Tag Archives: vrijheid

Wie wil je zijn?

18 april 2021

Tijdens het wandelen overdacht ik een ingrijpende keuze die ik deze week maakte. Ik zou Sjors Twijfelt niet zijn als ik niet alles doordacht had, niet alle mogelijkheden zou hebben afgewogen en niet twintig voor- en tegenlijstjes had gemaakt. Een beslissing onder tijdsdruk waardoor ik toch na de keuze een paar dagen bleef twijfelen. Totdat ik in een podcast van Lou Niestadt hoorde: “Vraag je niet af wat je wilt doen of wat je wilt hebben, maar wie je wilt zijn.” Toen viel het kwartje: met mijn keuze ben ik zo dicht mogelijk bij mezelf gebleven en heb ik gekozen voor wie ik wil zijn.

Het hoe en waarom kan ik overigens nog niet zeggen, maar een grote verandering zal het zeker zijn. Deze mijmering zal dus vooral gaan over je afvragen wie je wilt zijn. Iedereen raakt zichzelf weleens kwijt of komt in een situatie terecht waarin je niet meer weet wie je wílt zijn. Zelf vond ik mezelf vorig jaar weer terug na een periode burned out thuis te hebben gezeten. Ik koos tijdens mijn herstel bewust voor wie ik wilde zijn en waar mijn krachten liggen. Die keuze bleek de beste ooit, want het leven kwam in een hele fijne cadans terecht waardoor ik meer zelfvertrouwen kreeg en mijn creativiteit durfde te laten vloeien.

Toch ging na een jaar ongemerkt de cadans eruit, het ritme was niet meer zo vloeiend en kloppend maar eerder stroperig. De automatische piloot sloop er weer in en dat voelde ik, maar ik liet het gebeuren. Ach, het komt wel weer terug, want we hebben nu tenslotte allemaal last van de corona blues. Tot ik een paar weken geleden in een situatie terechtkwam waarbij mijn alarmbellen gingen rinkelen. Dit was niet wat ik voor ogen had, zo wilde ik het niet. En soms moet het dus twee voor twaalf worden om een drastische beslissing te nemen.

Ondanks alle twijfels en vraagtekens nam ik een besluit dat het leven even flink door elkaar schudt. Een beslissing die me geen garanties biedt of gouden bergen belooft, maar wel eentje waardoor ik de beste Sjors kan zijn voor mijn gezin en voor mezelf. Elke andere keuze had mij hier juist verder vanaf gedreven. En daarom is het niet toevallig dat ik vanmorgen dit hoorde: “Vraag je niet af wat je wilt doen of wat je wilt hebben, maar wie je wilt zijn.” Dankbaar voor de woorden en voor de timing.

Ik loop weer heel even terug om mezelf op te pakken, daar waar ik mezelf heb achtergelaten. En dan? Dan blijf ik trouw aan mezelf en realiseer ik mijn dromen op mijn eigen manier en in mijn eigen tempo.

In levenden lijve

20 februari 2021

“We hebben elkaar al een jaar niet in het echt gezien!” zegt een fijne collega als we elkaar ontmoeten. Het is een prachtige winterdag en we gaan samen wandelen om weer eens bij te praten. Met wat ze zegt, slaat ze de spijker op z’n kop. We zien elkaar regelmatig maar dan op een plat scherm. Dat scherm ontneemt je alle non-verbale communicatie en eerlijk gezegd ook de waardevolle privégesprekken.

Daar waar je in het pré-coronatijdperk je groen en geel kon ergeren aan vergaderingen die maar niet to the point kwamen, komen die in de digitale juist net iets te snel to the point. We hebben er bovendien ook zo vaak zoveel achter elkaar dat je al blij bent als je op tijd naar het volgende onderwerp hebt kunnen schakelen. Dus informeren naar iemands privé doe je niet zo snel en al helemaal niet omdat alle andere aanwezigen dan toeschouwer zijn van jullie gesprek.

Nu denk je misschien: dan bel je toch gewoon? Als je echt zo graag iemand persoonlijk wilt spreken dan bel je op. Dat zou inderdaad kunnen, maar zo’n gesprek is fijner als het spontaan ontstaat. En gelukkig had ik binnen een week twee keer de kans om een collega in levenden lijve te zien! Zo ontzettend fijn, want wist je dat als iemand lacht, niet alleen mondhoeken omhoog gaan en ogen gaan glinsteren? Er gebeurt iets veel groters en er komt energie vrij die de vrolijkheid bij anderen weer aanwakkert. Zo’n stralende persoonlijkheid dringt niet door een plat scherm heen.

