De eerste schooldag… geen weg meer terug

Weken van geestelijke voorbereiding zijn er aan vooraf gegaan, maar hoe je ook probeert die drempel blijft torenhoog. De eerste schooldag vind ik een mijlpaal met een treurige ondertoon.
Natuurlijk kan ik alleen voor mezelf spreken maar ik vind het maar niks. Ik had Kleine M. nog zo graag klein gehouden. Bijna vier jaar dan zijn ze op hun leukst. Ze hebben humor, zijn gevat, je kunt een gesprek met ze voeren, je hebt vaker je handen vrij en ze zijn zindelijk. En al dat harde werk en al die deksels op je neus worden beloond met een mijlpaal: school. Noem dat maar een mijlpaal!

Nee ik ben natuurlijk niet serieus. Het is belangrijk dat een kind naar school gaat, leert, ziet, beleeft en onderneemt om een zo’n compleet mogelijk mens te worden. Maar afscheid nemen is moeilijk.

Vanmorgen was er geen weg meer terug. Zijn nieuwe rugzak gepakt met een banaan en een pakje drinken. Handige schoenen met klittenband aan en een zo goed gemutst humeur als mogelijk op zak. Kleine M. had nog niet gezegd dat hij liever thuis wilde blijven, dus dat was al een kleine overwinning op zich. Eenmaal buiten begon het net te hozen. Niet een paar spetters, nee alle sluizen gingen open. Geen tijd dus om te treuren op de fiets, maar alle zeilen bij en gaan! Kleine M. spoorde de wolken aan om te stoppen met regenen en ik schakelde mijn versnelling een tandje bij. De goede eerste indruk kon ik nu wel vergeten. Als verzopen katten kwamen we de school binnen. Haar als een badmuts om ons hoofd, M.’s bril beslagen en soppend in onze schoenen. Ook goedemorgen! Misschien geen stralende maar we hebben in ieder geval wel een onuitwisbare indruk achtergelaten.

M. liep schoorvoetend door de klas om stilletjes alles in zich op te nemen. Een grote én een kleine bouw hoek, allerhande puzzels, een zandtafel én een keukentje! Ergens achter zijn bedrukte gezicht gloorde nieuwsgierigheid. Het tweede goede teken van de dag.

Hij heeft geen woord gezegd maar door zijn verlegen gedrag (en natuurlijk zijn onmetelijke knapheid), wierpen de meisjes zich al op als kleine moeders. Van top tot teen werd hij bekeken, daar waar ze het andere nieuwe jongetje (een iets te stoere bink) geen blik gunden. Ik zie hier een pluspunt… mocht iets niet lukken: vraag de mini-mama’s. En met de meisjes aan jouw zijde kun je heel ver komen!

Eenmaal thuis leek hij het gesprek over school vakkundig te mijden, al hoorde ik uit zijn kamer vanmiddag opeens een bekend deuntje: “mie ma moetsie, fie fa foetsie…” De extended version van ‘Smakelijk Eten’ was goed blijven hangen.
Dat bleek het laatste goede teken van de dag, want voor het slapen gaan zei M.: “mama, morgen blijf ik liever thuis”. Er volgde een reeks van lukrake redenen om zich uiteindelijk te schikken in zijn lot: morgen moet ik wéér. Lieve M. welkom in de rest van je leven… Geloof me het wordt echt leuk!