Nu de scholen weer opengaan, is het tijd om de balans op te maken. Strik erom en door! Als ouder haal je misschien opgelucht adem omdat je de eindstreep hebt gehaald, al dan niet met je tong op je schoenen. En dat klopt natuurlijk ook; we hebben de eindstreep gehaald en in de meeste gevallen is iedereen er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Misschien hebben we op werkgebied een achterstand opgelopen, hebben we niet altijd de mooiste kant van onszelf laten zien en is de schermtijd van de kinderen wat uit de hand gelopen. Maar als je leest hoeveel kinderen er in deze lockdown niet in de veiligheid van een warm thuis verkeerden, dan zijn die paar weken die wij moesten schipperen peanuts. Die verhalen doen pijn, veel meer pijn dan die vervelende weken die wij ervaarden met z’n allen op elkaars lip. In een veilige thuissituatie weet je dat er een einde komt aan die lockdown en dat iedereen daarna weer het normale ritme oppakt. De wetenschap dat het tijdelijk is, geeft je de energie om er elke dag toch weer iets van te maken. Tenzij jouw thuis volledig uit balans is en elke slechte dag olie op het vuur gooit, dan is elke dag dat de school gesloten is er een teveel.
En omdat wij in veiligheid verkeren, heb ik besloten niet te klagen en vooral te kijken naar wat deze lockdown ons thuis heeft gebracht. Deze periode van thuisscholing was niet te vergelijken met de vorige. Toen was niemand voorbereid op een dergelijke situatie en was elk beetje afstandsonderwijs dat werd gegeven een verademing. Dit keer ging het heel anders; M. meldde zich elke ochtend in het online klaslokaal waar ze met elkaar de dag startten. Er werd veelvuldig online samengewerkt en het was duidelijk wat van ieder kind werd verwacht. Wat leerden ze hiervan? Samenwerken en vooral ook serieus zelfstandig werken ondanks dat je de vrijheid hebt om lekker aan te klooien. Tot slot bood deze lockdown ook een spoedcursus online etiquetten. Natuurlijk was het anders geweest als M. jonger was en nog niet zo zelfstandig kon werken, dan hadden we er onze handen veel voller aan gehad.
Wat ik vooral heel erg heb gewaardeerd aan deze weken was de kans om van dichtbij te zien hoe M. werkt en denkt. Hoe werkt zijn hoofd en hoe reageert hij bij tegenslag? Dankzij deze tijd hebben we geleerd dat er af en toe kortsluiting in zijn hoofd ontstaat als de concentratie de benen neemt of als er onverwacht een hoge horde wordt opgeworpen. En alhoewel ik ook meer dan genoeg werk te doen had, wilde ik graag tijdens die kortsluitingsmomenten de tijd nemen om te praten. M. bewust maken van hoe zo’n moment ontstaat en welke oplossing hij zou kunnen verzinnen om dit leed te verzachten of beter nog, te voorkomen. Dat kostte soms meer dan een gezonde portie energie, maar als dit hem zou helpen om meer vertrouwen in zijn kunnen te krijgen, dan was het mijn beproefde geduld meer dan waard.
Klinkt alsof we die weken op een roze wolk hebben doorgebracht, maar ik kan je verzekeren dat het regelmatig stormde en dat de donderwolken nooit ver weg waren. We kozen er echter voor om het onweer te omarmen en met rust, liefde en eenheid te bestrijden. Mijn spaarzame vrije uren komen wel weer, net als de ochtenden dat mijn lief eindelijk weer eens alleen thuis kan zijn. M. mag maandag weer naar school en ook in deze tweede lockdown hebben we hem kunnen laten groeien. Hij heeft misschien niet geleerd wat het schoolcurriculum voorschrijft, maar hij heeft zoveel over zichzelf geleerd. Ons gevoelige kind staat steviger in zijn schoenen dan ooit en kan donderwolken omzeilen of beter nog….hij pakt ze met twee handen beet en verandert ze in roze wolken. Iets waarvan je hoopt dat elk kind dat mag ervaren. Ik zeg: strik erom en door naar de volgende horde!
ps. Van 29 januari t/m 4 februari was het de week van het vergeten kind. Gun jij, net als ik, alle kinderen een veilig(er) thuis en een roze wolk tussen al die donderwolken? Teken dan de hartenpetitie (dat kan nog steeds)! Met deze petitie wordt een krachtig signaal afgegeven aan gemeenten, scholen en jeugdzorg. Geen kind mag zich vergeten voelen!
Sjors Twijfelt 