De grote tandenwissel

“Voel eens aan deze tand mama!” Vol trots staat M. voor me met een grijns van oor tot oor en zijn mond wagenwijd open. Het is alsof hij zojuist een prijs gewonnen heeft. Yes, weer (bijna) een tand eruit!

Zelf betrap ik me op de gedachte dat het er niet uitziet. Er groeien twee nieuwe voortanden terwijl er nog een melktand in de weg zit. Deze is verschoven naar zo ongeveer het midden van zijn mond en een millimeter voor dat eenzame tandje groeien de grote-mensen-tanden in rap tempo. Zijn onderkaak is al net zo fraai. Melktanden die het nest nog niet willen verlaten, terwijl de volwassen tanden als indringers die kleintjes staan op te jutten.

Ik geniet van zijn trotse blik en vraag me af waarom we als mens deze heerlijke ongeremde trots niet langer kunnen vasthouden. Waarom is die tandenwissel zo ongeveer het laatste waarbij je niet vertwijfeld in de spiegel naar jezelf staart? Daarna wordt het leven een stuk onzekerder. Te dik, te dun, jeugdpuistjes, de baard in de keel en ga zo maar door. En zeg nou zelf die tandenwissel is toch zo ongeveer het lelijkste wat je meemaakt? Want je hebt het niet in de hand, kunt het proces niet versnellen en het eindresultaat is een grote verrassing, maar toch beleven we het als een grote prijzenregen. Wonderlijk!

M’s moment van trots deel ik met plezier en ik gun hem nog heel veel losse tanden, maar mijn volwassen ratelende hoofd is ook alweer een paar stappen verder: hopelijk groeit het straks allemaal netjes naast elkaar en wat het zou jammer zijn als hij een beugel moet. Toch besef ik me ook dat ik dit moment niet meer wil vergeten want het kan dus. Je kunt dus echt het mooie in jezelf zien en dat wat minder mooi is, negeren. Het kan dus echt andersom!

Misschien moet ik het in koeienletters op de spiegel schrijven voor als ik zelf weer eens vertwijfeld voor de spiegel sta en alles stom vind. Gun jezelf de vrijheid en het plezier om de mooie dingen te zien, dan lach je vol trots je volwassen tanden bloot.