Van iemand naar niemand

Lastig is het op dit moment voor ons allemaal. De een heeft een huis vol kinderen en probeert alle werk-, school- en huishoudballen in de lucht te houden, de ander is alleen en heeft niemand om voor te zorgen maar ook niemand om van dichtbij mee te delen. De een mist zijn werk, de ander de vriendschappen maar allemaal leren we hoe het is om achter de geraniums te belanden.

Dan verander je van iemand naar niemand. Op vrijdag was je nog een collega, een ouder, een vriend, een ZZP’er met een volle agenda en een ondernemer met een groeiende business. Op maandag ben je opeens niks van dat alles meer. Op maandag liggen dromen in duigen en worden ambities bijgesteld.

Voor Sjors niet anders. Ik was goed op de weg terug van mijn burn-out en vond het weer leuk om naar mijn werk te gaan. De interactie met collega’s durfde ik steeds meer aan te gaan en ik merkte dat ik dat had gemist. Ik voelde dat ik weer klaar was voor de echte wereld. Klaar om uit de schaduw (en de luwte) van mijn burn-out te stappen en weer mee te draaien in de wereld als mens, collega, moeder, vriendin. Maar toen werd er wereldwijd aan de noodrem getrokken en stond het dagelijks leven in een klap stil.

Bij ons thuis zocht de een, als Koos Werkeloos naar een nieuwe invulling, raakte de gevoelige negenjarige de vaste schoolgrond onder zijn voeten kwijt en sloeg ik alles vertwijfeld gade. Hoe moest het nou verder? Hoe ging ik dit varkentje wassen?

In de eerste week dacht ik dat ik ziek zou worden of op zijn minst enorm verkouden, maar er kwam niets. Geen snot, geen keelpijn. Gelukkig, maar wat was het dan? Ik realiseerde me dat dat gevoel in mijn keel gewoon een continu gevoel van paniek was. De hele situatie vloog me letterlijk naar de strot. Als ik niet terug wilde vallen in de burn-out dan moest het anders. Ik besloot om het jongleren te laten varen en me te concentreren op het hooghouden van een bal: de schoolbal. (Gelukkig laat mijn re-integratie fase dat nog toe!) Het hooghouden van die ene bal werkte goed, er kwam meer rust in mijn lijf en daarmee ook meer rust thuis.

Toch zat het niet helemaal lekker. Rust is een remedie voor veel, maar er klopte iets niet. Tijdens mijn burn-out voelde ik me niemand. Ik zat thuis, kon niet veel en was vooral druk met leren accepteren. Het was fijn om alleen te zijn en zelf te kiezen wanneer je op zoek ging naar interactie. En ik realiseer me nu hoeveel kracht ik heb geput uit lieve berichten, kaarten, cadeautjes. Het gevoel te hebben dat je er toe doet en dat je niet alleen bent, geeft je energie om te kijken naar morgen en misschien wel overmorgen. Dus ook al voelde ik me niemand, de wetenschap dat er mensen zijn die aan je denken, maakte me toch íemand. En dat heb je nodig om uit het dal te klimmen.

In deze crisis zit echter iedereen in een dal en zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Wie zorgt er voor dat iemand niet niemand wordt? Wie helpt je weer iemand te zijn? Talloze initiatieven zorgen voor thuisvermaak, maar vult het ook je hart? Maakt het je weer iemand? Ik word nu 24 uur per dag omringd door mijn allerliefsten en we zorgen voor elkaar. We doen het goed samen op dat kleine kluitje. Geen ruzie, geen strijd, we kunnen lachen en we gunnen elkaar nog steeds de wereld.

Toch klopt het niet. Alle rollen die je doorgaans een voor een hebt, heb je nu opeens allemaal tegelijk. Je bent moeder en collega tegelijk, je legt huiswerk uit terwijl je in een videocall zit met collega’s en je bent vriendin en partner terwijl je als juf de ingewikkeldste breuken probeert uit te leggen. Al die rollen tegelijk zorgen dat ik me soms niemand voel. Want wie ben ik in dit Corona geweld? In welke rol dreig ik te blijven hangen en waar heb ik de rol ‘Sjors’ verstopt?

Nee, ik klaag niet want wij hebben het goed ten opzichte van veel anderen, maar als opkrabbelende burn-out kandidaat vind ik het af en toe knap lastig om van niemand naar iemand en weer naar niemand te gaan.

Maar wat dan? Wat bedoel ik hier dan mee? Ik wil je vragen om goed voor elkaar te zorgen en om iemand te laten weten dat je aan hem denkt. Zo zorgen we er samen voor dat iedereen iemand blijft en niet niemand wordt. Heb elkaar lief!