Terwijl ik al dansend de afwas doe, kijk ik naar buiten en zie mijn twee mannen druk in de weer met de oude bladeren die de herfst en winter hebben laten vallen. Ik doe swingend de afwas en mijn lievelingen maken een composthoop. Ik ben gelukkig, zielsgelukkig. Zo’n gevoel dat je niet vaak hebt, dat gevoel dat zo tijdelijk is dat het in een oogwenk is verdwenen als je even niet oplet.
“Mama, kom je helpen?”
Wacht even, ik word gestoord in mijn geluksmoment. M. wil me erbij betrekken… maar dat wil ik helemaal niet. Ik wil in mijn bubbel blijven, mijn bubbel waarin ik door het raam naar hun bubbel kijk. Hoe ze bladeren harken, hoe ze een helft van een blauwe zandbakschelp als een kruiwagen gebruiken en de bladeren naar een plek brengen waar de composthoop moet komen. Ik ben trots en gelukkig tegelijk. Terwijl ik onopvallend een gelukkige traan van mijn wang veeg, beloof ik M. dat ik er ‘zo’ aan kom maar hoop dat ik nog een paar minuten in het moment kan blijven.
We zitten op onze heuvel, ons (t)huis op de Veluwse heuvel. Een plek waar ik vorig jaar alleen maar van kon dromen en die opeens in maart voorbij kwam. Die heuvel met dat rode huisje waar het bos de achtertuin is en waar je altijd buiten bent, ook al is het echt geen lekker weer. Het rode huisje waar je met plezier onder drie dekens slaapt en nog steeds klappertandt van de kou. De heuvel waar je dus op zondagavond karrenvrachten bladeren versjouwd om een composthoop te maken. Ja, die plek met al zijn ongemakken, maakt me gelukkig. Er komt geen heet maar alleen lauw water uit de kraan, de douche is oud en krakkemikkig en we hebben her en der een serieus vochtprobleem maar toch zitten we op die heuvel de koning te rijk te wezen.
Maar waar was ik…? Oh ja, ik zat middenin zo’n zeldzaam geluksmoment. Dat moment dat met een bonk op het raam en de zin: “mama, kom je helpen?” plotsklaps net zo snel verdween als dat het opkwam. Het is echter een moment dat niemand me meer afneemt en dat ik met dit verhaal heb vereeuwigd.
Het is goed toeven hier op de heuvel, want wie wordt er nou gelukkig van een composthoop?
Sjors Twijfelt 
Prachtige sfeerschets. Daar kan geen gedicht tegenop. Dat je maar veel van die momenten daar mag beleven.
Wat een mooi compliment. Dank!
Deze momentjes worden met liefde gekoesterd om zo herinneringen voor later te worden……..
Zo is het! Ik ben altijd zo blij als je zo’n kort moment bewust kan beleven.
[…] maart zijn wij de trotse eigenaren van een geweldig houten huisje in het bos. Op een kleine camping (ik noem het een park want ik haat kamperen) hebben we eindelijk ons buiten […]