Zindelijk of toch nog niet?

Kleine M. kwam laatst naast me staan en tikte op zijn luier. Eerst dacht ik dat de luier te vol was en hij bedelde om een schone. Het gebeurde vervolgens dagelijks en blijkbaar had hij in de gaten dat hij plaste. Was hij daarvoor nog niet een beetje te klein? In mijn beleving zou dat pas rond zijn derde verjaardag aan de orde zijn, maar goed er zijn wel meer ontwikkelingen die ik niet goed in de tijd kan plaatsen.

Tijd voor zindelijkheidstraining dus… De vraag is: hoe pak je dat aan? Belangrijker nog: hoe doe je het op een SPEELSE manier zodat het voor iedereen leuk is? Ik pakte maar weer eens dat afschuwelijke boek: ‘Oei ik groei’ want daar zou het ongetwijfeld in staan. Niets stond erin want kleine M. was het boek ontgroeid. Waardeloos, wat heb je aan een boek dat deze enorme stap in een mensenleven niet op de valreep nog even meeneemt. De schrijvers van het boek zijn meesters in het creëren van ongelukkige onzekerheid, want mijn kind heeft nog nooit gekund wat volgens het boek op die leeftijd ALLEMAAL zou moeten. Hadden ze na al die onzekerheid het boek niet kunnen afsluiten met een aantal heilige tips voor plassen op een potje? Het wiel zullen we dus zelf moeten uitvinden. Opa had hem al eens op de WC gezet. Een heel avontuur, maar waarschijnlijk vooral omdat hij nog nooit in dat vertrek(je) was geweest. Opa was iets te enthousiast begonnen met de zindelijkheidstraining. Dus begonnen wij met de aanschaf van een potje. Een kleurig ding waar je leuk op kan trommelen en ook nog op kan zitten. Kleine M. vond het prachtig nieuw speelgoed en sleepte het potje achter zich aan door het hele huis. Met blote billen erop zitten was echter een brug te ver. Gillend liet hij zich opzij vallen, zodat hij niet langer dat rot gevoel hoefde te hebben. Ik begreep hem wel, zijn kleine derrière verdween compleet ìn de pot. Ook onder de douche was geen succes en dat terwijl hij juist vaak vol verbazing kijkt naar het kleine straaltje dat hij produceert.

Dan maar eens een tijdje in zijn blote gat. Wie weet heeft hij dan door dat er ook echt iets gebeurt. Ik had hem uitgekleed voordat hij in bad ging en hij rende een rondje door het huis. Teruggekomen in de slaapkamer, keek hij me met een ondeugende blik aan. Had hij iets gedaan in huis? Misschien in zijn favoriete hoekje in de woonkamer? Ik stond op van het bed en zag tot mijn grote schrik dat hij vol trots tegen het bed stond te plassen. Snel rende ik naar het toilet om het potje te pakken en het onder zijn billen te schuiven. Dit was het moment en we hadden geen tijd te verliezen! Maar zelfs nu ten tijde van hoge nood, wilde hij pertinent niet op het potje. Ik haalde hem eraf maar kreeg opnieuw de brutale blik toegeworpen. Hij zou toch niet nog eens…. En ja hoor, hij stond weer met een grote glimlach tegen het bed te plassen. Sindsdien is er geen ruimte meer voor twijfel: het is de hoogste tijd voor het grote zindelijkheidsfeest… joepie…