Onze dappere dodo

Och mensen, het einde van het schooljaar is alweer in zicht. Wat kan er veel gebeuren in zo’n jaar! Al vaker heb ik er iets over geschreven maar toch moet het nu nog een keer…

Vandaag kreeg M. zijn rapport uitgereikt en hij glom van trots! De juffen schreven louter lovende woorden over zijn doorzettingsvermogen, hoe dapper hij is (ook al denkt hij zelf van niet) en over de sprongen die hij heeft gemaakt. En daarmee raakten ze precies de kern. Want wat heeft hij hard gewerkt aan zijn zelfvertrouwen!

Van een vrolijk maar timide jongen veranderde hij na de herfstvakantie in een mum van tijd naar een kind dat bol stond van de zorgen en angst. Maar hoe pak je dat nou aan? Hoe kom je nou tot de echte reden waarom zoiets gebeurt? In een klas met 30+ kinderen is het niet altijd makkelijk voor de stille willies om aandacht te krijgen. Maar het lukte! Samen met de leerkrachten en wat extra hulp van buitenaf, hebben we hem een vangnet geboden en hem laten voelen dat hij op ons, maar vooral op zichzelf kan vertrouwen. Een weg die nu een halfjaar duurt en waarbij niet alleen wij, maar ook hijzelf merkt dat hij verandert en steeds beter voelt dat hij de heftige wereld aan kan.

Toen ik vanmorgen thuis zijn rapport nog eens rustig bekeek, vulde mijn hart zich met trots en mijn ogen zich met tranen. Wat kun je in een jaar tijd diepe dalen en prachtige pieken beleven. Onze lieve, vrolijke M., onze dappere dodo, is terug en straalt als nooit te voren. Laat de wereld maar komen, hij is er klaar voor!