En dan hebben we het nog helemaal niet over collega’s die afscheid nemen. Het is onwijs lief dat iedereen bij elkaar komt, mooie afscheidswoorden heeft en het zichtbaar jammer vindt dat die collega weggaat, maar waar moet je met je emoties heen? Huilen in zo’n plat vierkantje voelt heel ongemakkelijk weet ik uit ervaring. Alsof je opeens de nieuwslezer bent waar heel Nederland naar kijkt. Afscheid nemen via een scherm is gewoonweg niet leuk, het doet niemand recht hoe hard je dat ook probeert en als je de meeting afsluit dan gaat het scherm letterlijk op zwart. Bedankt en tot ziens!

Wat zou het heerlijk zijn om elkaar weer te omhelzen bij een afscheid, elkaar op de schouder te slaan bij een goeie grap of elkaar met een glimlach te begroeten in plaats van eerst je digitale hand op te moeten steken als je iets wilt zeggen. Ik weet dat er ergere dingen zijn en dat er mensen zijn die helemaal niet kunnen werken. Maar als je in korte tijd twee collega’s ‘in het wild’ hebt gezien dan besef je weer even wat je mist en waarom offline samenwerken je werk zoveel leuker maakt. Ik krijg zo langzamerhand heimwee naar zo’n tenenkrommende, doelloze vergadering of noemen we dat in het vervolg: het sociale uurtje?

Geen haast, hoor!

7 mei 2020

“Rustig aan hoor mevrouw, ik heb geen haast” zei ik tegen de hoogbejaarde dame die de caissière aan de praat hield. De caissière had mij eerder verontschuldigend aangekeken, maar ik kon me er niet druk om maken. Achter mij stond niemand te wachten en ik was inmiddels gewend aan een leven in een lagere versnelling dus kon ik oprecht genieten van het gesprek over haar zus die slecht ter been was, de buurman die af en toe kwam vragen hoe het ging en nee hoor de boodschappen die bleef ze lekker zelf doen. “Anders ga ik dood van eenzaamheid, schat”. En ik kon haar geen ongelijk geven want hoeveel we ook proberen om onze kwetsbaren te beschermen, de eenzaamheid kan, net als Corona, ook levens verwoesten. Verder lezen…

Wind door je haren

12 juni 2019

Vanmorgen zat ik klaar om een nieuw verhaal te schrijven. Het is tenslotte woensdag en elke twee weken post ik dan een blog. Er kwam alleen niets uit mijn vingers. Geen inspiratie, geen onderwerp. Was het leven de laatste weken zo op de automatische piloot aan me voorbijgetrokken, dat ik niets kon bedenken?
Lees verder!

Waar zouden we zijn zonder de … auto?

15 mei 2012

Vorige week ben ik de hele dag onderweg geweest naar Leeuwarden, per trein welteverstaan. Een lange rit voor een werkbezoek maar dankzij de smartphone heb je onderweg een klein mobiel kantoor, dus ik kon in de trein wat werk doen.

De trip was leerzaam en niet alleen op werkgebied. Het hield me weer eens een spiegel voor. Ik heb tenslotte járen geleden mijn rijbewijs gehaald. Met veel pijn, moeite en achteraf bezien behoorlijk wat desinteresse. Eenmaal het felbegeerde roze (toen nog) papiertje op zak, ben ik nooit veel verder gekomen dan een ritje naar mijn oma een aantal kilometer verder op. Ik herinner me het nog als de dag van gisteren. Mijn moeder zat naast mij en vond het maar wat spannend…lees ENG… om met deze kersverse automobilist in de auto te zitten. De motor sloeg af voor het stoplicht en achter mij stond een ronkende volkswagen met een broekie van 18 te loeren op zijn ‘toetermoment’. Natuurlijk had ik me van dit alles niets moeten aantrekken, maar het voelde als een bevestiging. Ik was onzeker achter het stuur en dit was het bewijs.

