Monthly Archives: januari 2020

Burn-out of overspannen?


“Joh wat maakt het uit, je kunt niet werken en dat is toch waar het om gaat?”
Nou nee, eigenlijk heb ik behoefte aan een etiket. Want dat etiket geeft mij de legitimatie om even niet te werken, dat etiket helpt mij om de situatie te accepteren en geeft me de rust die nodig is om weer uit de put te klimmen. Bovendien praat het een stuk makkelijker, want het geeft mijn staat van zijn de juiste lading.

Dit stuk is geen klaagzang, geen schreeuw om aandacht maar ik wil je als buitenstaander meenemen in mijn zwoegende hoofd. Een hoofd dat het verlangen heeft om te snappen wat er aan de hand is. En om het te kunnen snappen, ben ik constant aan het analyseren: als dit…dan dat, zodra ik zus dan gebeurt zo, ratel ratel ratel.
Verder lezen…

De dood als piekerthema


“Hoe zou het zijn als ik dood ben, mama?” Huilend kwam M. uit bed omdat hij dacht aan de dood en hoe dat zou zijn. Eerder die avond lazen we in een boek een prachtige (kinder)ode aan een overleden moeder. Ik had M. gevraagd dat stukje voor te lezen, omdat ik de tranen in mijn ogen voelde prikken. Een weinig succesvolle poging om niet te laten merken dat ik moest huilen, want de zoon weet inmiddels beter dan ikzelf wanneer er tranen zullen vloeien. En dus lazen we het samen, knuffelden we elkaar stevig en leek hij goed gemutst te gaan slapen. Verder lezen…

Je hebt het niet alleen


“Maar hoezo ben jij ziek, mama? Je ziet er helemaal niet ziek uit, je hebt geen koorts en geen keelpijn. Ik wil ook wel eens een keer niet naar school!”

Het blijft lastig uitleggen waarom ik tijdelijk niet aan het werk ben, waarom ik ziek ben. Zolang het niet zichtbaar, tastbaar of feitelijk bewezen kan worden, is er ogenschijnlijk niets aan de hand. Constant voel ik dan ook de neiging om mijn thuiszijn te verklaren en te verdedigen. En hoewel je een volwassene prima kunt uitleggen wat er met je aan de hand is en waar die burn-out door ontstaan is, valt dat bij een negenjarige niet mee.
Verder lezen…