Er zijn mensen die zweren bij een frisse nieuwjaarsduik. Er zijn ook mensen die goede voornemens maken en ook voornemens zijn zich daar aan te houden. Ik hoor bij geen van deze groepen. Voor goede voornemens ben ik te laks en die nieuwjaarsduik staat me op alle fronten tegen. Liever kies ik mijn eigen pad. Een pad dat me niet altijd even efficiënt brengt waar ik naartoe wil, maar dat is niet erg. Het is de route die bij me past en het zegt niets over mijn doelen of ambitie om in een nieuw jaar iets te bereiken. Ik volg alleen de route die mijn hart me ingeeft en die laat zich dus niet leiden door tijdsdruk of een logisch moment.
Toch bespeurde ik in deze eerste week opeens een bepaalde druk die ik niet eerder had gevoeld. Een fris begin na zo’n vreemd jaar, een nieuw jaar waar iedereen naar snakt. Terugkijkend op vorig jaar was ik trots: ik was terug na een burn-out, we hadden de lange lockdown als gezin met vlag en wimpel doorstaan en ik had de weg gevonden die ik zolang zocht. Kortom hoe zou ik vorig jaar ooit nog kunnen toppen?
De eerste werkdag van 2021 was, zoals voor alle ouders, meteen een vuurdoop: thuiswerken, thuisscholing en opstarten na een vakantie. Maandagochtend om tien uur voelde ik me al als een uitgewrongen washandje. Al mijn kruit verschoten door als een kip zonder kop te gaan rennen. En de dag werd er niet beter op: al die ballen in de lucht houden, zorgen dat een tienjarige rustig landt in de online schoolomgeving en zelf urenlang vergaderen op de eerste dag van het nieuwe jaar. Rennen, non stop rennen, niet pauzeren want die ballen… die moeten in de lucht blijven. Sorry? Heb je nou helemaal niets geleerd dit afgelopen jaar? Stop eens even en kijk wat je aan het doen bent. Hoe zat het ook alweer met reële verwachtingen en de lat op bereikbare hoogte? Het leek alsof de bewijsdrang en het irreële verantwoordelijkheidsgevoel weer terug waren als nooit te voren.
De druk die ik mezelf ongemerkt oplegde, had zijn weerslag op het werk maar ook op het gezin. De HSP’ers (hoogsensitieve personen) in huis waren knock-out en de niet HSP-er bekende de hele dag op zijn tenen te hebben gelopen. Zo zouden we het geen week volhouden met elkaar, dus moest ik weer even terug naar de realiteit. Gelukkig duurde het een dag en verliep daarna de week heel ontspannen en hebben we inmiddels een goed ritme te pakken. Desondanks vraag ik me wel al de hele tijd af waarom ik toch weer als een kip zonder kop ging rennen. En ik denk dat ik het weet.
De start van een nieuw jaar voelt alsof ik opnieuw moet bewijzen dat ik iets kan. Vorig jaar kon ik in de luwte mezelf opnieuw vormgeven en vond ik na lang zoeken de juiste vaargeul. In plaats van er trots op te zijn en door te gaan daar waar ik voor kerstmis was gebleven, heb ik de gewoonte om het mezelf onnodig moeilijk te maken. Dus schoot de lat op één januari weer omhoog. Dit keer met de brandende noodzaak om mezelf opnieuw te bewijzen. En voor wie? Ik vrees voor niemand anders dan voor mezelf, want er is altijd een klein duiveltje in mij dat mij ervan overtuigt dat het nooit goed genoeg is.
Het is jaar is net een week op stoom, maar de eerste oh zo wijze les heb ik alweer op zak. Rustig aan, vergeet jezelf niet mee te nemen als je toch gaat rennen en vertrouw op wie je bent. Als dit een voorbode is voor het hele jaar dan wordt 2021 een jaar vol wijze lessen. Ik kan niet wachten!
Sjors Twijfelt 
Prachtig met humor met een diepere laag verwoord. Het gaat je zeker lukken. Met vallen en opstaan hebben we allemaal leren lopen en nooit gedacht: hmmm ik stop maar met leren lopen, dit gaat mij nooit lukken. Dan zouden we allemaal kruipend door het stop onze weg moeten vinden, no way, voor niemand nooit niet en zeker niet voor mijzelf. :)