Een zwaktebod…

Dit blog ben ik ooit gestart met een verhaal over mijn sportieve tegenzin. Het heeft me destijds geholpen want ik heb toch zeker 3 maanden hardgelopen. Ik voelde me beter dan ooit, het gaf een goed gevoel en ergens bracht het ook rust. Toen kwam de klad erin. Het werd herfst in de winter met striemende regenbuien en noordoosten wind. Ook klopte het ritme in huis niet meer. Eerst rende ik mijn rondje om half 6 als kleine M. zijn bordje avondeten kreeg. Inmiddels eten we allemaal gezellig om half 6 en bij sporten na het eten krijg ik last van mijn maag. Vervolgens brak de kerstvakantie aan en was het sportpark waar ik mijn rondjes loop uitgestorven. Dat loopt niet prettig in het donker. Kleine M. werd rond kerst ook nog ziek en daarna volgde ik zelf met een fikse verkoudheid. Tja, veel … heel veel geldige redenen om niet te sporten. Mijn omgeving vroeg een paar keer of ik nog ‘ging’ maar ze kennen me langer dan vandaag en zijn inmiddels gestopt met vragen.

Resultaat van dit alles? Mijn sportschoenen liggen moederziel alleen in de keuken onder de verwarming. De prut zit er nog aan, maar ze hebben al weken geen vriendelijke gezicht gezien.
Toch neem ik me zeker 2 keer in de week opnieuw voor om het weer op te pakken, maar er is altijd wat. Regen, geen oppas, te moe, te koud en te donker. Te donker? Ik loop juist graag in het donker zodat ik niet zo opval. Waarschijnlijk heeft het geen zin om je nog langer om de tuin te leiden, je weet het allang. Ik heb geen ZIN maar probeer mezelf voor te liegen met meer dan genoeg smoesjes.

Vorige week zei mijn ultiem sportieve collega J. dat hij wel weer wilde gaan fietsen in het weekend. Hij voelde dat zijn lichaam te lang niets had gedaan. Ik maakte een afspraak met hem. Als hij zou gaan fietsen, ging ik deze week weer hardlopen. Een goede stok achter de deur, want als je met hem iets afspreekt herinnert hij je hier met veel plezier aan. Het eerste dat hij maandagochtend dan ook triomfantelijk tegen me zei: “Dat wordt sporten vanavond!” Die avond kon ik niet want manlief was niet thuis. Dinsdagavond zou het worden en of ik hem even wilde sms’en als ik mijn rondje had gedaan. Het is inmiddels woensdagavond en ik heb nog niet ge’smst. Ik probeer naar mijn lichaam te luisteren, maar ik hoor niets. Het geeft gewoon niet aan dat het te lang niets heeft gedaan. En zolang ik geen signaal krijg, heeft mijn hoofd genoeg smoezen paraat om thuis te blijven. Een zwaktebod….ik weet het.