De logica van wasgoed

Ons huis stond vandaag bol van de rolbevestigende activiteiten. Manlief was druk met zijn klusproject in de berging en ik hield me bezig met kleine M. en zijn te kleine garderobe. (De zomerromper achtervolgt me ook thuis nog.)

Begrijp me niet verkeerd, soms is er niets mis met de ouderwetse rolverdeling. Sommige dingen kunnen vrouwen nu eenmaal beter dan mannen…en andersom. Vooral mannen lijken het heerlijk te vinden om vrouwen te wijzen op hun mindere kwaliteiten. Zo schept een collega er groot genoegen in dat hij zijn bolide in een oogwenk in de kleinste gaatjes parkeert, terwijl zijn vriendin eerst parallel moet staan om te zien of haar autootje past. Deze discussie blijft ons thuis bespaart vanwege het simpele feit dat ik (vooralsnog) niet rijd.

Wel twijfel ik soms aan de logica van de andere sekse. Ik vraag me bijvoorbeeld wel eens af hoe vaak je nog moet uitleggen dat een zwart kledingstuk niet samengaat met een handdoek. Dat begrijpt toch iedereen…zou je denken. Maar daar heb ik het mis. Na onze rolbevestigende ochtend opperde ik dat de was hoognodig gedaan moest worden. Manlief was zo aardig om de was te verzamelen, terwijl ik verder mocht met mijn blog. Ik had nog een paar mislukte pogingen, maar nog geen goed onderwerp. Prima geregeld! Terwijl hij verzamelde liep ik toevallig langs en zag een grote berg gekleurd beddengoed en handdoeken liggen met bovenop mijn zwarte jurkje. “Wat ga je met deze stapel doen?” Ik stelde een zogenaamd neutrale vraag, maar wist natuurlijk allang dat die stapel in de wasmachine dreigde te verdwijnen. Vol ongeloof keek ik manlief aan en vroeg hem waarom hij dat samen wilde wassen. “Ik doe de gekleurde was.” Ergens begreep ik zijn logica wel, maar zag hij dan niet dat hij een denkfout maakte? Of liever gezegd…een logische stap vergat? Kleding was je samen met kleding en inderdaad het liefst op kleur, maar kleding en handdoeken….? Ik zag mijn jurkje alweer vol pluizen uit de wasmachine komen.

In de loop der jaren heb ik geleerd er niet zo’n punt van te maken, maar toch kan ik het niet laten er iets over te zeggen. En juist dat laatste schijnt totaal averechts te werken want dat ik me er over opwind is eerder vermakelijk. Een brede grijns verscheen er op zijn gezicht toen hij zei dat ik het hem nog jaren zou moeten uitleggen. Hoe duidelijk kan het signaal zijn? Het huishouden is niet weggelegd voor een vrouw vanwege de ouderwetse opvatting dat een man brood op de plank brengt maar omdat het in de genen zit. De logica van wasgoed zit in ons vrouwen en is aan weinig mannen uit te leggen. Onze goede vriend J. is de enige man die ik zou vertrouwen met ons wasgoed. Elke man die zich voelt aangesproken en met mij de wascompetitie aandurft is hierbij uitgenodigd!