En daar zat ik dan, alleen op de bank. Hoe symbolisch: een vrije Bevrijdingsdag. Eindelijk had ik de vrijheid om mijn tijd te besteden aan… Ja waar aan eigenlijk? Ik wilde zoveel: een nieuw blog schrijven, languit op de bank een boek lezen, het huis schoonmaken, hardlopen, theedrinken bij een vriendinnetje of toch liever een borrel in de stad? Wat wilde ik eigenlijk niet? Ik wilde van alles maar wat ik niet wilde was blijven hangen. Vooral niet blijven hangen in passiviteit, besluiteloosheid en luiheid.
Helaas ken ik mezelf te goed en was het dus toch de besluiteloosheid die me deed blokkeren. Nog even een kwartiertje surfen op het net, stukje chocola erbij en een kopje thee? Ik moet echt nieuwe schoenen voor de bruiloft einde van de maand, dus misschien toch nog even door met mijn online speurneus?
Langzaam verstreken de uren, stapelden de smoezen zich op en in plaats van ontspannen voelde ik me opgejaagd, want dit was kostbare vrije tijd. Geen tijd om te verlummelen, nee ik vond dat er moest iets gebeuren. Met als resultaat? Van alles een beetje maar eigenlijk net niks.
En oh wat kan ik daar chagrijnig van worden. Mijn lief probeerde me ’s avonds op andere gedachten te brengen, want zo erg is een dagje op non-actief toch niet? Misschien niet, maar ik had hier reikhalzend naar uitgekeken. Hoe vaak komt het voor dat je als moeder een dag niets hoeft en alles mag? En juist dat ‘alles’ deed me de das om. Het was te veel om in een dag te doen en de kleine dingen die ik wel kon doen, voelden als een druppel op de gloeiende plaat. Ik was verstrikt geraakt in mijn eigen wensen.
Terug naar de tekentafel, even een stapje achteruit en mijn opties bekijken. Lag die lat soms weer te hoog? Nou en of! De besluiteloosheid, alles willen en (te) weinig doen, het is een bekend fenomeen. En waarom? Omdat ik heel behendig ben in het afleiden van mijn eigen aandacht.
Ik leid mezelf om de tuin omdat ik stiekem donders goed weet waar ik heen wil, maar die weg is nog niet geplaveid. Dat zandpad zal ik zelf moeten bestraten en tjonge wat is dat eng, want straten maken is een vak apart!
Wat nu? Vanaf nu volle kracht vooruit! Geen tijd meer verliezen, focus op die stip op de horizon en voetje voor voetje schuifel ik naar de afgrond voor die sprong in het diepe. Waar dat diepe mij naar toe zal brengen? Dat houd ik voorlopig nog voor mezelf, eerst maar eens leren wat sierbestrating aan te leggen.
Sjors Twijfelt 
Ja dit kennen we allemaal ik zal het zo doen maar op het eind van de dag moet het nog allemaal ,nou ja morgen dan maar haha..Nee je kunt het beter druk hebben dan doe je veel meer hoe dat kan geen idee maar het is wel zo.Dus de volgende keer direct beginnen en doen en op het einde van de dag ha heerlijk schoenen uit en op de bank met een koppie.En ach die nieuwe schoenen wie ziet dat nou,wij mannen niet in elk geval,geniet van je vrije momenten.
Ik las laatst een zinnetje….’ik heb het het meest druk als ik vrij ben’
Herkenbaar?!
O o..lief nichtje toch…hoe herkenbaar. ..grrr.. Zal het een familie-gen zijn of heeft iedereen hier af en toe last van?? Ik denk het laatste, dus trek het je niet aan! Volgende keer: nieuwe ronde, nieuwe kansen! Xxx
Enne.. die nieuwe schoenen zijn wel belangrijk hoor! Lekker shoppen dus!