Als een baksteen

Als ouder herken je je ongetwijfeld in het leed dat zwemles heet. Week in week uit breng je het kroost naar het zwembad en zelf krijg je wekelijks bijna een appelflauwte van de zinderende hitte. Maar als het geliefde kind dan eindelijk A heeft gehaald dan roep je dat het al die moeite waard was (hoop ik althans).
Dat hoopten wij ook…. maar nu tweeënhalf jaar later is de moed ons voor de zoveelste keer in de schoenen gezonken. Het zwembadpersoneel vraagt je nog net niet op de man af om een zeikende ouder te worden. Maar, voor ons als leek, lijkt het alsof je hen slechts betaalt voor de opvang van je kind terwijl jij die beruchte appelflauwte krijgt in plaats van het behalen van een diploma.

Elke maand weer de vraag hoe het gaat en elke maand een antwoord waar je niets mee kunt. Ligt het in maart aan de schoolslag, is het in april de borstcrawl en blijkt in mei dat er eigenlijk helemaal geen kracht in de benen zit. En elke maand weer slik je het, niet voor zoete koek maar als een grote zure bom, de zuurste die er is. In M.’s geval bereiden we ons elke maand weer voor op promotie naar het volgende niveau. Iets waar hij zelf rijkhalzend naar uit kijkt. Doorgaans is het echter zonder positief resultaat.

We mailen de zwemschool met een positief, licht kritisch maar altijd opbouwend verhaal. Hebben telefonisch contact waarin we toelichten dat M. het liefst bescheiden in een hoekje staat en dus stimulans nodig heeft. En dan nog dat maandelijkse gesprek aan de rand van het zwembad. Nooit boos, altijd vriendelijk maar levert het iets op? Nee, eerlijk gezegd niet.

Zo ook weer afgelopen maand, om moedeloos van te worden. Geen kracht in zijn benen en dus geen schijn van kans om voor de zomervakantie een diploma op zak te hebben. En nee, echt, we zijn NIET ongeduldig. Bovendien hebben wij altijd de stelregel gehad dat M. het leuk moet hebben en zolang dat het geval is, stappen we niet over. Dit keer echter na de zoveelste verloren maand, zag je ook bij onze dappere zwemmer het plezier verdwijnen.

En dus stapten we over naar een andere zwemschool. Eentje met persoonlijke aandacht en eentje waar M. na vijf minuten geen schaamte en verlegenheid meer kende. En wat blijkt? M. heeft kracht genoeg maar gebruikt het volkomen verkeerd. Na tweeënhalf jaar zwemt hij zijn eerste volle baan en beweegt volkomen verkrampt. Daar gaat veel kracht in zitten! Hoe kan dat? Hoe kun je al die jaren oefenen en geen techniek hebben. Ik kon wel janken. Niet om het geld, niet vanwege die appelflauwtes maar vanwege M. Dat arme kind dat al die tijd heeft geploeterd maar toch bleef drijven. Mijn hart brak toen de juf vertelde hoe erg ze het vond. Tegelijkertijd gloorde heel veel hoop aan de horizon. Deze juf zag het en deze juf begreep hem! Ik maakte een jubeldansje terwijl de tranen over mijn wangen biggelden.

Het goede nieuws? M. zwemt sinds twee weken honderden meters per les en leert de mooiste drijvende ster die er bestaat. De juf kent zijn naam en kent zijn zwaktes. Zijn naam, samen met die van anderen, galmt door het zwembad met de ene keer een verbeterpunt en de andere keer een enorm compliment. Die appelflauwtes…die zijn het nu inderdaad allemaal waard. En de oude zwemschool? Die is, wat mij betreft, gezonken als een baksteen!