Langzaam maar zeker… vaak rollen deze woorden je mond uit zonder dat je beseft wat ze in die samenstelling betekenen. Je gebruikt het als iets een langdurig traject is en als iets niet de snelheid heeft die je zou willen. De nadruk ligt doorgaans op het woord ‘langzaam’ maar ‘zeker’ is net zo essentieel, echter krijgt dit woord veruit de minste aandacht. Want langzaam is belangrijk, het is namelijk vaak té langzaam. Wij hebben geen tijd meer om dingen langzaam te doen en zeker of niet, is niet belangrijk, we moeten namelijk door.
Het burn-out proces waar ik in zit, is een traject van langzaam maar (on-)zeker. Elke stap voorwaarts is er een van voorzichtig je teen in het water steken en deze geschrokken weer terugtrekken. Te koud, te warm, te onstuimig. Je loert op een moment waarop het water de ideale omstandigheid heeft. De juiste temperatuur en gemoedelijk kabbelend. Daar ga je dan, langzaam maar onzeker het water in. Eerst je tenen, daarna door tot je enkels. Dit gaat goed, nu doorzetten, even door tot je middel. Nee, nee, nee veel te koud. Ja maar je moet door, kom op niet opgeven nu! Wat nou langzaam maar (on-)zeker? Je rent jezelf keihard voorbij, terwijl je je zo had voorgenomen om nu eens jouw eigen tempo te volgen.
Dat is de kunst in dit proces: je gaat van dagelijks een moordend tempo naar keihard aan de noodrem en van alles loslaten naar langzaam maar onzeker. Om vervolgens na alle hordes en valkuilen je teen in het water te steken en je te realiseren wat langzaam maar zeker eigenlijk écht betekent. Want een teen in het water is voor nu goed genoeg en morgen doe je misschien twee tenen of juist geen een. Stap voor stap iets dieper het water in, totdat je merkt dat je tenen inmiddels gewend zijn en je al door kunt lopen tot aan je enkels. Langzaam maar onzeker wordt langzaam maar zeker(-der) en er komt een dag dat je beseft hoe krachtig de uitdrukking is.
Hoe mooi is het als je op een dag het water inloopt en je weet dat je niet door de eerste de beste golf kopje onder gaat. Mijn tenen zijn inmiddels gewend, mijn enkels vinden het soms nog te koud maar ook zij lijken steviger te staan. Een langdurig proces waarin ik de tijd probeer te nemen die ik nodig heb, met een zin constant in mijn achterhoofd: langzaam maar zeker is zo slecht nog niet!
Sjors Twijfelt 