“Engels op school vind ik niet leuk, maar het is wel belangrijk voor als ik later de beste tennisser van de wereld wil worden.”
Onze M. heeft zijn sport gevonden, dat mag duidelijk zijn. Het liefst staat hij elke dag op de tennisbaan en een keer niet trainen of een wedstrijd overslaan is ondenkbaar. In huis gaan de stoelen aan de kant zodat hij een balletje tegen de muur kan slaan en ook spant hij iedereen voor zijn karretje om ergens op een oefenbaantje in de buurt te gaan tennissen. Het is tennis wat de klok slaat en inmiddels heeft hij dus ook een schoolvak omgetoverd tot een bruikbaar hulpmiddel om de beste tennisser van de wereld te worden.
De kinderlijk onschuldige zelfoverschatting is aandoenlijk en ik gun hem de wereld aan zijn voeten, maar hé laten we eerlijk zijn het is nou niet dat hij een zeldzaam supertalent is. Ik wil zijn droom niet bruut verstoren, maar naast zijn enthousiaste fanatisme is hij ook bijzonder eigenwijs. Tips van trainers of andere ervaren mensen slaat hij vaak in de wind en ik snap wel waarom. Aangeleerde gewoontes zijn tenslotte niet zo makkelijk af te leren dus doe je ‘gewoon’ zoals je gewend bent om te doen. En om te leren moet je ook nog eens uit je comfortzone stappen, vallen en weer opstaan.
Als íets lastig is voor een hooggevoelig iemand is het wel uit de gewoonte stappen en het helemaal anders doen. De veel gebezigde uitspraak: fouten maken mag, is mooi maar de praktijk leert dat fouten moeilijk te accepteren zijn voor iemand zoals M. Dus houdt hij liever hardnekkig vast aan het bekende, ook al vertraagt dat de ontwikkeling. Dat iedereen fouten maakt, dat niemand alles in een keer goed doet, het zijn allemaal mooie uitspraken maar hebben voor hem geen waarde.
En daar komen wij om de hoek kijken. Aan ons de schone taak om hem te leren en vooral te laten zien dat fouten echt gemaakt mogen worden. Het goede voorbeeld geven hoeft niet moeilijk te zijn als je bijvoorbeeld iemand wilt leren om met twee woorden te spreken of vriendelijk te zijn naar anderen. Een voorbeeldfunctie vervullen in de categorie “fouten maken mag” vind ik echter wel van een andere orde. Laten we in sporttermen blijven en het een beklimming van de buitencategorie noemen. Zelf maak ik liever ook geen fouten. Ik verkies bij voorkeur de middenmoot boven de onder- of de bovenkant. Dus dat wordt met de billen bloot, op de blaren zitten en de waarheid onder ogen zien, maar het zal M. helpen en mij tegelijkertijd ook.
En wie weet wordt zijn droom later werkelijkheid en zegt M. na zijn eerste Wimbledon zege in een Engelstalig interview: “When I was young my parents taught me that it’s okay to make mistakes. It was a tough lesson but the best I’ve ever learned. I get knocked down, but I get up again. Luctor et emergo.”
Zijn die Engelse lessen toch niet voor niks geweest!
Sjors Twijfelt 