Met een zuidwester en een windjack

Heel langzaam gaat de slaapkamerdeur open. Een slaperig hoofd steekt om de hoek en kijkt niet blij. Het is de laatste avond van de vakantie en de onrust voor de eerste schooldag giert door het kleine lijf.

Gaandeweg de zondag werd M. al stiller en veranderde zijn humeur in, op zijn zachtst gezegd, mopperig. “Ik wil niet, ik moet morgen uitslapen (nog nooit gedaan!), ik heb geen zin en ik vind school echt het stomste om te doen.” Ha, de eerste-schooldag-drempel heeft zich weer eens als horde opgeworpen.

Ik herken zijn emotie goed. Vroeger huilde ik altijd op de laatste dag van de vakantie en tegenwoordig huil ik steevast tijdens oud&nieuw. Het is als afscheid nemen van een warme jas die je zo goed paste. Je voelt je er aan de ene kant veilig in en aan de andere kant draag je er ook alle emoties in mee die je in de afgelopen periode hebt gevoeld. Fijne herinneringen, maar ook verdriet. Zolang de jas aan is, gaat het prima maar het moment dat het tijd wordt voor een andere jas, dan voelt die overgang onbewust als een afscheid.

Eerst probeerden we nog als wijze ouders de raad uit de boekjes te volgen: terug naar het eigen bed want daar moeten ze zogenaamd aan wennen. Inmiddels zijn we natuurlijk door schade en schande wijs geworden en hanteren we een eigen methode.Dus slaapt M. in ons bed, geen gedoe en met als voornaamste doel: voor iedereen zo min mogelijk slaapgebrek. Ook deze avond begint de grote beddenruil, waarbij ik meestal mag blijven liggen. Het licht gaat uit en ik bespeur direct ontspanning. Zijn voeten zoeken mijn knieën en zijn hand pakt de mijne vast. Hij zoekt overduidelijk veiligheid en geborgenheid, nu hij op het punt staat om de grote boze wereld weer in te stappen. Zoveel zorgen en spanning voor die eerste dag.’s Nachts heeft hij het druk, woelen, draaien en elke keer nog iets dichter tegen me aan. Er worden heel wat hordes genomen die nacht.

Zelf ga ik de volgende dag met wat spanning in mijn lijf naar mijn werk. Alsof ik ook maar iets voor M. kan doen op afstand, maar toch houden zijn zorgen mij bezig. Om half vier ’s middags volgt een positief bericht. Stuiterend van blijdschap kwam hij uit school. En dat we daar dan allemaal een nacht voor moeten opofferen, is het meer dan waard.

Wat een mooie, zorgvuldige stappen zetten we met z’n drieën. Wij houden M. niet uit de wind, maar zorgen er met elkaar wel voor dat hij met een windjack en een zuidwester de storm te lijf kan gaan.