In totaal heb ik met mijn rijbewijs op zak hooguit 35 kilometer gereden. Eeuwig zonde vind ik nu, maar ja al die jaren daarvoor interesseerde het me nog steeds niets. Een typisch geval van: je weet niet wat je mist als je het niet hebt. De komst van kleine M. heeft echter wel het een en ander veranderd. Er staat inmiddels een auto voor de deur en sindsdien verzamel ik moed om aan de bestuurderskant in te stappen. Daarnaast zijn de onhandige situaties ook niet meer op een hand te tellen. Zo moest en zou ik een tram nemen om de aansluiting met de trein te halen, maar dit model bleek niet geschikt voor een kinderwagen. Ik trok me er niets van aan en kreeg met een beetje hulp de wagen horizontaal de tram in. Een donderpreek van een linke conductrice was mijn deel. Of ik wel helemaal lekker in mijn hoofd was en ze was toch zeker niet van plan om mij te helpen als het in mijn eentje niet lukte. Wat was de auto handig geweest op dat moment… Of die lift die niet werkt als je met je kinderwagen naar het bovenliggende spoor moet. Een immens hoge trap en op die vroege zondagochtend geen hulp in zicht. Wat doe je dan? Eerst het kind (toen nog te klein om te lopen) naar boven en dan het onderstel van de wagen of eerst de wagen en dan het kind? Beide keuzes niet geschikt voor publicatie in het handboek voor voorbeeldige ouders. Of het moment dat je zus in het holst van de nacht landt op Schiphol en je haar héél graag wilt ophalen. Hoe doe je dat zonder auto? Met een peperdure taxi? En dan? Zij met de taxi naar huis en jij ook? Of die trip naar Leeuwarden toen je goed voorbereid de deur uit ging met een reeds kaartje op zak, maar je in Hilversum op het strafbankje moet zitten vanwege te vroeg reizen met je kortingskaart.

Oke, ik geef toe: wat is een auto toch handig… en oh wat ben ik toch al die jaren dom geweest. De drempel is heel hoog maar de deur naar een (auto)mobiel leven staat op een kier. Nog even moed verzamelen en dan ga ik.

Een heimelijk afspraakje met vrijheid

22 februari 2012

Heb je weleens het ultieme gevoel van vrijdheid ervaren? Het is niet de vrijheid die je voelt als je op vakantie bent, want dat is je onttrekken aan de dagelijkse gang van zaken. Niet een luchtbel van een paar weken, maar ik bedoel hét moment dat je opeens beseft: ik hoef niets en ik heb de tijd aan mezelf. Je denkt misschien van wel, maar als je eerlijk bent moet je altijd wel iets, al zijn het de dagelijkse boodschappen. Gehaast, dat is wat we zijn. We kunnen, of liever gezegd, willen niet wachten tot morgen.

Deze maand ben ik thuis. Ik had nog aardig wat vakantiedagen meegenomen van vorig jaar en zo kwam het opeens dat ik tweeënhalve week voor aanvang van mijn nieuwe baan al kon stoppen. Veel mensen vroegen me of ik die periode dan ook met vakantie zou gaan, maar dat kon niet worden gecombineerd met het werk van manlief. Zo erg vond ik dat ook niet, want op deze manier kon ik eindelijk eens koffie drinken met die vriendin, op vrijdagmiddag in de kroeg zitten en daarna naar het kinderdagverblijf alsof het een gewone werkdag was.

Nu ik niet ben vertrokken voor op zijn minst een stedentrip, vraagt iedereen me of ik me nog niet verveel. Je bent tenslotte thuis. En thuis….daar beleef je toch niets, daar staat de wereld stil. En inderdaad thuis staat de wereld stil maar weet je hoe heerlijk dat is? Na al die jaren ben ik thuis zonder me druk te maken over het werk en heb ik geen verantwoordelijkheden op dat gebied. Ik realiseerde me pas toen ik vorige week met kleine M. een wandeling maakte. Hij bepaalde het tempo en de afstand. Tergend langzaam liepen we van lantaarnpaal naar lantaarnpaal. Bij elke paal stopten want de paal moest worden aangezet, of in zijn taal: UIT. Terwijl we langzaam liepen overviel me het ultieme gevoel van vrijheid: bijna gewichtloos zonder zorgen met écht alle tijd van de wereld. Ik hoefde die middag helemaal niets behalve het aan/uit zetten van de lantaarnpalen. Het gevoel was als een warme winterjas en hij zat me als gegoten!

Ik realiseer me dat dit gevoel zeldzaam is, want je moet altijd iets. Het weekend is voor familiebezoek, lekker eten met vrienden of heel saai boodschappen en het huis aan kant. Heb je een snipperdag, dan is dat ook vaak met een reden. En vakantie? Dan zijn we vrij maar hoe vaak ervaar je dan het gevoel van echte vrijheid? Je hebt de stress onderweg, de spanning van het opzetten van je tent of de ergernis van je naaste buren die ‘s avonds luidruchtig zijn. Vakantie is het verplaatsen van je dagelijkse leven met het verschil dat je werk fysiek thuisblijft, maar wel meereist in je hoofd. Geen vrijheid dus.

Ik heb deze tweeënhalve week dagelijks een heimelijk afspraakje met echte vrijheid. Het voelt namelijk soms echt alsof je stiekem spijbelt, want zo hoort het eigenlijk niet. Wij Nederlanders zijn harde werkers en aan spijbelen hebben we een broertje dood. Toch is het elke dag weer een (h)eerlijke ontmoeting, ik kan het je aanraden. Nog een week….