De dood als piekerthema

“Hoe zou het zijn als ik dood ben, mama?” Huilend kwam M. uit bed omdat hij dacht aan de dood en hoe dat zou zijn. Eerder die avond lazen we in een boek een prachtige (kinder)ode aan een overleden moeder. Ik had M. gevraagd dat stukje voor te lezen, omdat ik de tranen in mijn ogen voelde prikken. Een weinig succesvolle poging om niet te laten merken dat ik moest huilen, want de zoon weet inmiddels beter dan ikzelf wanneer er tranen zullen vloeien. En dus lazen we het samen, knuffelden we elkaar stevig en leek hij goed gemutst te gaan slapen.

Ergens had ik kunnen weten dat de dood nog een actief piekerthema voor hem was, want het had hem een paar dagen eerder ook al in zijn greep gehad. In het weekend hadden we, met het bord op schoot, de voorstelling van Jochem Myjer op televisie teruggekeken. We waren nog niet eens diep in de voorstelling beland, toen we alledrie gierend van de lach en met tranen rollend over onze wangen elkaar aankeken. Het voelde als een bevrijding om na zoveel tijd op eieren te lopen (door mijn burn-out) eindelijk weer eens onbezorgd heel hard te kunnen lachen. Het gaf ons de lucht en de ruimte die we zo erg nodig hebben. Helaas gaf het mij geen lucht, want terwijl ik dacht hoe heerlijk het was om mijn lieve mannen zo bevrijd te zien lachen, schoot bij mij een stukje pizza in mijn luchtpijp. Het sloot mijn luchtpijp zo af dat ik niet meer kon ademenen en ook niet kon hoesten. Piepend en snakkend naar adem probeerde ik duidelijk te maken dat ik geen lucht kreeg. Maar ze hadden het niet door want ze dachten dat ik, net als zij, nog steeds de slappe lach had.

Terwijl ik buiten probeerde rustig te worden en weer adem te halen, kreeg M. binnen een paniekaanval. “Gaat mama dood?” had hij gevraagd. En ik kan hem geen ongelijk geven, want het flitste ook door mijn hoofd. Na een paar minuten schoot het stukje eindelijk uit mijn luchtpijp en kon ik weer op adem komen, maar toen was binnen het leed al geschied. De angst dat ik neer zou vallen, had zich meester van M. gemaakt en hij was ontroostbaar. Hij wilde niet meer eten, wilde niet meer naar buiten om de maansverduistering te zien en Jochem Myjer was al helemaal niet meer aan de orde.

En een paar dagen later dus dat boek met die overleden moeder. Wat zal er in dat piekerhoofd allemaal zijn omgegaan? Niet eerder in het boek was het zo ter sprake gekomen en uitgerekend nu kwam het voorbij. Alsof het zo had moeten zijn, want het gaf ons de gelegenheid om nog eens over de dood te praten en om M. nog maar eens te overtuigen dat wij allemaal honderd zullen worden. “Oh mama, dan ben jij er dus nog zevenenvijftig jaar en ik nog eenennegentig.” Zo is het lieve jongen. Ik hoop dat in jouw hoofd dit piekerstukje nu ook is losgeschoten en je weer rustig en vrijuit kunt ademen. Lang zullen we leven!