“Mama, je hoeft niet te blijven lezen hoor.” M’s opmerking brengt me even van mijn stuk. We lopen de trap op naar het klaslokaal en onderweg naar school heeft hij blijkbaar bedacht dat hij het verder wel alleen af kan. Deze nieuwe stap richting zelfstandigheid brengt me van mijn stuk op een positieve manier, want hoe anders was dit een jaar geleden. En wat is hij ontzettend ver gekomen! Verbazing maakt plaats voor trots, maar toch vraag ik voor de zekerheid of het echt niet nodig is.
“Nee mama, ga nou maar” en hij wendt zich tot zijn vriendjes.
Daar waar vorig jaar een ruzie in de klas hem kon ontregelen, aanschouwt hij het nu van een afstand en beseft dat dit niet voor hem of door hem is. Destijds zat hij met zijn gevoel er middenin alsof hij zelf de kern van de ruzie was. Dit schooljaar praten we wel dagelijks over de gebeurtenissen in de klas en elke ruzie komt aan bod, maar in de juiste proportie en met de nodige afstand. Om met zijn woorden te spreken: hij heeft een filter voor zijn gevoelens opgebouwd. Daar waar veel prikkels eerst keihard en onverwacht binnenkwamen, kan hij de negatieve prikkels inmiddels veel beter buitensluiten. Nog steeds ziet, merkt en voelt hij alles, maar door zijn groeiende zelfvertrouwen is niet meer elke prikkel voor hem bestemd.
Zijn eigenhandig gebouwde filter is geen hoog opgetrokken muur, maar een echte zeef die goede en kwade dingen steeds beter kan scheiden. Dit vult mijn hart met trots. Trots ben ik op M. die op zijn achtste al zo goed met zijn gevoelens om kan gaan, maar ook ben ik trots op ons als ouders. Want hoeveel mensen hebben ons niet gezegd dat hij vanzelf harder zou worden en dat alle situaties ergens goed voor zijn. Maar ik kan je zeggen, als je een kind ziet dat zo worstelt met het leven dat hij te weinig kind kan zijn, dan wordt het tijd om een pas op de plaats te maken.
Kijk eens naar het kind, neem eens de tijd om écht te kijken. Je zult merken dat je meer ziet dan in die tien minuten samen aan tafel of dat korte gesprek onderweg naar school. Neem de tijd en luister, luister goed en hoor wat ze tussen de regels door zeggen. En als het goed is, hoor je een blij en gelukkig kind dat ontspannen in het leven staat. Maar dat hoeft niet altijd zo te zijn, want een kind is uitermate goed in het geven van sociaal wenselijke antwoorden zodat je heerlijk om de tuin wordt geleid.
Neem de tijd om je kind te zien en als je iets ziet wat niet helemaal goed voelt, probeer het bespreekbaar te maken en kijk hoe je samen tot een oplossing kunt komen. De gevoelens van een kind zijn net zo belangrijk en serieus te nemen als die van ons volwassenen. En natuurlijk is niet iedere boze bui reëel en zijn er genoeg huilbuien die alleen maar ontstaan omdat iemand zijn zin niet krijgt. Maar hoe beter je kijkt en luistert, hoe beter je het kaf van het koren kunt scheiden en de rode draad in dit alles zult vinden. En die rode draad? Dat is het materiaal waarmee je aan de slag kunt. Is de draad wat dof, pak hem met twee handen op en behandel hem met zorg zodat hij weer gaat glimmen. Maar ook de sprankelende rode draad behoeft aandacht zodat hij blijft sprankelen. Want alle rode draden verdienen tenslotte een glimmend en sprankelend leven!
Sjors Twijfelt 