En wat nu?

Sjors was even uit de lucht, net als al eerder in 2016. Dit jaar loopt het leven even niet op rolletjes. En zonder rolletjes blijkt er weinig Sjors te zijn terwijl er juist twijfel genoeg is.

Het leven was fijn, het kabbelde rustig in het gezelschap van lieve familie en fijne vrienden. Totdat we er aan gingen morrelen. Want iedereen vraagt zich weleens af: is dit het nou? Kunnen we niet meer, beter, anders? Tenslotte zijn kabbelende beekjes net zoiets als achter de geraniums zitten, dat kan altijd nog!

Ergens aan morrelen pakt soms heel goed uit, dan vallen puzzelstukjes op hun plek alsof het leven inderdaad nog net niet goed genoeg was. In ons geval liep elke morrel dit jaar op niks uit, ronduit teleurstellend en verdrietig eerder.

Na ons emotionele dieptepunt in april vraag ik me vaak af of we wel hadden moeten morrelen. Blijkbaar is ons leven op dit moment precies zoals het moet zijn. Doen wij het heel goed als gezin van drie in ons kleine huis.

Ook stelde ik me de vraag: ben ik nu echt ongelukkiger omdat ik niks wat ik dit jaar wenste, heb gekregen? De conclusie is: uiteindelijk niet. Over een paar weken word ik veertig (zucht) en kan ik terugkijken op mooie jaren, goede beslissingen en een gelukkig leven.

En vooruitkijkend op de komende veertig jaar? Terwijl het stof nog neerdaalt, betrap ik mezelf al op een dansje in de kamer af en toe. “What doesn’t kill you makes you stronger” zeggen ze en zo is het.

Kom maar op met de volgende veertig jaar. Ergens zit er wel weer eens een vet jaar tussen en als die voorbij komt, dan ben ik de eerste die op de rijdende trein zal springen.

En wat nu? Nu gaan we op zoek naar de rolletjes zodat het leven weer doorloopt. En vooral zonder grieven genieten want het leven is mooi!

…Oh ja en er komt weer meer Sjors!