“Rustig aan hoor mevrouw, ik heb geen haast” zei ik tegen de hoogbejaarde dame die de caissière aan de praat hield. De caissière had mij eerder verontschuldigend aangekeken, maar ik kon me er niet druk om maken. Achter mij stond niemand te wachten en ik was inmiddels gewend aan een leven in een lagere versnelling dus kon ik oprecht genieten van het gesprek over haar zus die slecht ter been was, de buurman die af en toe kwam vragen hoe het ging en nee hoor de boodschappen die bleef ze lekker zelf doen. “Anders ga ik dood van eenzaamheid, schat”. En ik kon haar geen ongelijk geven want hoeveel we ook proberen om onze kwetsbaren te beschermen, de eenzaamheid kan, net als Corona, ook levens verwoesten.
Terwijl ik stond te wachten (en te luisteren) viel er een rust over me heen. Ik realiseerde me hoe fijn het is om eens bewust de tijd te nemen voor boodschappen, voor anderen en dus ook voor jezelf. Altijd maar gehaast boodschappen doen (want ik heb nog duizend andere dingen op mijn lijstje), altijd maar gehaast naar het werk fietsen (want er stond weer eens een file in de badkamer) of gehaast je moeder bellen (“ja het kan nu even want M. staat op de tennisbaan”).
Stop – sta stil – haal eens diep adem – en luister. “Huh, waar luister ik dan naar?” Precies, je luistert naar het niks, naar het onthaasten, naar het leven dat zich om jou heen afspeelt terwijl jij rent en vliegt, altijd in de hoogste versnelling want je hebt nog meer te doen.
En dat niks, dat je hoort, dat heeft ook nog eens een prachtig pallet aan geluiden. Fluitende vogels, ontpoppende dennenappels, geritsel in de struiken, maar dus ook mensen die de tijd nemen voor een praatje. En daarom liet ik de oude dame haar gesprek afmaken in plaats van afbreken. Ik liet haar in haar waarde en gaf haar, hopelijk, het gevoel dat zij er ook toe doet in onze razendsnelle maatschappij.
Het deed me denken aan vroeger, lang geleden, toen ik bij mijn vader in de winkel werkte. Hij nam altijd de tijd, voor iedereen, of je driehonderd gulden uitgaf of slechts drie kwartjes, jouw verhaal mocht er zijn en anderen moesten maar wachten. Tot half maart konden we ons niet indenken dat zoiets nog eens van deze tijd zou zijn, want die eeuwige haast hijgde in ons nek en tijd is geld. Beter gezegd: tijd kost geld en of je nou wilt of niet, kwantiteit gaat helaas meestal nog steeds boven kwaliteit. Maar nu we allemaal in een lagere versnelling leven en de actieradius ook nog eens heel klein en beperkt is, leven we langzamer en is boodschappen doen het uitje van de dag, mits je je mee laat voeren in die nieuwe versnelling.
Tranquilo in plaats van rapido, bewust in plaats van gedachteloos en sociaal in plaats van geïsoleerd. Want heb je weleens gekeken wat er gebeurt als je tegen iemand zegt: “rustig aan hoor, ik heb geen haast”? Dan ontstaat er een rust in de beweging, een opening in die gesloten muur en een ontspanning op iemands gezicht. Dan raak je dus iemand daar waar hij graag geraakt wil worden, dan omhels je iemand ook al sta je op anderhalve meter afstand en dan zeg je dus zonder woorden: “jij mag er zijn”.
Ik kan niet beloven dat ik nooit meer in de hoogste versnelling zal leven en ik zal heus niet altijd dat praatje met een caissière kunnen waarderen, maar hopelijk neem ik wel voor altijd dit waardevolle inzicht mee zodat ik me op drukke dagen weer even waan in die tijd dat we ons leven moesten vertragen.
Vertraging is niet noodzakelijk een verslechtering, verkleining is niet perse een beknotting van je vrijheid en een beperking kan juist heel verruimend werken. Het leven kan ook mooi zijn in lelijke tijden.
Dus als jij morgen in de rij staat te wachten, kijk dan eens om je heen en luister naar het niks, naar de pauze in je dag en geniet, ook al is het maar heel even!
Sjors Twijfelt 