Twee foutjes

“Hoi M., je hebt twee foutjes in je werkschrift.” Met net een voet in het klaslokaal werd M. door zijn beste schoolmaatje liefdevol geconfronteerd met twee fouten in het rekenwerk dat hij gisteren had gemaakt. Liefdevol, ik benoem het expliciet want er zat geen enkel kwaad achter deze opmerking.

In mijn hoofd rezen echter direct allerlei vragen, want wat zou M. hier van vinden, doet het hem iets of laat het hem koud? Ik gunde hem het laatste maar het bleek het eerste. Zijn lichaamstaal verraadde hem, terwijl hij met man en macht probeerde te doen alsof er niets aan de hand was. Na wat aandringen gaf hij uiteindelijk toe dat hij toch wel ergens verdrietig over was. En ja, het ging natuurlijk over het werkschrift. En dan niet over de fouten, maar dat iemand in zijn schrift had gekeken, nota bene zijn beste vriend!

Met juf op de gang liet hij zijn tranen de vrije loop. Ze luisterde begripvol en we bespraken hoe belangrijk het is om fouten te maken, maar ook hoe belangrijk het is om grenzen aan te geven en voor jezelf op te komen. Juf stelde voor om het vriendje erbij te roepen. Met een gespannen blik vol onzekerheid in haar ogen kwam het meisje naar de gang. Huilend vertelde M. haar hoe vervelend hij het vond dat ze in zijn schrift had gekeken. Natuurlijk was ze zich van geen kwaad bewust, want de manier waarop ik haar had horen zeggen dat hij twee foutjes had gemaakt, was vooral heel lief en behulpzaam. Dus raakte ook zij overstuur. Dikke tranen biggelden over haar wangen terwijl ik zag dat ze probeerde die tranen tegen te houden.

Twee dikke vrienden, allebei met dik verdriet, zorgden ervoor dat ook de juf en ik geëmotioneerd raakten. Je moet weten dat deze twee maatjes de koning en koningin van het polderen zijn. Er valt nooit een onvertogen woord, eventueel ongemakkelijke momenten worden al gesmoord vóórdat ze in de kiemfase zitten en er is er altijd een die op tijd water bij de wijn doet. Samen hebben ze de grootste lol en kunnen ze zich uren vermaken zonder dat een ouder daar in hoeft te bemiddelen. Een ideaal duo dus! En juist daarom bezorgde deze confrontatie hen allebei zoveel verdriet.

Juf en ik verzekerden hen dat dit helemaal niets aan hun vriendschap zou veranderen en langzaam maar zeker zag je twee paar schouders ontspannen. Tranen droogden op en een onhandige dikke knuffel volgde. Ze hoefden er geen woorden meer aan vuil te maken, want een blik naar elkaar stelde hen gerust: ze waren nog steeds even goede vrienden.