maar een storm als vandaag, bezorgt me een dag van de buitencategorie. Alsof ik zelf de hele nacht de wind heb rondgeblazen, een hoofd als een op hol geslagen confetti kanon. Gedachten die niets met elkaar te maken hebben, maar wel aan elkaar geplakt worden. Een wanordelijk brein dat ‘s nachts waarschijnlijk flink heeft doorgewerkt. Dus toen ik wakker werd en me realiseerde wat er allemaal op de planning stond, zakte de moed me in de schoenen. Ik wilde maar een ding: rust in de tent. Ramen en deuren dicht, geen wind meer binnenlaten, maar rust zodat er weer kabbelende beekjes in mijn hoofd ontstaan.
Daarom deed ik vandaag niks. Heb ik schoorvoetend aan mijn gemoed toegegeven en mijn agenda schoon geveegd om thuis te gaan puinruimen. De stormschade opnemend, analyseerde ik de brij aan gedachten en bedacht me dat het niet zo erg is. Een storm brengt dan wel ellende, maar het is ook altijd ergens goed voor. Oude takken worden uit bomen geblazen om nieuwe spruiten een kans te geven. Zo ook in mijn hoofd. Vandaag veeg ik letterlijk de oude zooi naar buiten zodat er ruimte ontstaat voor opgeruimde, zonnige gedachten! Dank Ciara, ik had het even nodig, zo blijkt.
Sjors Twijfelt 