Hij kwam, zag en ik overwon mijn kiespijn

Twee nachten hevige kiespijn en een teleurstellend bezoek aan de tandarts verder, werd ik zaterdagochtend gebeld door mijn tante. Mijn lieve, gezellige maar ook extreem doortastende tante en bovendien tandartsassistente. Het kon zo niet langer en wachten tot woensdag was met deze pijn al helemaal geen optie. Haar baas was inmiddels op de hoogte én in de buurt, dus hij zou me aan het einde van de middag bellen.

Ho stop…wacht even…ik ben 35 en geen 13…! Ik hoor dit soort dingen zélf te regelen! Het had geen zin om tegen te stribbelen want tante stond met haar neus in de wind en door de storm verstond ze me niet. Ik gaf me niet direct gewonnen, want haar baas zou ik later nog kunnen afwimpelen. Niet veel later belde mijn vader…er was geen uitweg meer, want tante had hem gebeld en gezegd dat het hoe dan ook ging gebeuren.

Toch gloorde er hoop aan de horizon. Een allerlaatste strohalm om vast te houden aan mijn onafhankelijkheid: manlief was aan het werk dus had ik een oppasprobleem. Aan alles was echter gedacht: mijn ouders waren al onderweg om op te passen. Wauw, binnen enkele minuten hadden die kiespijn én ook mijn familie mijn leven overgenomen.

Goed, eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ze natuurlijk gelijk hadden. Ik had me een dag eerder door mijn eigen tandarts met een kluitje het riet in laten sturen. De charmante, goedlachse endodontoloog had geen tijd om direct iets aan mijn pijn te doen, maar sleep iets van mijn kies af om de druk erop te verminderen. En met wat paracetamol was het best uit te houden tot woensdag.Op de fiets terug stak mijn twijfel al de kop op. Want tot woensdag betekende nog vijf pijnlijke nachten, maar ja hij was de specialist en dus zou hij het toch het beste weten? Mijn twijfel verplaatste zich vervolgens, zoals wel vaker, naar mijzelf. Was ik niet duidelijk genoeg geweest en had ik soms de pijn weer eens gebagatelliseerd? Ik liet het er bij zitten en tijdens het weekend zou ik wel zien.

Die afwachtende houding was duidelijk niet wat me de volgende dag te wachten stond. De actie van mijn tante resulteerde inderdaad in een telefoongesprek met de tandarts. “Wat gaan we er aan doen?” vroeg hij… tja wat zeg je dan? Ik besloot toch nog maar even de 13jarige te zijn. Het was geregeld buiten mij om en geheel tegen mijn principes in, maar hij was wel mijn redder in weekendnood… Hij kwam, zag en ik overwon mijn kiespijn. De held van het weekend en ik? Een fysiek pijnvrij weekend, maar als 35jarige had ik toch ergens gefaald. Ik had duidelijker moeten zijn en me niet met een paracetamol naar huis moeten laten sturen. Hoe vaak moet dit nog voorkomen? Zal ik het ooit leren?