“Wacht even, deze doos is ook nog voor u.” De postbode hield me tegen toen ik weg wilde lopen. Verbouwereerd keek ik hem aan, hoezo was dit pakket voor mij? Ik verwachtte tenslotte niets. Het was een enorme verhuisdoos met als afzender ‘de kerstman’. Ik barstte in lachen uit en bedankte de postbode hartelijk. Mijn enthousiasme werkte aanstekelijk en de man draaide zich lachend om. “Voorzichtig op de trap hoor, want de doos is zwaar” riep hij me nog na.
Ik was net thuis van een afspraak op mijn werk. In een gesprek met mijn leidinggevende had ik verteld dat deze burn-out (want laten we het vooral wél zo noemen) een van de meest eenzame periodes in mijn leven is. Alle lieve initiatieven van iedereen waardeer ik enorm, maar uiteindelijk ben je alleen in een wereld die echt niet op je wacht. Het proces voorafgaand aan je ziekmelding gaat geleidelijk. Je verplaatst onopvallend van een sportieve, sprintende locomotief naar een te zwaar beladen middenwagon en eindigt tot slot als achterste, bungelend aan een laatste strohalm. Bij elke bocht raak je de koppeling met de trein meer en meer kwijt, om je uiteindelijk te realiseren dat je geen kracht meer hebt om aan te klampen. En dan…dan ben je alleen. De trein raast voort en wacht op niemand, dus ook niet op jou.
Vanmorgen had ik me wel weer even met een teen in de trein gewaagd en hoe goed dat ook voelde, toch kwam ik thuis als dat eenzame, achterste wagonnetje. De afstand voelde groter dan ooit tevoren. Totdat, nog geen uur later, een enorme doos met liefde en oprechtheid werd bezorgd. De trein kijkt dus echt wel achterom en laat ook de losgeschoten wagonnetjes niet aan hun lot over.
Vol verwachting klopte mij hart, Sinterklaas kon hier nog een puntje aan zuigen! Ik riep M. en zijn vriendje erbij en gedrieën tilden we de doos naar binnen. “Maak open, maak nou open!!” Eenmaal open zat het bomvol cadeaus. Een verhuisdoos vol cadeaus en lieve woorden van collega’s! Terwijl de jongens met plezier alles uit de doos haalden, begon ik onbedaarlijk te huilen. Wat ontzettend lief was dit! Ik moest lachen en huilen tegelijk. Niet eerder voelde ik me zo gewaardeerd. Waardering is iets waar ik slecht mee om kan gaan en dus heb ik de neiging om te bagatelliseren of om er overheen te praten. Deze doos vol waardering liet zich echter niet tegenspreken. Alles in deze doos riep me lieve woorden toe en deze woorden weerleggen was als spreken tegen dovemansoren.
Terwijl de waardering vleugels kreeg en de kamer vulde, kwamen de twee jongens bij me staan en knuffelden me plat. Zoveel liefde en blijdschap had ik lang niet gevoeld. Het mooiste kerstpakket ooit!
Lieve collega’s, dank voor deze fantastische, prachtige, adembenemende, lieve, mooie en onbeschrijfelijk ontroerende verrassing! Ik mis jullie ook en hoop snel weer aan te klampen.
Sjors Twijfelt 