De juiste sleutel

Wat deed jij tijdens de corona thuisquarantaine? Heb jij jezelf ontwikkeld, heb jij eindelijk die boeken gelezen die je wilde lezen of heb je oeverloos genetflixt? Wat je ook hebt gedaan, het is ongetwijfeld ergens goed voor geweest.

Geen ontwikkeling doorgemaakt? Dat geeft toch niks? Kwamen misschien de muren op je af? Ik gun je dan nu vooral meer ruimte en vrijheid. En als deze voorbeelden het allemaal niet waren… dan heb je jezelf misschien wel enorm goed leren kennen, want keihard tegen de lamp lopen of een onaangename ontmoeting met de spiegel is ook ergens goed voor.

“Pff ja ja… lekker mindfull, lekker makkelijk praten want jou verging het zeker goed, Sjors?” Ha, nou nee hoor. Zelfontwikkeling en literaire werken zijn aan mijn deur voorbij gegaan. Ik ben blij dat we langzaam weer terug mogen naar ons ‘gewone leven’ en dat we weer ruimte krijgen in het huis en daarmee ook in het hoofd. Zelf kwam ik namelijk in een spagaat terecht, waarbij ik moest kiezen tussen mijn eigen re-integratie en het begeleiden van onze M. Al die ballen in de lucht houden, was precies waarom ik een halfjaar eerder uitgevallen was met een burn-out. Dus corona gaf mij vooral een tweede harde leerschool: kiezen, prioriteiten stellen. Je kunt tenslotte niet alles goed doen.

En omdat ik moest kiezen, koos ik voor thuis of anders gezegd: ik koos voor M. Die negenjarige, fantastische zoon waarbij we al jaren op zoek zijn naar het antwoord op de vraag: hoe kunnen we jou het beste helpen? Hij was altijd zo druk geweest met overleven, prikkels overleven, drukke schooldagen overleven, veranderingen overleven, toetsen overleven. Toen ik twee jaar geleden iets las over ‘hooggevoeligheid’, bleek dat dé sleutel te zijn naar een ware schatkamer in zijn hoofd en hart. Eindelijk vielen de puzzelstukken op zijn plek en leerden we hem kennen zoals hij gekend moet worden. Hij is niet verlegen en angstig, hij is gevoelig en observerend. Hij is niet stil en saai, hij is bedachtzaam en heeft een haarfijne intuïtie. Een prachtig kind dat het verdient om op de juiste manier gezien te worden.

En met deze wetenschap trekken we aan het begin van ieder schooljaar naar de nieuwe docent om M. te introduceren. Is dit belangrijk of onzinnig om te doen? Zeker geen onzin want we hopen altijd samen het antwoord te vinden op de vraag: waar zit die ándere sleutel? Die sleutel die helpt om eruit te halen wat erin zit. Want dat er meer inzit dat wisten we allang, maar hoe dat er ooit uit moest komen, was voor ons een raadsel.

Tot corona… (en een interessant artikel over hoe hooggevoelige kinderen leren). Dagen zat ik naast M. Hij met zijn schoolwerk en ik met mijn eigen werk. Bij ieder obstakel stopte ik met mijn werk en keek ik met hem mee. Stap voor stap en beetje bij beetje, in zijn tempo en op zijn manier. Net zolang proberen en oefenen tot het wel lukte. Tussentijdse toetsen die hij thuis mocht maken, kregen een steeds beter resultaat en bovendien kreeg hij zichtbaar meer zelfvertrouwen. Hadden we hiermee de sleutel gevonden?

Eenmaal terug op school volgden Cito toetsen elkaar in een moordend tempo op. We hielden ons hart vast, want hoe zou hij zich in die orkaan van toetsen staande houden? Zou hij zichzelf eindelijk kunnen belonen? Zou hij zich, na maanden van rust, voldoende kunnen afsluiten van de prikkels in het klaslokaal? Zou de sleutel die we hadden gevonden, passen op de deur naar de toekomst of op de deur naar een doodlopende weg? En voor alle duidelijkheid, die deur hoeft niet te leiden naar een onhaalbaar schooladvies, naar een weg die alleen op je tenen te bewandelen is. Die deur moet leiden naar de juiste weg, de weg die past bij M. De weg die hem kansen biedt in plaats van stigma’s, de weg waarbij voorbijgangers vrolijk groeten en een stukje met je oplopen in plaats van hun schouders ophalen.

En wat denk je? Een prachtige beloning volgde, eindelijk na al die jaren zwoegen werd zijn rapport een afspiegeling van zijn harde werk. Een afspiegeling van wat er daadwerkelijk in zijn hoofd zit en wat er nog meer uit kan komen. Zijn hooggevoeligheid blijkt ervoor te zorgen dat hij informatie op een andere manier verwerkt. Een gemiddeld brein scheidt hoofd- en bijzaken voordat de informatie daadwerkelijk wordt verwerkt, lekker efficiënt dus. Bij een hooggevoelig brein werkt dat anders. Dat brein neemt alles op, niet alleen maar hoofd- en bijzaken maar ook alle kleine details die er nog minder toe doen dan bijzaken. En pas als al die informatie is verwerkt, gaat het brein een schifting maken. Dat is tijdrovend en energievretend en zoveel extra leerruimte is er in een volle klas natuurlijk niet. Geen wonder dat we de sleutel nooit eerder vonden. We zochten in de verkeerde hooiberg!

Corona heeft ons een prachtig cadeau gegeven: tijd. Dankzij deze tijd kunnen we M. op de juiste manier helpen op zijn weg naar een mooie toekomst. Eindelijk weten we hoe zijn hoofd werkt en hebben we de juiste sleutel gevonden!